Φάρος..

«..Είπε, πριν αναχωρήσει για πάντα: «Κάνε τις πληγές σου πηγές και προχώρα..με την ευχή μου , με την ευλογία μου, με τα χάδια μου πάντα όλα για σένα στο κορμάκι σου..»
Ήταν ένας άνθρωπος, που δεν ζούσε για τον εαυτό της , ζούσε μέσω αυτού..Το σακίδιο της με τα απολύτως απαραίτητα ήταν αυτός, για το ταξίδι της ζωής της.. Ζωής γεμάτης , έντονης , ζωής με αγάπη , όπως η ίδια την κατανοούσε..Να ζεις για τις ανάγκες του άλλου που αγαπάς κ όχι να ζεις για να σου ικανοποιούν τις δικές σου..
Πολλές φορές απαντούσε στην αγωνία των παιδιών της για τον συνεχή κ ακούραστο αγώνα της: «Για να μην πεθάνω, πρέπει να μην ζω;»..Κ γελούσε δυνατά, ευθύς αμέσως, με ένα γέλιο γενναιόδωρο, σαν μεγάλη αγκαλιά.. Κ συνέχιζε, να αγωνίζεται , να προσφέρει.. αδιάκοπα, σαν τις γυναίκες της Πίνδου, τον καιρό του Πολέμου..
Τα μάτια της..Αχ τα μάτια της..Μάτια συγκλονιστικά, πλούσια κ ολοζώντανα, μάτια -ουρανοί, όπως θα έλεγαν κ οι Ποιητές..
Περιέχουν, όσα καταλαβαίνεις , όσα δεν καταλαβαίνεις και όσα ονειρεύεσαι , προτού ακόμα εσύ το μάθεις.. Η αγάπη , που σας έλεγα..Σχεδόν σε προστατεύει η γνώση τους , μια γνώση αρχέγονη κ αυθεντική, κ καλοσυνάτη , γιατί είναι μάτια ανθρώπου ελεύθερου, σαν του Θεού , που τόσο πίστευε σ' Αυτόν..
Κ τώρα , που τα μάτια γίνηκαν πετράδια του Ουρανού, κόκκοι λεπτής ξανθιάς άμμου μετέωρης στην απεραντοσύνη, κ λαμπυρίσματα γάργαρου νερού-δροσοσταλίδες του χωριού, στις θάλασσες , στις λίμνες κ τα ποτάμια , που ταξίδεψε, πιότερο δεν σε παρηγορεί, παρά μόνο η βεβαιότητα , η πεποίηθηση , ότι η ζωή της , άξιζε..
Καλό ταξίδι..»..

(Μια αγκαλιά κ ένα χάδι για έναν φίλο..
Θα καταλάβει..)..