Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007

Σε περιβάλλω με μεγάλη αναμονή..

όπως το θαύμα της Παναγιάς, Δεκαπενταύγουστο των Πιστών..
Σε περιέχω, όπως το νεκρό σώμα, την ψυχή του, προτού ταξιδέψει για πάντα..
Σ΄ανασαίνω , όπως ο αρωματοποιός , τα λεπτά αποστάγματα του τριαντάφυλλου..
Σ΄αγρικώ , σε κάθε λέξη του πολύβουου πλήθους..

Έλα!!
Η μέρα είναι τόσο υπέροχα όμορφη..
Τα ποιήματα , που αγαπώ , για σένα τα χω γράψει..
Κάθε στιγμή, μπορώ να μετατρέπω το κάθε τι σ ε ποίημα για σένα..
Δώρο..
Ή θες μυρωδιές;μήπως θες μυρωδιές;
Τότε όλα θα τα φτιάξω μυρωδιές..
δροσερές, κρυστάλλινες,σαν μικροί καταρράκτες
ή αυτές του κρύου ανέμου,
ή του κλειστού χώρου μέσα στην παγωνιά, όταν αχνίζουν τα τζάμια,
ή σαν γιαλός,
ή σαν κάμπος πρωινός, νοτισμένος..
ή σαν το κύμα..
Αλλά λείπεις!
Κ η θάλασσα, ο κόσμος τούτος , έχει μια σκληρή τραγικότητα..

9 αποκρισεις..:

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ο χρόνος φέρνει πάντα κάτι από εκείνο που αγαπάμε.
Δυστυχώς τις φορές τις περισσότερες δεν φέρνει εκείνο που αγαπάμε.

Αναρωτιέμαι αν τελικά αγαπάμε ότι μας ταιριάζει.

Moira είπε...

"Ταιριάζω"..τι ξεχωριστή λέξη , μια αρμονία απο μόνη της..
Η αγάπη , όμως δεν είναι έτσι.. ή τουλάχιστον όχι πάντα..ο έρωτας κυρίως..
Δεν ξέρω τι να πω..αγαπώ μια αγάπη που με πληγώνει, με στοιχειώνει, με ρουφά στην απουσία, στα δάκρυα στην ανυπαρξία..
Μπορεί και να μου ταιριάζει..
Καλό μας βράδυ Γιάννη..

Unknown είπε...

Πονάω γιατι πάντα ο εγωισμός μας κρατούσε μακρυά από την αγάπη. Πάντα το προσωπικό όφελος. Πάντα οφείλουμε και μας οφείλουν Όλα δοσολειψίες
"Είσαι ό,τι μου δίνεις"
"Είμαι ό,τι σου δίνω"
"Ό,τι δώσω εξαρτάται από ό,τι μου δώσεις"
"Ό,τι πάρεις εξαρτάται από ό,τι θα πάρω από εσένα"
"Αν δε μου δώσεις, δε θα πάρεις"
"Αν δε με αγαπάς, δε σε αγαπώ"
Καμία πρωτοβουλία. Καμία πρωτοτυπία. Στο τέλος η αγάπη γίνεται βαρετή. Έτσι για να περνάει η ώρα.
Τετριμμένη
Ανούσια
Κενή
Έπειτα περνάν τα χρόνια και αναπολούμε τον πρώτο έρωτα. Τι περίεργο, δε θυμόμαστε τίποτα μετά από εκείνον. Όλα ίδια.
Απλά αλλάζουν τα πρόσωπα.
Απλά δεν αλλάζει τίποτα.
Απολύτως.

Απο προσωπική εμπειρία μην κάνετε τα ίδια λάθη σαν εμένα...

Να μνημονεύετε ...

Μακάριος είναι εκείνος που θα θυμηθεί ότι η λέξη αγάπη σημαίνει αγωγή, καθοδήγηση. Μακάριος είναι εκείνος που θα θυμηθεί ότι αγάπη και αγνότητα έχουν κοινή ρίζα. Μακάριος τέλος είναι εκείνος που θα κάνει έρωτα μένοντας παρθένος...

Μετά τιμής ...

Δημόφιλος Α. Γεωργόπουλος
Ιδιοκτήτης ιστού : http://www.sadness.gr

E είπε...

Τι ταιριαστό τραγούδι...
Πες μου αυτά που αγαπάς...
Να τα γλυκάνουμε παρέα...
Μη χάνεις την πίστη σου στα θαύματα ψυχής και καρδιάς. Συμβαίνουν πάντα σ΄αυτούς που τα περιμένουν...

Φιλια,
Ε.

Moira είπε...

Γλυκιά μου Ελένα, γενναιόδωρη, αυθόρμητη κ δυνατή...έτσι σε σκέφτομαι, σε φαντάζομαι απο όσα τα γραπτά σου λένε - ή δεν λένε..-
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια κ την θετική σου αύρα..
Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι κάποιοι έζησαν το θαύμα..
Εγώ αγάπησα πολύ κ αυτό είναι ένα απο τα μικρά δικά μου θαύματα..φυλαχτό μου..

έστω κ αν κάποιες φορές πληγώνει..

Σε καληνυχτώ..
Ιωάννα

Moira είπε...

Sandess,
το πιο σημαντικό απο όλα είναι να ξέρουμε , ότι η αγάπη, όπως η ζωή δεν έχει κτητικό αριθμό "μου", "σου" "του" κοκ.
μας χαρίζεται εάν είμαστε τυχεροί κ μας ζητά απλά να της δώσουμε μια ευκαιρία..
κ η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές συνεπαρμένοι απο την μαγεία της, την μοναδικότητα της κ την δύναμη της, μπερδευόμαστε κ κει αρχίζει η κόλαση..η δοσοληψία όπως εύστοχα είπες, οι αμφιβολίες, η απληστία, η απιστία κ όλες εκείνες οι μαύρες σκέψεις κ πράξεις που το μόνον που δεν είναι, είναι αγάπη..
Τα ξέρω όλα αυτά, τα γεύτηκα, τα λούστηκα κοινώς..
Δεν πρόκειται ποτέ όμως να ξακανάνω τα ίδια λάθη..γιατί έμαθα καλά, ότι βασική προυπόθεση για να μπορείς να δίνεις κ να παίρνεις αγάπη είναι να σέβεσαι κ ν΄αγαπάς τον ευατό σου..
Τότε όλα γίνονται απλά..

Καλό βράδυ..

sadness.gr webmaster είπε...

Δεν αμφιβάλλω.
Η κτήση της αγάπης μας την επιβαλλουν, μα την υποχρεώνουν. Η εποχή του ρομαντισμού, του πάθους σε μία σχέση φθήνει εδώ και πολλά χρόνια. Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς μα όχι τους ρομαντικούς. Οι τελευταίοι είναι καταδικασμένοι να σέρνουν στις πλάτες τους τον σταυρό μιας ετοιμοθάνατης εποχής. Όλα αυτά με μεταμορφώσανε σε ένα γκρίζο, πληγωμένο άνθρωπο που αρνείται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Δεν είναι που δεν μπορώ .. είναι που δεν θέλω. Χρόνια τώρα γλύφω τις πληγές μου να κλείσουν, μα δεν αρκεί ως τα βάθη της ψυχής μου. Εκεί ακόμα πολεμώ με σπασμένα ξύλινα σπαθιά. Είναι απάνθρωπο να ήθελες κάποτε να αγαπήσεις και η μοίρα να σε θέλει ακόμα να μένεις μόνος.
Για εσένα μπορώ να πω και μας μεταφέρεις πως να ζούμε τη στιγμή, σεβόμαστε και τιμούμε τις αναμνήσεις μας, οικοδομούμε το μέλλον. Αυτή είναι όλη μας η ζωή. 'Ομως πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ τους. Τότε μόνο θα μπορούμε να ζούμε πραγματικά, χωρίς να χάνουμε το παρόν. Η ποιότητα του μέλλοντός μας εξαρτάται από τη ποιότητα της στιγμής που ζούμε στο παρόν μας. Για το λόγο αυτό είναι ευθύνη μας να επιλέγουμε ποιοτικά τη κάθε στιγμή διότι αυτη θα καθορίσει το μέλλον.
Το πρόβλημα όμως είναι όταν για όλα αυτά έχεις ξεκινήσει με ήδη κομμένα τα φτερά. Τότε η "αιμοραγία", αφήνει τις κυλίδες της παντού και σε όποιες σχέσεις και να κάνεις. ..

Ανώνυμος είπε...

@ moira (και σε άλλον κανέναν)

Διαβάζω καιρό τώρα τα σχόλια όλων εδώ μέσα, ανακάλυψα το blog τυχαία και από τότε δεν το αφήνω χωρίς ανάγνωση ούτε μέρα. Παρότι το σχόλιο του καθενός, απηχεί κυρίως δικά του προσωπικά βιώματα και επ' ουδενί δε μπορεί να «κατανοήσει» τη συγγραφέα του blog, καταλαβαίνω την ανάγκη του καθενός, να «εξιλεώνεται» μέσα από αυτούς τους διαλόγους, σε μια εποχή κενή από συντροφικότητα και φιλίες, που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν το άχρωμο διαδίκτυο.
Η «moira» - η Ιωάννα - όσο μπορώ να κρίνω «πίσω από τις γρίλιες», κάτω από τις λέξεις, λέει και εκφράζει εδώ μέσα, όλα εκείνα που θα ήθελε να ΤΟΥ πει, όλα εκείνα που θα ήθελε να ΤΟΥ ξεστομίσει, αν, για μια μονάχα στιγμή βρίσκονταν αντιμέτωποι. Σε ΑΥΤΟΝ που την πλήγωσε, όπως αρχικά φαίνεται, η ίδια ζητάει τη δική της συγνώμη, γιατί - για μένα αυτό είναι ξεκάθαρο - και αυτή μέσα από τις ολονύχτιες συνομιλίες με τον εαυτό της, έχει ήδη αποδεχτεί τα δικά της λάθη και τις δικές της προσωπικές και ανθρώπινες αδυναμίες της. Οι στίχοι της, τα κείμενά της, οι επιλογές των τραγουδιών της, οι απαντήσεις της προς όλους εμάς, άλλοτε απολογιστικά, άλλοτε τρυφερά, άλλοτε παράφορα και μηδενιστικά, άλλοτε επιθετικά και αιχμηρά, έχουν ένα και μοναδικό αποδέκτη: ΑΥΤΟΝ. Ή μάλλον, για να το πω ακριβέστερα, ΑΥΤΟΝ τις περισσότερες φορές και τον ΙΔΙΟ της τον εαυτό κάθε φορά. Τα περισσότερα μου θυμίζουν ανεπίδοτα γράμματα, που μεταφέρθηκαν εδώ μέσα. Κραυγές μέσα από συμβολισμούς και λέξεις, που μόνο οι δυο τους μπορούν να κατανοήσουν το νόημά τους. Είναι χαρακτηριστική η φωτογραφία του Καστελλορίζου – το αναγνώρισα Ιωάννα και δεν πιστεύω να κάνω λάθος – με την λεζάντα της κάτω – κάτω. Σε όλους εμάς δεν λέει τίποτα ή λέει πολύ λίγα, στους δυο τους όμως λέει πολλά.
Δεν ξέρω Ιωάννα αν τα διαβάζει ΑΥΤΟΣ αυτά που λες εδώ μέσα, αν όμως συμβαίνει που το θεωρώ πολύ πιθανό, γιατί δε νομίζω να τον άφηνες στο «σκοτάδι», μάλλον ενοχλείται από τα σχόλια και τις υποδείξεις όλων των υπολοίπων ημών προς εσένα, ίσως και από τις απαντήσεις σου προς εμάς. Επίτρεψέ μου να σου το πω αυτό, γιατί έχω βιώσει κάτι ανάλογο. Μην ακούς κανένα μας, κανείς μας δε θα σου δώσει το λιμάνι που ψάχνεις. Και συγχώρεσέ με για τα σχόλιά μου, δεν διεκδικώ ούτε το αλάθητο, ούτε την απόλυτη αλήθεια, ανώνυμα σου γράφω, αυτήν τη μία και μοναδική φορά γιατί δε θέλω να γίνω κριτής και συμβουλάτορας σου, και δε θα σε ξαναενοχλήσω, απλά θέλω να σου πω και γι’ αυτό όλα τα προηγούμενα, να μη δίνεις σημασία σε κανένα από εμάς, μη ξοδεύεσαι άλλο μαζί μας, κάποιος τρόπος θα υπάρχει και εσύ ίσως τον ξέρεις καλύτερα, να το ξανακάνεις να πιστέψει σε σένα, αυτό δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο;, να τον ξανακάνεις να σου πει:
«ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ…».

Moira είπε...

Έχεις δίκιο..
Το Καστελλόριζο είναι..