..Να λιώσουν από τη ζέστη οι θύμησες..
να σβήσουν τα βράχια, οι αμμουδιές, οι δρόμοι της αβύσσου..
Σ΄ αυτούς τους τόπους , που θα έχουν χάσει το όνομα τους,
θα μυρίσει πάλι ελπίδα..
Σ΄αυτούς, που η μοναξιά , βρήκε τη συντροφιά της, στις διαστάσεις..
θα μυρίσει πάλι ταξίδι..
Ταξίδι κ σαπισμένο ξύλο γέρικου καραβιού , καταμεσίς στο πέλαγος,
χωρίς τιμόνι..
3 αποκρισεις..:
Γράφω απ’ το πρωί, ώσπου πλήττω, λέω, ας κάνω μια ανάρτηση, στο καπάκι στο καπάκι την εγκαταλείπω και λέω ας μπω μια βόλτα…
και δες τώρα τι μπαίνω και διαβάζω…
γλυκό μας μεσημέρι
Άνοιξε τα φτερά και πέταξε κι ας γνωρίζεις πως θα σε τουφεκίσουν πίσω από τα δέντρα…
Δεν φταίει η μνήμη, μήτε οι τόποι που την συντηρούν.
Άπλωσε το πόδι και πάτησε, έτσι ξεκινούν τα βήματα τα πρώτα κι έπειτα τρέξε.
Όχι για να φύγεις μα για να πάρεις πρώτη τ’ ακόντιο στο χέρι, κι ας μη σ’ αρέσει, κι αν δε το ρίξεις κατάρτι κάνε το στη βαρκούλα σου και ταξίδεψε.
Ποσό ευεργετικός αλήθεια είναι ο λόγος σου ήχε μου..
Θαραλλέος κ γονυπετής ενίοτε,το ίδιο υπέροχος..
να είσαι καλά..
Δημοσίευση σχολίου