Καιρός να φύγω..
Κατέστη η Μνήμη ..
στο ακυβέρνητο κορμί..
αδυσώπητη..
Κ όπως αγωνιζόμουν να βρω..
την σκοτεινή μου αρχή..
κανένα τέλος δεν φώτιζε το σώμα μου..
Κ η Πλάνη ..
παντού να τριγυρίζει..
Κ το αίνιγμα..
Κ η Κραυγή..
Εκείνη η ασώματη κραυγή..
σε κύκλους αλλεπάλληλους κ ομόκεντρους..
εξισωμένη με την πλέον φριχτή..
την πλέον απόλυτη οδύνη..
εσήμαινε τον θάνατο..
ή την επιστροφή από τον θάνατο;..
κ η δύναμη της ..
ξεπέρναγε για πάντα πια το φράγμα ..
της κορυφαίας αίσθησης..
Έχουνε μνήμη τα σπίτια
-
Έχουνε μνήμη τα σπίτια
έτσι, κάθε που νυχτώνει
ξεπροβάλουν
οι κουρασμένες μορφές των κάδρων
και συνεχίζουν
εκείνο το παλιό παιγνίδι με τα χαρτιά
που άφ...
Πριν από 1 εβδομάδα