Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007


Τρίτη, Απριλίου 17, 2007

Η ρόκα , που υφαίνει τη μοίρα σου, θα είμαι εγώ, για πάντα.

Θα είμαι για πάντα η ρόκα, που θα υφαίνει τη μοίρα σου.
Το κουβάρι , που θα τυλίγεται.
Η κλωστή , που θα δημιουργείται.
Για πάντα.Πέρα απο όλα.Πέρα απο το θάνατο ακόμα.
Σε κάθε ανάσα σου, σε κάθε σκέψη σου, σε κάθε εικόνα σου , θα με βρίσκεις μπροστά σου.
Θα είμαι το κάθε πρωινό , το κάθε βράδυ σου.
Θα είμαι το σπίτι σου, η ζωή σου, η ευτυχία και η δυστυχία σου.
Θα είμαι γαι πάντα εκεί, δίπλα σου.
Και αυτό , το πάντα, πίστεψε με, θα είναι το μόνο, που θα διαρκέσει πέρα απο εμάς.

Ημερολόγιο 2(11 Απρίλη 2007)
Το μυαλό μου έχει κολλήσει.Νιώθω να τρελαίνομαι.Τόσους μήνες κουβαλάω τόσα πράγματα μέσα μου.Έχω αρχίσει να σαπίζω.Τα σωθικά μου ζέχνουν.Μια μυρωδιά θανάτου απλώνεται παντού.Όσο καλά και αν το κρύβουν το καλοσχηματισμένο σώμα μου , το όμορφο προσωπάκι , που βλέπω στον καθρέφτη,τα μάτια μου, αυτά τα τεράστια μάτια πετούν σπίθες θανάτου, πανικού , απελπισίας.Δεν κοιτούν, δεν εστιάζουν, τρέχουν ανάμεσα στα ερείπια της ψυχής μου, πλανώνται στα συντρίμια και στα διαμελισμένα πτώματα , που λέγονταν κάποτε όνειρα μου.
Μακάρι να μπορούσα όλα αυτά να τα κάνω πέρα.Να ξαναγεννηθώ μωρό στην αγκαλιά της μάνας.Να με φροντίζει.Κουρασμένη , όπως είμαι, παραδομένη στην μοίρα μου , φοβάμαι πολύ.Τρέμω.Κρυώνω σαν τους νεκρούς.
Δεν μπορώ να αδειάσω.Τρέμω στην ιδέα να τ' αφήσω όλα πίσω.Το μετά θα είναι πιο άδειο.Πιο τρομακτικό.Χωρίς εκείνον.Χωρίς εμένα.Δίχως παρελθόν.Μέλλον ούτως ή άλλως δεν έχω.Καταδικασμένη να ζω μέσα στις ψευδαισθήσεις μου.Στοιχειωμένη απο εκείνον.Ν α ανπνέω για να θυμάμαι.Να κοιμάμαι γαι να ονειρεύομαι.Να ζω για να κοιτώ το παρελθόν μου , μέσα απο ημιτελή πορτραίτα, κιτρινιασμένα γράμματα και καρικατούρες ευτυχίας.
Αυτό εξάλλου ήταν το λάθος μου.Γνώριζα απο την αρχή τη αλήθεια.Μονάχα στιγμές.Μόνον αυτό έχουμε.Τι αφελής και ανόητη υπήρξα!Πίστευα ότι όλα ήταν η αρχή μιας συνεχούς ευτυχίας, κάτι ιδιαίτερου και ξεχωριστού.Ενώ όλα ήταν εκεί.Στιγμές στο άπειρο χωρίς αλλη διάσταση.Στιγμές ευτυχίας.Γιατί η ευτυχία μόνον ως στιγμή μπορεί να υπάρξει και σε στιγμές εξαντλείται.Ευτυχώς έζησα πολλές..

Ημερολόγιο 2007

Ημερολόγιο 1( 24 Μαρτίου 2007)
Να μπορούσα να γυρίσω για λίγο το χρόνο πίσω.
Και δ εν λέω στα παιδικά μου χρόνια
Ούτε καν στην τλευταία δεκαετία.Την πολυτάραχη, την άσκοπη , γεμάτη ξόδεμα και ανόητες επιλογές.
Ένα χρόνο πριν να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο.
Ένα χρόνο, μια ζωή, μια ψυχή.
Να ήταν τώρα δα , να χτυπούσε πάλι το κινητό μου.Μεσημεράκι του Μάρτη.Να ρχόσουν πάλικαι να ξαναγραφόταν το σενάριο.Να ξαναδίναμε τη σωστή ερμηνεία.Να μπορούσαμε να παραβλέψουμε, του φόβους μας, τα λάθη , τις αδυναμίες, να στεκόμασταν γενναίοι απέναντι στην αγάπη ή τουλάχιστον με δέος απέναντι στον ευατό μας.Να μπορούσαμε να ακούσουμε το βαθύ παράπονο, το βουβό κλάμα, τον πόνο.Να μην δειλιάζαμε μπροστά στη μάσκα της ειρωνείας , ακόμα, ακόμα, των χιλιάδων προσωπείων , που όλα μα όλα φώναζαν "αγάπα με"..
Να αγπιόμασταν πάλι και ο έρωτας να ήταν η ανάσα και όχι η θηλειά μας.Να μην φοβόμασταν να λάβουμε,Να δίναμε απλόχερα με τη βεβαιότητα της ευτυχίας.
Να ξανακάναμε τη βόλτα μας δίχως να φοβόμαστε το φως.
Να ξανακατακτούσαμε ο ένας τον άλλο ακόμη και μέσα απο την ταπείνωση.
Να μην υπήρχαν ομολογίες.Να ήταν απλά εξομολογήσεις.
Να μην υπήρχαν σκιές , Μονάχα εικόνες και εμείς.
Ο έρωτας μας και η ανάγκη μας.
Η ψυχή μας και η ζωή μας.
Το φως , αντί για τα μαύρα σκοτάδια.
Το εμείς αντί το εγώ.
Το όλα αντί του τίποτα..

Ημερολόγιο 8

Νιώθω σαν να βρίσκομαι μέσα σ' ένα πηγάδι βαθύ και σκοτεινό, χωρίς να υπάρχει τρόπος διαφυγής.Για μια ακόμη φορά πρέπει να αναμετρηθώ με τον ευατό μου.Με τους φόβους και τις επιλογές μου.Οφείλω, το ξέρω, να λάβω μια γενναία απόφαση.Ακούγοντας τι όμως;την καρδιά ή την λογική μου;πόσο μπερδεμένη είμαι!Τι μακελειό είναι πάλι αυτό; σαν κακόγουστο αστείο.
Το ξέρω είμαι μόνη μ'αυτό.Καμία καλή κουβέντα, χαμόγελο ή τρυφερός λόγος, δε θα με κάνει να νιώσω καλύτερα.Είνια μοιραίο αυτό που συμβαίνει.Kismet..
Πόσο περίεργο είναι αυτό που μου συμβαίνει.Πόσο γνώριμο επίσης.Και πόσο τραγικό να συμβαίνει ξανα!! Σαν να ανοίγει πάλι η πληγή.Όλα εκείνα τα συναισθήματα , που πίστευα ότι δεν πρόκειται να νιώσω ποτέ ξανά.Κ ερημιά.. Θεέ μου , πόση ερημιά..
Τελικά στα "μεγάλα" είμαστε απόλυτα και αδιαπραγμάτευτα μόνοι.Απέναντι μας , ο χειρότερος εχθρός μας, ο ευατός μας.
Απαιτείται ψυχραιμία και στρατηγική.Ισχυρός είναι μόνον ο αντίπαλος , που σε νιώθει τρωτό.
Ξέρω , ότι θα γίνει θάλασσα η επιλογή μου. θα με πνίξει, όπως κάθε ακλό, που μου έχει μείνει.Ξέρω, ότι το θέλω πολύ, αλλά φοβάμαι , τρέμω απο τα βάθη της ψυχής μου για όλα όσα έω επιθυμήσει και δεν τα έζησα ποτέ.
Κλάιω, όχι για κάτι που έχασα..
Θρηνώ, για όσα ήθελα να ζήσω και δεν τα κατάφερα.Κ θρηνώ πάντα μόνη στην κόλαση που δημιούργησα..

Ημερολόγιο 7
Κάποτε, παλιά, μέσα στα απομεινάρια της Σαντορινιάς λάβας, τον απόηχο του ήλιου του Αιγαίου, της μικρής, κρυφής , ερωτικής μας ιστορίας , σου έγραψα ένα γράμμα και ίσως αυτό να ήταν το πιο αισιόδοξο γράμμα , που σου έστειλα ποτε.σαν φτερούγισμα ψυχής ήταν οι λέξεις που έβγαιναν απο μέσα μου.Σαν προσευχή.
Ανάμεσα στα λιτά και απέριτα, ξεχυνόταν μια αισιοδοξία και μια χαρά απίστευτη.Ένα μικρό θαύμα, ένα τόσο δα πλασματάκι.Και σου είχα πει 'ότι φοβάται ο ευτυχισμένος " όχι ο δυστυχής και μόνος..Η ευτυχία τυ ειναι η χαρά και η λύπη του, η λύτρωση του απο το ανάθεμα..
Και εγώ ήμουν πολύ.Και φοβισμένη και ευτυχισμένη.
Είχα πει και άλλα πολλά και θυμάμαιήταν ένα Σεπτεμβριάτικο μεσημέρι ανάμεσα απο ήχους θλιμμένους, πυκνούς καπνούς τσιγάρουκαι μπόλικου αλκοόλ που το γράψα.
Ξέρεις πως ένιωθα τότε;όπως , όταν σε πρωτογνώρισα.Νοέμβρης ήτανε θαρρώ.Κάθησα δίπλα σου χωρίς να το θέλω.Ένιωθα να βυθίζομαι στην άβυσσο και μου άρεσε πολύ.Ο χρόνος κυλούσε γλυκά, η αλήθεια, δεν έφταιγε το κρασί.Ένιωθα ότι πετούσα.Ότι κοιτούσα πόλεις, χωριά, βουνά, ποτάμια και θάλασσες απο ψηλά.Και εσένα..
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω , ότι η ομορφιά που έβλεπα ήσουν εσύ.Ο οδηγός μου ήσουν εσύ.Μέχρι τότε νοσταλγούσα τη στιγμή, που σε είχα πρωτοαντικρύσει.Τώρα την ομορφιά την κουβαλάω μέσα μου..

Ημερολόγιο 6

Ήσουν ο μοναδικός άνθρωπος, που με έκανε να θέλω τα πάντα και αυτά να είναι μόνον η αγκαλιά σου.Όταν σε είχα δίπλα μου, η καθημερινότητα αποκτούσε άλλη διάσταση.Δεν ήταν γήινη, δύσκολη, απαιτητική.Υπήρχε μόνον η γαλήνη στην ψυχή μου.Ποτέ δεν με ένοιαξε-δεν με εμπόδισε , το πως θα τα καταφέρναμε.Ήμουν πανέτοιμη να πάρω πάνω μου κάθε δυσκολία, κάθε πρόβλημα, προκειμένου να σε πείσω , ότι ο δρόμος προς εμένα , απο εμένα ήταν ορθάνοιχτος και σε περίμενε..Ο δρόμος της ευτυχίας μου, όπως πίστευα.
Ένιωθα πολύ δυνατή και πίστευα ότι έτσι ένιωθες και εσύ.ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι το τέλος θα ήταν ευτυχές, ότι επρόκειτο γαι την αρχή μιας αληθινής ζωής.Γεμάτης απο έρωτα, αγάπη , όνειρα και πολύ -πολύ ευτυχία,περίσσευμα ευτυχίας..
Μπερδευόμουν υπερβολικά και πικραινόμουν πιο πολύ, όταν έβλεπα , ότι ο πόθος της κοινής ζωής είναι μακρυά.Δεν καταλάβαινα και χανόμουν περισσότερο στην προσπάθεια να σε πείσω, να σε οδηγήσω σ'αυτό που ήθελα.Έβγαινα απο τον ευατό μου, τις ανάγκες μου, , τον εγωισμό μου και διαπραγματευόμουν τα πάντα , ακόμη και την αγάπη μου. "όποιος αγαπάει αντέχει" έλεγα και ξαναέλεγα."Αντέχει και περιμένει", "Σταμάτα να φέρεσαι εγωιστικά και περίμενε.Θα δει πόσο δίκιο έχεις.Θα καταλάβει και θα ρθεί σε σένα΄"
Αυτά και άλλα πολλά για να περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι νύχτες.Και πέρασαν πολλές.Η πρώτη και η τελευταία σκέψη μου ήσουν εσύ.Τ α πάντα ήσουν εσύ.Όλα ήσουν εσύ.Ναι.Ανεπανάληπτος όπως έλεγες.
Και χανόμουν πιο πολύ μέσα στη μοναξιά μου και την προσμονή.Αλλά, περίμενα καρτερικά.Δεν το έσκασα.Δεν έφυγα σαν κλέφτης.Δεν θα έκανα πάλι το ίδιο λάθος. Στο είχα πει.Και εσύ συμφώνησες.Ότι όλα ήταν λάθος.Ότι μας κατέστρεψε το παρελθόν "Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.Η αγάπη μας ωρίμασε.Μην βιάζεσαι" Μου έλεγες..
Δεν βιάστηκα.Δεν άντεξα άλλο.Έφθασα να τρελαίνομαι.Να μην ξέρω προς τα που να κάνω.Όλα όσα ένιωθα με έπνιγαν.Με διέλυαν.Η στενοχώρια έγινε ο μόνιμος σύντροφός μου.Η αγρύπνια με κατέτρωγε.Η αγωνία με αρρώσταινε.Δεν είχα ελπίδα.Μαύρες οι σκέψεις.
Πολύ μοναξιά στην τόση αγάπη.
Και τώρα λες ότι με φοβόσουν και με φοβάσαι ακόμα.Ποιος φοβάται αυτόν , που αγαπάει και γιατί;
Τι δεν έκανα σωστά; Δεν σε άκουγα; δεν σε λάτρευα;δεν ήμουν δική σου; δεν σε πίστευα;δεν ήσουν ολόκληρος ο κόσμος μου;δεν σε ήθελα στη ζωή μου;δεν προσπάθησα;δεν σε έπεισα;
Αμέτρητα τα ερωτήματα..

Ημερολόγιο 5
Ποτό της λήθης με κερνάς .Είναι η έπαρση μιας χωρίς καθήκον πράξης.
Κ γω, σαν έτοιμη απο καιρό , το πίνω σκέτο..
Όλη η κάψα της νυχτιάς κ η ευθύνη της βραδιάς στα χέρια τα δικά μου.
Κ κει , που νιώθουμε κομμάτια, η ζέστη μας, μας ξεπερνά και μας παγώνει.
Σαν παιδιά μπροστά σε σκανδαλιά .
Σαν ενήλικες μέσα στη σιγουριά τους.
Ή σαν εμάς του δυό:Αδιάφοροι μέσα στα όνειρα τους..

Ημερολόγιο 4
Υγρασία κλέφτρα μέσα στο χώμα σου ψελλίζεις τις αλήθειες μου.
Κ αν η μοναξιά μου είναι απο χώμα κ γω της ίδιας ρίζας υλικό είμαι..
έλα πάλι στα κρυφά κ τα δύσκολα μου , να με ποτίσεις..

Ημερολόγιο 3
Μικρή λιτή μορφή σαν μυστικό κρυμμένο,
Μέσα σην άκρη του βυθού θα περιμένω..
Στην αιωνιότητα της αλήθειας σου..
Να χαθεί ο Μεσσαίωνας της αθλιότητας σου..
Να χυθεί και η τελευταία υγρά και σκοτεινή υποψία σου..
Να φεγγίσει πάλι το σκοτεινό μυαλό σου..
Να συντρίψει το σκοτάδι..
Να διαλύσει τη θλίψη..
όταν φανείς και πάλι, αθώος σαν βρέφος..

Ημερολόγιο 2

Στ'ακροδάχτυλα ο απόηχος των νεύρων.
Η ζωή μας , ένα μικρό λιττό ταξίδι.
Ανέφελο σαν καλοκαιρινό πρωινό
Κ σύ, το φεγγάρι, που περιμένει να κάνει
την παράσταση του και πάλι..

Ημερολόγιο 2006

Ημερολόγιο 1
Θάλασσα απο αίμα η ζωή.
Θάλασσα με δάκρυα το τέλος.
Θάλασσα βαθιά η ψυχή,
κάποτε θα φυγω στου χα πει.
'Εφτασε το τέλος της γιορτής
Θρύψαλλα οι σκέψεις στο χαρτί
σαν να μην με θέλει η ζωή
έτσι δεν τη θέλω κ αυτήν.
Ψεύτικες εικόνες του μυαλού
χάθηκαν στα κύματα γι'αλλού..

Ημερολόγιο 1



Ιούλιος 2005

Ξημέρωνε μια δύσκολη μέρα.
Επαναλαμβανόμενο το σενάριο. Διπλώνω τα ρούχα προσεχτικά -αλήθεια γιατί πάντα βαραίνουν στην επιστροφή; Σαν να κουβαλούν κι΄αυτά τις εικόνες, τις μυρωδιές και τις αναμνήσεις των ταξιδιών.
Πίνω καφέ δίπλα στο πρωτότυπο γιασεμί.Ακόμα κ σήμερα έχω την αποτύπωση αυτής της εικόνας στο κινητό μου.Λευκό, βαθύ, πανέτοιμο να ρουφήξει τα πάντα.Και με άρωμα περίεργο κ ερεθιστικό.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα κ δύσκολα. Γεμάτη φόβο η αγωνία ξεκινώ για την ελεγχόμενη , προκαθορισμένη βόλτα μου.Δειλά, δειλά, θα περάσω έξω απο το μαγαζί του Μίμη, προσπαθώντας να αποτυπώσω τις εικόνες , να ξαναθυμηθώ τις ιστορίες.Α! να μην ξεχάσω να δω τη βρύση και άλλα πολλά.Και πανέτοιμη πλέον ψυχολογικά , βυθισμένη στο χρόνο να επισκεφθώ μαζί σου, τους ανθρώπους που ξέρω καλά μέσα απο εσένα και που δε θα με γνωρίσουν ποτέ.
Ανυπομονώ να δω φωτογραφία.Την θυμάμαι αμυδρά στην ορκωμοσία σου, αλλά απο τη άλλη σκέφτομαιμήπως είναι αποκύημα φαντασίας.Συγκινήθηκα πολύ με την επίσκεψη.Ένιωθα σαν μικρό παιδί που το κερνούν γλυκό και το δέχεται με ντροπή σαν να μην το αξίζει.Της προσφέρουμε λουλούδια.Δυο κουβεντούλες και πολύ αγάπη απο σένα.ήσουν πάρα πολύ φορτισμένος , τόσο που σε έκανε απρόσωπο, απόκοσμο, χρόνους μακριά απο τ ο τώρα..
Μας άφησες μόνες.Σαν δύο γυναίκες , που έχουν να μοιραστούν πολλα.Τόσο ήρεμες σαν να γνωρίζονται χρόνια.Δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά.Τον αγαπούμε και οι δύο απύθμενα.Της δίνω μια υπόσχεση και της καταθέτω τη βεβαιότητα της αγάπης μου με μια φράση: "Σ' ευχαριστώ για το δώρο σου.Σου υπόσχομαι ότι θα τον λατρεύω μέχρι το τέλος.Εξάλλου δεν υπάρχω εγώ.Του χαρίστηκα".Μετά βάλαμε τα λουλούδια στο βάζο.Πανέμορφα , όπως και αυτή.Της χαμογέλασα , μου ανταπέδωσε και αφήσαμε , σιγά, σιγά το Κοιμητήριο..

Ημερολόγιο 2005

Πάει καιρός που δεν υπάρχει για μένα Ιθάκη..
Σαν Πηνελόπη θα υφαίνω στους αιώνες..
Σαν Οδυσσέας θα αρμενίζω για πάντα..