Ημερολόγιο 1

Ιούλιος 2005

Ξημέρωνε μια δύσκολη μέρα.

Επαναλαμβανόμενο το σενάριο. Διπλώνω τα ρούχα προσεχτικά -αλήθεια γιατί πάντα βαραίνουν στην επιστροφή; Σαν να κουβαλούν κι΄αυτά τις εικόνες, τις μυρωδιές και τις αναμνήσεις των ταξιδιών.

Πίνω καφέ δίπλα στο πρωτότυπο γιασεμί.Ακόμα κ σήμερα έχω την αποτύπωση αυτής της εικόνας στο κινητό μου.Λευκό, βαθύ, πανέτοιμο να ρουφήξει τα πάντα.Και με άρωμα περίεργο κ ερεθιστικό.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα κ δύσκολα. Γεμάτη φόβο η αγωνία ξεκινώ για την ελεγχόμενη , προκαθορισμένη βόλτα μου.Δειλά, δειλά, θα περάσω έξω απο το μαγαζί του Μίμη, προσπαθώντας να αποτυπώσω τις εικόνες , να ξαναθυμηθώ τις ιστορίες.Α! να μην ξεχάσω να δω τη βρύση και άλλα πολλά.Και πανέτοιμη πλέον ψυχολογικά , βυθισμένη στο χρόνο να επισκεφθώ μαζί σου, τους ανθρώπους που ξέρω καλά μέσα απο εσένα και που δε θα με γνωρίσουν ποτέ.
Ανυπομονώ να δω φωτογραφία.Την θυμάμαι αμυδρά στην ορκωμοσία σου, αλλά απο τη άλλη σκέφτομαιμήπως είναι αποκύημα φαντασίας.Συγκινήθηκα πολύ με την επίσκεψη.Ένιωθα σαν μικρό παιδί που το κερνούν γλυκό και το δέχεται με ντροπή σαν να μην το αξίζει.Της προσφέρουμε λουλούδια.Δυο κουβεντούλες και πολύ αγάπη απο σένα.ήσουν πάρα πολύ φορτισμένος , τόσο που σε έκανε απρόσωπο, απόκοσμο, χρόνους μακριά απο τ ο τώρα..
Μας άφησες μόνες.Σαν δύο γυναίκες , που έχουν να μοιραστούν πολλα.Τόσο ήρεμες σαν να γνωρίζονται χρόνια.Δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά.Τον αγαπούμε και οι δύο απύθμενα.Της δίνω μια υπόσχεση και της καταθέτω τη βεβαιότητα της αγάπης μου με μια φράση: "Σ' ευχαριστώ για το δώρο σου.Σου υπόσχομαι ότι θα τον λατρεύω μέχρι το τέλος.Εξάλλου δεν υπάρχω εγώ.Του χαρίστηκα".Μετά βάλαμε τα λουλούδια στο βάζο.Πανέμορφα , όπως και αυτή.Της χαμογέλασα , μου ανταπέδωσε και αφήσαμε , σιγά, σιγά το Κοιμητήριο..