Τρίτη, Απριλίου 17, 2007

Ημερολόγιο 2(11 Απρίλη 2007)
Το μυαλό μου έχει κολλήσει.Νιώθω να τρελαίνομαι.Τόσους μήνες κουβαλάω τόσα πράγματα μέσα μου.Έχω αρχίσει να σαπίζω.Τα σωθικά μου ζέχνουν.Μια μυρωδιά θανάτου απλώνεται παντού.Όσο καλά και αν το κρύβουν το καλοσχηματισμένο σώμα μου , το όμορφο προσωπάκι , που βλέπω στον καθρέφτη,τα μάτια μου, αυτά τα τεράστια μάτια πετούν σπίθες θανάτου, πανικού , απελπισίας.Δεν κοιτούν, δεν εστιάζουν, τρέχουν ανάμεσα στα ερείπια της ψυχής μου, πλανώνται στα συντρίμια και στα διαμελισμένα πτώματα , που λέγονταν κάποτε όνειρα μου.
Μακάρι να μπορούσα όλα αυτά να τα κάνω πέρα.Να ξαναγεννηθώ μωρό στην αγκαλιά της μάνας.Να με φροντίζει.Κουρασμένη , όπως είμαι, παραδομένη στην μοίρα μου , φοβάμαι πολύ.Τρέμω.Κρυώνω σαν τους νεκρούς.
Δεν μπορώ να αδειάσω.Τρέμω στην ιδέα να τ' αφήσω όλα πίσω.Το μετά θα είναι πιο άδειο.Πιο τρομακτικό.Χωρίς εκείνον.Χωρίς εμένα.Δίχως παρελθόν.Μέλλον ούτως ή άλλως δεν έχω.Καταδικασμένη να ζω μέσα στις ψευδαισθήσεις μου.Στοιχειωμένη απο εκείνον.Ν α ανπνέω για να θυμάμαι.Να κοιμάμαι γαι να ονειρεύομαι.Να ζω για να κοιτώ το παρελθόν μου , μέσα απο ημιτελή πορτραίτα, κιτρινιασμένα γράμματα και καρικατούρες ευτυχίας.
Αυτό εξάλλου ήταν το λάθος μου.Γνώριζα απο την αρχή τη αλήθεια.Μονάχα στιγμές.Μόνον αυτό έχουμε.Τι αφελής και ανόητη υπήρξα!Πίστευα ότι όλα ήταν η αρχή μιας συνεχούς ευτυχίας, κάτι ιδιαίτερου και ξεχωριστού.Ενώ όλα ήταν εκεί.Στιγμές στο άπειρο χωρίς αλλη διάσταση.Στιγμές ευτυχίας.Γιατί η ευτυχία μόνον ως στιγμή μπορεί να υπάρξει και σε στιγμές εξαντλείται.Ευτυχώς έζησα πολλές..

0 αποκρισεις..: