Ημερολόγιο 7

Κάποτε, παλιά, μέσα στα απομεινάρια της Σαντορινιάς λάβας, τον απόηχο του ήλιου του Αιγαίου, της μικρής, κρυφής , ερωτικής μας ιστορίας , σου έγραψα ένα γράμμα και ίσως αυτό να ήταν το πιο αισιόδοξο γράμμα , που σου έστειλα ποτε.σαν φτερούγισμα ψυχής ήταν οι λέξεις που έβγαιναν απο μέσα μου.Σαν προσευχή.

Ανάμεσα στα λιτά και απέριτα, ξεχυνόταν μια αισιοδοξία και μια χαρά απίστευτη.Ένα μικρό θαύμα, ένα τόσο δα πλασματάκι.Και σου είχα πει 'ότι φοβάται ο ευτυχισμένος " όχι ο δυστυχής και μόνος..Η ευτυχία τυ ειναι η χαρά και η λύπη του, η λύτρωση του απο το ανάθεμα..

Και εγώ ήμουν πολύ.Και φοβισμένη και ευτυχισμένη.

Είχα πει και άλλα πολλά και θυμάμαιήταν ένα Σεπτεμβριάτικο μεσημέρι ανάμεσα απο ήχους θλιμμένους, πυκνούς καπνούς τσιγάρουκαι μπόλικου αλκοόλ που το γράψα.

Ξέρεις πως ένιωθα τότε;όπως , όταν σε πρωτογνώρισα.Νοέμβρης ήτανε θαρρώ.Κάθησα δίπλα σου χωρίς να το θέλω.Ένιωθα να βυθίζομαι στην άβυσσο και μου άρεσε πολύ.Ο χρόνος κυλούσε γλυκά, η αλήθεια, δεν έφταιγε το κρασί.Ένιωθα ότι πετούσα.Ότι κοιτούσα πόλεις, χωριά, βουνά, ποτάμια και θάλασσες απο ψηλά.Και εσένα..

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω , ότι η ομορφιά που έβλεπα ήσουν εσύ.Ο οδηγός μου ήσουν εσύ.Μέχρι τότε νοσταλγούσα τη στιγμή, που σε είχα πρωτοαντικρύσει.Τώρα την ομορφιά την κουβαλάω μέσα μου..