Είδα λέει, πως καθώς κοιμόμουν, με καλούσαν με το όνομα μου..

Γλυκά, σχεδόν τραγουδιστά , σαν από παραμύθι , ο λόγος ταξίδευε..
Ξύπνησα κ στο σκοτάδι, θέλησα να βγω στη νύχτα να βρω την άκρη της φωνής..

Δεν πρόλαβα όμως..

Ρίγη από το κρύο πλακάκι με διαπέρασαν..

Κ ένας έντονος πόνος παρέλυσε το σώμα μου ..

Αγκάθι μπηγμένο στο δεξί μου πόδι (το κουτσό), που ξεπρόβαλε σαν ράμφος πουλιού..

Ολόκληρο το είναι μου μούδιασε,

σαν από δάγκωμα φιδιού ,

σαν βαρύ αναισθητικό να είχαν μπολιάσει την καρδιά μου..

Η φωνή εξακολουθούσε να με καλεί, το ίδιο ρυθμικά κ γλυκά..

Άξαφνα σαν άγαλμα , όπως ήμουν,

ένιωσα τα άκρα μου να διαχέονται κ μορφή ξερόκλαδων να παίρνουν..

Διαστάσεις μυθικές απέκτησα με μιας , εικόνα πολύ ξένη από μένα..

Γέρικο δένδρο, στείρο, συκιά καταραμένη..

Ξύπνησα απότομα, σκληρά..

με μια τούφα από τα μαύρα μου μαλλιά στη χούφτα κ

σιγοψυθιρίζοντας τραγουδιστά το δικό του όνομα..