Έλα να ακούσεις τα τραγούδια..
Έλα να διαβάσεις την ψυχή μου..
να μυρίσεις τα λουλούδια μου..
ΕΣΥ , που μια Οικουμένη μέσα μου είδες..
ΕΣΥ, που μέσα απ'του αγνώστου κ του ονείρου,
του χάους κ του απείρου,
μου μίλησες τον κόσμο..
ΕΣΥ, που όλα τα δικά μου ,
τα έχεις σπείρει μυστικά..

(χρόνια πολλά κ καλά μανούλα..)

Τώρα, που τρώει η αγωνία το πρόσωπο της γης,
Τώρα που αυλακώνει ο πόνος τις ψυχές του κόσμου,
τι να διαλέγουμε τα φροντισμένα λόγια ; τι να προσέχουμε;
πως γίνεται αλλιώς να πεις τη λέξη ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ;

Γι' αυτό κ εμείς παράταιροι ακουγόμαστε,
σαν τη φριχτή γυναίκα , που βγαίνει μισότρελη
από το σπιτικό που καίγεται στις στάχτες,
μαζί με τη ζωή της..

Νομίζετε , έχει τάχα το μυαλό , να πάρει από την κασέλα
τα στολίδια, τα φλουριά του γάμου της,
φωτογραφίες κ κειμήλια ζωής , που χάνει,
κ έτσι να ξεχυθεί στους δρόμους ,
φορτωμένη με την μνήμη της,
φωνάζοντας ΒΟΗΘΕΙΑ; ..

Πόσο ελεύθεροι να επιλέγουμε είμαστε;

Πρωτοβουλία από bloggers,

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα

θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες.Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες.Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Διαδώστε το.

Φάρος..

«..Είπε, πριν αναχωρήσει για πάντα: «Κάνε τις πληγές σου πηγές και προχώρα..με την ευχή μου , με την ευλογία μου, με τα χάδια μου πάντα όλα για σένα στο κορμάκι σου..»
Ήταν ένας άνθρωπος, που δεν ζούσε για τον εαυτό της , ζούσε μέσω αυτού..Το σακίδιο της με τα απολύτως απαραίτητα ήταν αυτός, για το ταξίδι της ζωής της.. Ζωής γεμάτης , έντονης , ζωής με αγάπη , όπως η ίδια την κατανοούσε..Να ζεις για τις ανάγκες του άλλου που αγαπάς κ όχι να ζεις για να σου ικανοποιούν τις δικές σου..
Πολλές φορές απαντούσε στην αγωνία των παιδιών της για τον συνεχή κ ακούραστο αγώνα της: «Για να μην πεθάνω, πρέπει να μην ζω;»..Κ γελούσε δυνατά, ευθύς αμέσως, με ένα γέλιο γενναιόδωρο, σαν μεγάλη αγκαλιά.. Κ συνέχιζε, να αγωνίζεται , να προσφέρει.. αδιάκοπα, σαν τις γυναίκες της Πίνδου, τον καιρό του Πολέμου..
Τα μάτια της..Αχ τα μάτια της..Μάτια συγκλονιστικά, πλούσια κ ολοζώντανα, μάτια -ουρανοί, όπως θα έλεγαν κ οι Ποιητές..
Περιέχουν, όσα καταλαβαίνεις , όσα δεν καταλαβαίνεις και όσα ονειρεύεσαι , προτού ακόμα εσύ το μάθεις.. Η αγάπη , που σας έλεγα..Σχεδόν σε προστατεύει η γνώση τους , μια γνώση αρχέγονη κ αυθεντική, κ καλοσυνάτη , γιατί είναι μάτια ανθρώπου ελεύθερου, σαν του Θεού , που τόσο πίστευε σ' Αυτόν..
Κ τώρα , που τα μάτια γίνηκαν πετράδια του Ουρανού, κόκκοι λεπτής ξανθιάς άμμου μετέωρης στην απεραντοσύνη, κ λαμπυρίσματα γάργαρου νερού-δροσοσταλίδες του χωριού, στις θάλασσες , στις λίμνες κ τα ποτάμια , που ταξίδεψε, πιότερο δεν σε παρηγορεί, παρά μόνο η βεβαιότητα , η πεποίηθηση , ότι η ζωή της , άξιζε..
Καλό ταξίδι..»..

(Μια αγκαλιά κ ένα χάδι για έναν φίλο..
Θα καταλάβει..)..

Τα μάτια , που αγάπησα,

δεν έχασαν τίποτα από τον εξαίσιο χρωματισμό τους..

Το βλέμμα, εξακολουθεί να είναι γατίσιο..

Το χαμόγελο, διατήρησε την τρυφερότητα του όλη..

η πνοή του, την ηδύ της..

η φωνή του, ίσως να είναι, ακόμα πιο ερωτική..

αλλά όταν ανοίγω τα μάτια να τον δω , δεν δύναμαι..

τα κλείνω κ μόνον έτσι η μορφή του αποτυπώνεται

στην γεμάτη προδοτικές ρυτίδες, ψυχή μου..

Τα μάτια , που αγάπησα , είναι

πάντοτε πόρτες του Ήλιου ..

τα μάτια της πιο μεγάλης μέρας του Καλοκαιριού..

Το φως των δικών μου ματιών τρεμουλιάζει ,

σε ένα "εδώ"..

κ τυφλώνεται σε ένα "εκεί .."..

Μια σκέψη για τον Μίμη, που έφυγε νωρίς..

"Για μένα -κ ας μην σε γνώρισα ποτέ-
υπήρξες ένας γνήσιος άνθρωπος, που του άξιζε να αγαπηθεί πολύ..
Κλείνω τα μάτια για να σε δω.. κ βλέπω κάμπους κ βουνά

κ θάλασσες κ έναν ήλιο Αφέντη..
Γιατί εσύ κατάφερες να νικήσεις τον θάνατο με τη δική σου αιωνιότητα.."..

Σ' ευχαριστώ..

Όλοι οι δρόμοι σταματούν εδώ..

Τριγύρω μου μονάχα κύματα δίχως μαντήλια αποχαιρετισμού..

Φυλάω ακόμα τα τοπία μου..

Κρατάω ακόμα τα τελευταία του λόγια..

Κανείς δεν ήρθε να τα γυρέψει , να ξαποστάσω...

Οι δρόμοι του ονείρου, είναι αγαθοί..

πλαταίνουν την ψυχή μας..

Σαν ζώο , που οσμίζεται να βρει τροφή,

την Φύση αγναντεύω άγρυπνα

να βρω κ γω το νόημα της..

Κ ακούω,

καρδιές παρθενικές

με χτύπους άηχους κ αλαφιασμένους..

Κ βλέπω,

των δέντρων το τρέμουλο,

το θρόισμα των φύλλων,

καημός διπλός , ψιθυρισμένος..

Κ βλέπω εσένα..

που ηχότρεμη την μνήμη μου,

στην ψυχή σου βαθιά φυλάς..

Σβήσε το φως..

Κάθισε εδώ, να περιμένουμε μαζί το Φεγγάρι,

αυτήν την σκιά, που ψάχνει την παντοτινή της θέση,

μέσα στη δική μας κάμαρα..

Οι νύχτες φέρνουν τρένα για τους ταξιδιώτες..

Απόμεινε για μας , ένα πεζούλι πέτρινο την ώρα της Αλήθειας..

έτσι σε πήρε ο Άνεμος,

που απόψε, μέσα μου, ανοίγει τα μάτια σου..

Κ αν ύστερα από τη βροχή , γεμίζουν ξερόχορτα οι νύχτες..

μετρώντας άστρα ,

όταν η νύχτα στάζει ανάμεσα στις γρίλιες,

μόνον εγώ θα ξέρω για τα μάτια σου..

"Ο Τόμας, ένας μεσήλικας

επιτυχημένος συγγραφέας,

ζει μια πρωτότυπη εξορία..

Από τη στιγμή, που άφησε , πολύ νέος ,

την γενέτειρα του την Ισπανία, δεν επέστρεψε ποτέ..

Μια μέρα ο φαινομενικά επιτυχημένος γάμος του καταρρέει, από τον ξαφνικό κ βίαιο θάνατο της γυναίκας του. Τότε λαμβάνει κ ένα ιδιότυπο ανατριχιαστικό μήνυμα. Το χαρτί της τράπουλας Ταρό "οι εραστές".Τρομοκρατημένος , ομολογεί στον μοναδικό του φίλο, πως το χαρτί είναι μια φωνή από το παρελθόν που τον καλεί..Κ μόνον ένας άνθρωπος μπορεί να το έχει κάνει αυτό..μια γυναίκα..νεκρή εδώ κ 15 χρόνια..Τώρα έφτασε η στιγμή να επιστρέψει στην Ισπανία..Εκείνη τον καλεί..Η Μοίρα (Moira) "του" τον Καλεί.."

Μια ταινία του Ματέο Τζιλ με τίτλο "Η Μοίρα"

(σεναριογράφου των Άνοιξε τα μάτια κ Η θάλασσα μέσα μου..)

Αγαπημένη τόσο που πονάει..

Αποκρυπτογραφεί πολλά από αυτά που ''μας'' αφορούν..

.. κ θα σου έλεγα απόψε..

Σφίξε τα δάχτυλα, πάνω στην παιδική μου πληγή,

ώσπου να ξεριζώσει ο καιρός τα δόρατα,

να θάψω τον σκελετό, με ένα σημάδι τρυφερότητας..

Το κορμί μου σκόρπιο, στη μνήμη ενός φιλιού..

η σιωπή , μαχαίρι στην ψυχή μου..

η ερημιά,

το βλέμμα του παιδιού που έχασα από τη ρίζα θα έλεγες του κόσμου..

Αυτή τη νύχτα ,

θα σπάσω ένα κρυστάλλινο ποτήρι μέσα στις χούφτες μου..

κ όπως το αίμα , βαθύ , λευκό κ θανατηφόρο θα τρέχει,

θα γράψω στα σεντόνια , στους τοίχους κ στο σώμα μου,

το όνομα σου..

Αυτή τη νύχτα,

θα ρίξω μια πιστολιά στο φως αυτής της πόλης,

αυτής της κάμαρας,
που ο μόνος λόγος, που ανασαίνει ακόμα ,

είναι η προσμονή σου..

κ όπως θα μείνω στα σκοτάδια,

θα σου λέω παραμύθια..

Κ έτσι, με ματωμένα δάχτυλα,

με ματωμένα όνειρα,

κ δίχως φως..

θα γράφω όλη νύχτα για σένα πάλι..

όπως κάθε νύχτα..

..Κ πάντα προσμένω..
κ φτάνει η αυγή..
κ μου είσαι το δάκρυ ,
που κλαίει σιγά..
κ μου είσαι η ανάσα,
που φεύγει βαριά..
Κ να μαι που μένω..
κ ακόμα προσμένω..

Σε περιβάλλω με μεγάλη αναμονή..

όπως το θαύμα της Παναγιάς, Δεκαπενταύγουστο των Πιστών..
Σε περιέχω, όπως το νεκρό σώμα, την ψυχή του, προτού ταξιδέψει για πάντα..
Σ΄ανασαίνω , όπως ο αρωματοποιός , τα λεπτά αποστάγματα του τριαντάφυλλου..
Σ΄αγρικώ , σε κάθε λέξη του πολύβουου πλήθους..

Έλα!!

Η μέρα είναι τόσο υπέροχα όμορφη..
Τα ποιήματα , που αγαπώ , για σένα τα χω γράψει..
Κάθε στιγμή, μπορώ να μετατρέπω το κάθε τι σ ε ποίημα για σένα..
Δώρο..
Ή θες μυρωδιές;μήπως θες μυρωδιές;
Τότε όλα θα τα φτιάξω μυρωδιές..
δροσερές, κρυστάλλινες,σαν μικροί καταρράκτες
ή αυτές του κρύου ανέμου,
ή του κλειστού χώρου μέσα στην παγωνιά, όταν αχνίζουν τα τζάμια,
ή σαν γιαλός,
ή σαν κάμπος πρωινός, νοτισμένος..
ή σαν το κύμα..

Αλλά λείπεις!

Κ η θάλασσα, ο κόσμος τούτος , έχει μια σκληρή τραγικότητα..

Δεν θέλω άλλο να καταφεύγω σε μύθους..

Η ζωή από μόνη της είναι τόσο μαγική, που ξεπερνά και τις πιο τρελές προσδοκίες μας. Μας λείπει εκείνη η καθαρά όραση, που μπορεί να διακρίνει με κατανόηση την πολυπλοκότητα της, την δυσκολία της , όπως πολλές φορές μουρμουρίζουμε: " ..η ζωή είναι δύσκολη.." σ' αντίθεση με τι; με το αντίθετο της; με το θάνατο; παιχνίδι είναι η ζωή , μπαλαρίνα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου..

Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους , γιατί τα παιδιά ζουν απευθείας, χωρίς διερμηνείς, δεκανίκια και μεσάζοντες. Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα δικά μας παραμύθια και η παραμυθία μας για τον χαμένο παράδεισο στην εξορία μας. Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν. Μπορούν να αποκρυπτογραφούν τα μαγικά κ να φαντάζουν απλά, γήινα κ καθημερινά..κ σίγουρα δικά τους..

Απάντησε μου..πότε χάσαμε το παιδί από μέσα μας;το στραγγαλίσαμε;

Απάντησε μου..πως διαπράξαμε τέτοιο έγκλημα;

Αφιερωμένο..

(στις σιωπές..)..

Σε γνώρισα στις ώρες της καρδιάς μου..

Σε φίλησα, σημάδι στη φωτιά μου..

Σε γιόρτασα μαζί με την ζωή μου..

και τώρα ξαγρυπνώ με το κορμί μου..

Σου τηλεφωνώ για να σου πω,

πως σ΄αγαπάω..

Σου τηλεφωνώ για να σ΄ακούω να μιλάς..

Είναι νύχτα εδώ και γω δεν ξέρω , που να πάω..

χάνομαι κ ζω γα να μου πεις , πως μ' άγαπάς..

Σου μίλησα γι'αγάπη δίχως λόγια..

Σε κοίταξα στα φωτεινά σου μάτια..

σε φώναξα καλύτερη μου λέξη..

και τώρα περιμένω για να φέξει..

Σου τηλεφωνώ για να σου πω ,

πως σ' αγαπάω..

Σου τηλεφωνώ για να σ΄ακούω να μιλάς..

Είναι νύχτα εδώ και γω δεν ξέρω που να πάω

χάνομαι και ζω για να μου πεις , πως μ΄αγαπάς..

(Μ.Πασχαλίδης- έχουν περάσει χρόνοι δέκα-Live)

..Να λιώσουν από τη ζέστη οι θύμησες..

να σβήσουν τα βράχια, οι αμμουδιές, οι δρόμοι της αβύσσου..

Σ΄ αυτούς τους τόπους , που θα έχουν χάσει το όνομα τους,

θα μυρίσει πάλι ελπίδα..

Σ΄αυτούς, που η μοναξιά , βρήκε τη συντροφιά της, στις διαστάσεις..

θα μυρίσει πάλι ταξίδι..

Ταξίδι κ σαπισμένο ξύλο γέρικου καραβιού , καταμεσίς στο πέλαγος,

χωρίς τιμόνι..

Το μήνυμα που ΔΕΝ έλαβα..στο κινητό

Υπάρχει πισωγύρισμα στη θλίψη;
Δεν μ΄αγαπά..
Μετριέται η αγάπη;
Μπορεί να μετρηθεί. Μέτρο είναι όσα δεν κάνουμε γι΄αυτήν..Όσοι αληθινά αγάπησαν κ αγαπήθηκαν το ξέρουν..Οι έξυπνοι άνθρωποι το γνωρίζουν..Γι’αυτό γίνονται δυστυχείς..Ποιο είναι προτιμότερο άραγε; Να πεθαίνουμε με την δυστυχία της επίγνωσης ή να μην ξέρουμε γιατί πεθαίνουμε;
Αυτό που με πόνο έμαθα, είναι ότι οι δυστυχίες ξεπερνιούνται, παλεύονται..
Οι ευτυχίες, που περιμένεις κ δεν έρχονται ή αυτές πάλι που ματαιώθηκαν , γίνονται οι εφιάλτες , που μας καταδιώκουν..
Εμείς όμως ΔΕΝ θα το επιτρέπαμε αυτό έτσι;
Με την κρυφή μας συμφωνία, ποτέ ΔΕΝ θα λέγαμε ότι δεν ζήσαμε, ΔΕΝ προλάβαμε, ΔΕΝ είδαμε, ΔΕΝ θα λέγαμε ποτέ «χάσαμε»..
ΔΕΝ θα ζούσαμε με άλλον συμβιβασμό..Στιλέτο στη καρδιά μας..ΔΕΝ θα σπαταλούσαμε τα πολύτιμα υλικά της αγάπης μας..
..Κ το μήνυμα στο κινητό ακόμα το περιμένω..
Αυτό μόνον μπορώ να περιμένω..Αυτό έχω..Δεν νιώθω ενοχές..Η γνώση αυτού που ζητώ, δεν μου αφήνει χώρο για ενοχές..Κ ας ΔΕΝ έρχεται ..

Το μήνυμα που ΕΛΑΒΑ.. στο κινητό

Πώς να αναμετρηθώ με σένα , που έχεις πάρει διαστάσεις μύθου, μέσα στην ψυχή μου;Κ γω; Τι είμαι εγώ για σένα ;τι θα μπορούσα ,εγώ, να είχα γευτεί από σένα, αφού τα πάντα είναι δικά σου;
Αγάπη σημαίνει να τολμάς χωρίς εγγυήσεις..
Κ τώρα , Ικέτισσα, στην αγάπη..Στην αγάπη μου, που κανένα ελάττωμα δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.. Μείνε μαζί μου κ ας χαθώ..Αγάπα με, γιατί είμαι οι κλειδωμένοι κώδικες σου.. Με μια αγκαλιά , αρχίζει πάλι ο έρωτας..
Αλλιώς..
Αν η επιλογή , είναι δική σου, κατ άδικη σου, άμα εσύ κ κανένας άλλος το θελες έτσι να γίνει μην το σκέφτεσαι καθόλου τώρα ..Κανείς ποτέ δεν βγαίνει χαμένος από μια δική του επιλογή ..Σώπασε..

Είδα λέει, πως καθώς κοιμόμουν, με καλούσαν με το όνομα μου..

Γλυκά, σχεδόν τραγουδιστά , σαν από παραμύθι , ο λόγος ταξίδευε..
Ξύπνησα κ στο σκοτάδι, θέλησα να βγω στη νύχτα να βρω την άκρη της φωνής..

Δεν πρόλαβα όμως..

Ρίγη από το κρύο πλακάκι με διαπέρασαν..

Κ ένας έντονος πόνος παρέλυσε το σώμα μου ..

Αγκάθι μπηγμένο στο δεξί μου πόδι (το κουτσό), που ξεπρόβαλε σαν ράμφος πουλιού..

Ολόκληρο το είναι μου μούδιασε,

σαν από δάγκωμα φιδιού ,

σαν βαρύ αναισθητικό να είχαν μπολιάσει την καρδιά μου..

Η φωνή εξακολουθούσε να με καλεί, το ίδιο ρυθμικά κ γλυκά..

Άξαφνα σαν άγαλμα , όπως ήμουν,

ένιωσα τα άκρα μου να διαχέονται κ μορφή ξερόκλαδων να παίρνουν..

Διαστάσεις μυθικές απέκτησα με μιας , εικόνα πολύ ξένη από μένα..

Γέρικο δένδρο, στείρο, συκιά καταραμένη..

Ξύπνησα απότομα, σκληρά..

με μια τούφα από τα μαύρα μου μαλλιά στη χούφτα κ

σιγοψυθιρίζοντας τραγουδιστά το δικό του όνομα..

Στο λέω..
Θα σαλπάρουμε..
Με Μαΐστρο, με Λεβάντε ή με Βοριά,
με φως ή με σκοτάδι..
χωρίς πυξίδα έστω..
λησμονημένοι ίσως..
ναυαγοί ποτέ , όσο θυμόμαστε,
όσο ακούμε,
στο λέω..
μ' ακούς;;;
θα σαλπάρουμε..

Για τον Γιάννη Φ.
Συνέχεια των σχολίων του Ασανσέρ..

Η κάθε μέρα ,που περνά, φέρνει κ μια αλήθεια..

Κ η αλήθεια , σπρώχνει μακρυά τα όνειρα..

Κ ούτε μπορώ να θυμηθώ, το σπίτι , που έχω χτίσει..

Σε κάθε κύμα θάλασσας, απο ένα..

Μα κάθε μέρα , που περνά , παρόλες τις αλήθειες..

Ο πόθος με πλανά..

κ το όνειρο με σέρνει..

Σημείωση:η φωτογραφία είναι ιδιοκτησίας "sadness.gr".

Ακολούθησα την καρδιά μου, έριξα άγκυρα κ κατέβηκα μαζί της..

Εκεί στο βάθος υπάρχει κάτι δικό μου..

Κάτι ζεστό, κάτι απέραντα γλυκό..

Πόσο ζεστή είναι ακόμη η καρδιά μου..

Η λάσπη είναι ζεστή , για εκείνους που τα έχασαν όλα..

Για εκείνους , που πάγωσαν μπρος στην αδιαφορία..

Κ είναι πολλοί..

Είναι πάμπολλοι,εκείνοι που έπαψαν να ζητούν..

Εκείνοι με τα σβησμένα πρόσωπα..

Η λάσπη για εκείνους είναι χαρά..

Γεμίζουν τις άδειες χούφτες τους κ σκεπάζουν το πρόσωπο τους..

Κ έτσι μόνον έτσι μπορούν να χαμογελούν..

Κ ύστερα δύναμη κ πλημμύρα λαχτάρας..

Προσμονή κ όνειρα , πολλά τα όνειρα μέσα στη λάσπη..

Σημείωση: η φωτογραφία είναι ιδιοκτησίας sandess.gr