Τώρα, που τα Μάτια, κρατώ σκορπισμένα..
Τώρα, που έφτασα να ξεδιαλύνω, την αχτίδα, που πάει το κλάμα να συναντήσει..
Τώρα, που κατέχω, τεμαχισμένη καρδιά, τι θα πει..
Τώρα , που ξέρω να γνωρίζω το δάκρυ των ανθρώπων..
Να σπάω στα δύο τη μοναξιά κ να τρυπάω το όνειρο..
Τώρα , μπορώ να μιλάω για τα χειρότερα, χαμογελώντας..
Τώρα, που έπαψα, να πλέκω εγκώμια , της ατελεύτητης πτώσης μου..
Τώρα,που δεν αντέχω πια,το καταρρακωμένο ένδυμα , της "Υψηλής Αλήθειας"..
Τώρα, που νιώθω ,πως σώθηκα, με γόνατα απλήγωτα κ χέρια καθαρά..
Τώρα, που τα σημάδια του πόνου, παράσημα Ζωής, γινήκαν..
Τώρα, μπορώ, όλα τα "μπράβο", που μου δόθηκαν..
να τα φυτέψω σε μια γλάστρα..
να γνωρίσω τη φωνή μου , σαν μια λησμονημένη φωτογραφία..
Τώρα κάτω απο σημαδεμένα βλέφαρα..
Η δύσκολη εφηβεία των ....59
-
*«Κι αν τώρα σ’ άδειο τσίρκο ακροβατώ ξανά*
*σφραγίζοντας με νόημα το στόμα…*
*είναι γιατί βαθιά …βαθιά παραφυλάει*
*η δύσκολη εφηβεία των...
Πριν από 2 εβδομάδες