Τίναξε τα χέρια γελώντας..

Τα μάτια , δυο στιγμές μονάχα..

Μάτια , που ξέρουν να σιωπούν..

Φρουροί της Γνώσης.. φυτεμένα στο πρόσωπο σαν Ιστορία..

Κ γω , που ερχόμουν ψηλαφώντας το σκοτάδι..

Με φορτίο βαρύ.. απο ματαιωμένες άγκυρες..

Φορτίο πληρωμένης Μνήμης , που παρέσυρε τα πάντα..

Ξαφνιάστηκα , σαν ξύπνησαν την Αίσθηση μου, σχήματα..

Την Ακοή μου, τάραξαν γνώριμοι κ κρυσταλλικοί ήχοι..

Την Όραση, που νόμιζα, ανύπαρκτη, τώρα την θάμπωνε το φως, σιμά μου..

Την Αφή , χέρια γελαστά την έκαναν να τρεμουλιάζει..

Μα πάντα γευόμουν την ίδια θάλασσα..

σκληρή από αίμα κ στάχτες..