Σκυμμένη θαρρώ από Αιώνες , σήκωσα δειλά , δειλά το βλέμμα..
Λουσμένη , ολάκερη, από μια κουρασμένη ματιά..
Επίμονα κοιτούσα τα μαλλιά μου..
Τι ζητούσα;
Να βρω, ζητούσα..
Να βρω, που πήγε, το ανθρώπινο το νήμα τους..
Ποιος πόνος τα λευκά, τα νεκρικά ενδύματα τους έδωσε..
Μα ξάφνου , χρυσαφένιο έγινε το δίχτυ , Άστρων καπέλο..
κ με μιας.. μαύρη πεταλούδα πέταξε..


Έσκυψα βαθιά μέσα μου κ με μελέτησα..
Με προσοχή κ έννοια..
Τα λουλούδια, μου δίδαξα πρώτα..
Τη θάλασσα..
Τα βουνά κ τους κάμπους..
Κατόπιν το μάθημα της Καταγωγής, της Ρίζας..
Της Γνώσης , ήτανε θαρρείς , στα μέσα μου , πριν γεννηθώ..


Κ τώρα, το μάθημα της Χαράς,
παιδεύει , την τελευταία λύπη εντός μου..