Τώρα, που τα Μάτια, κρατώ σκορπισμένα..
Τώρα, που έφτασα να ξεδιαλύνω, την αχτίδα, που πάει το κλάμα να συναντήσει..
Τώρα, που κατέχω, τεμαχισμένη καρδιά, τι θα πει..
Τώρα , που ξέρω να γνωρίζω το δάκρυ των ανθρώπων..
Να σπάω στα δύο τη μοναξιά κ να τρυπάω το όνειρο..


Τώρα , μπορώ να μιλάω για τα χειρότερα, χαμογελώντας..


Τώρα, που έπαψα, να πλέκω εγκώμια , της ατελεύτητης πτώσης μου..
Τώρα,που δεν αντέχω πια,το καταρρακωμένο ένδυμα , της "Υψηλής Αλήθειας"..
Τώρα, που νιώθω ,πως σώθηκα, με γόνατα απλήγωτα κ χέρια καθαρά..
Τώρα, που τα σημάδια του πόνου, παράσημα Ζωής, γινήκαν..


Τώρα, μπορώ, όλα τα "μπράβο", που μου δόθηκαν..
να τα φυτέψω σε μια γλάστρα..
να γνωρίσω τη φωνή μου , σαν μια λησμονημένη φωτογραφία..


Τώρα κάτω απο σημαδεμένα βλέφαρα..

.. επιτέλους μπορώ να με καταλάβω..