Δύει ο ήλιος κ απόψε κ τ' ασύνδετα , τα σκόρπια , μήτε σήμερα δε θα χουνε μιλήσει, μήτε αύριο δε θα χουνε συνδεθεί..

Ψιθυρίζω τις λέξεις τις άφτιαχτες..τις αμφίβολες, τις περίπλοκες κ δισταχτικές..

Μα έχει πεθάνει η Χαρά, η Χαρά έχει σβήσει, κ κανένα κοντύλι δε μπορεί να χαράξει στην πλάκα την ίσια, τις λέξεις , τις φράσεις τις ολόκληρες..

Σ΄ένα μεγάλο κενό, προφέρω τις λέξεις τις άσχετες,τις αταίριαστες.. αργά , ευλαβικά στη σχολαστικά ορθή προφορά τους, δίνοντας μαθήματα ορθοφωνίας στην ερημιά, σωριάζοντας πύργους το άφραστο..

Ο Χρόνος είναι κ απόψε εδώ..

Η Νύχτα αγέρωχη στέκει μπροστά στο σχήμα της σιωπής..

Αγρυπνία δίπλα σε ένα ποτήρι,μ΄ενα κρίνο-ένα μισάνοιχτο κρίνο-διψώντας τη στιγμή , που θα άνοιγε , να γευτούμε τη Χαρά..

Αλήθεια όμως..

Τη Χαρά , που σε ζει στη νοσταλγία..

για να την παραστήσεις ,τα χρώματα λείπουν..

από τη γλώσσα, λείπει το χάδι..