Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2007

Σε παράλληλους χρόνους,
να ακούμε το ίδιο τραγούδι..
Την ίδια φωτογραφία να θωρούμε..

Το βλέμμα σου, κάρφωνες στα μαλλιά μου,
που είχαν αρχίσει ν' ασπρίζουν..

Κ γω πρώτη φορά, ξάνοιγα,
του μετώπου σου -εκείνες - τις ρυτίδες..

Την κρυφή μου τη σκέψη δε ζήτησες
να σου εκφράσω, -αδύνατον ήταν-..
ούτε εγώ, την αιτία,
της πικρίας σου, να μάθω δε ρώτησα,
που είχε ξάφνου χυθεί στην μορφή σου..

Ώσπου, τέλος,
σε παράλληλους χρόνους ,
το σκότος μας έζωσε, της βραδιάς ..
κ δεν βλέπαμε πλέον,
ο ένας του άλλου..
τα δάκρυα που έτρεχαν,
για το τριαντάφυλλο, που είχε γεράσει μέσα μας..

1 αποκρισεις..:

drunk tank είπε...

μοίρα μου,
μισώ τους παράλληλους χρόνους
τους έχω ζήσει.

μα το τριαντάφυλλο
που ο καθένςα μας μέσα του κρύβει
χρειάζεται συχνά να το ποτίζουν δάκρυα
να το θεριεύουν
να το κρατάνε ζωντανό


να μου είσαι καλά
πολλά φιλιά