Έμεινε πίσω ο καιρός, που οι Μονόλογοι μοιράζονταν..
Κ οι ψίθυροι αντηχούσαν σε διαστάσεις..
Οι φωνές "πίσω!!" κατέστησαν περιττές..
Οι θρήνοι , πλάνες του Τώρα..
Το Μέλλον αγέρωχο..
Προχωρεί.. Ψάχνει τη μια θέση-τη μη θέση..

Ας είμαστε λιγότερο δειλοί..
Ας μην ζητάμε καταφύγια..

Τι ζητάς επιπροσθέτως, επιμόνως και παράνομα,
από ένα σαρκίο, που δεν μπορεί να μισήσει;;

Ο Αστήρικτος , χωρίς φόβο, επιτηρεί τον Αστήρικτο..
ενώ οι Έντιμοι κ Υπερβέβαιοι τρέμουν..

Κάθε συναλλαγή, πρόσχημα..
Κάθε ανακωχή, προετοιμασία..

Πόσους κύκλους πνεύματος ζήσατε;..
Πόσους , ενστίκτου;..

Αν μόνον έναν..

Σκυμμένη θαρρώ από Αιώνες , σήκωσα δειλά , δειλά το βλέμμα..
Λουσμένη , ολάκερη, από μια κουρασμένη ματιά..
Επίμονα κοιτούσα τα μαλλιά μου..
Τι ζητούσα;
Να βρω, ζητούσα..
Να βρω, που πήγε, το ανθρώπινο το νήμα τους..
Ποιος πόνος τα λευκά, τα νεκρικά ενδύματα τους έδωσε..
Μα ξάφνου , χρυσαφένιο έγινε το δίχτυ , Άστρων καπέλο..
κ με μιας.. μαύρη πεταλούδα πέταξε..


Έσκυψα βαθιά μέσα μου κ με μελέτησα..
Με προσοχή κ έννοια..
Τα λουλούδια, μου δίδαξα πρώτα..
Τη θάλασσα..
Τα βουνά κ τους κάμπους..
Κατόπιν το μάθημα της Καταγωγής, της Ρίζας..
Της Γνώσης , ήτανε θαρρείς , στα μέσα μου , πριν γεννηθώ..


Κ τώρα, το μάθημα της Χαράς,
παιδεύει , την τελευταία λύπη εντός μου..

Αφιερωμένο στις Κυρίες της παρέας, που γκρινιάζουν για τα γ......Χριστούγεννα..
αλλά παρόλα αυτά , μου δίνουν την εντύπωση , ότι τρελαίνονται για Γιορτές..

(κάντε κλικ..πάνω στην εικόνα..)

υ.γ κ το τραγούδι επίσης..

Τώρα, που τα Μάτια, κρατώ σκορπισμένα..
Τώρα, που έφτασα να ξεδιαλύνω, την αχτίδα, που πάει το κλάμα να συναντήσει..
Τώρα, που κατέχω, τεμαχισμένη καρδιά, τι θα πει..
Τώρα , που ξέρω να γνωρίζω το δάκρυ των ανθρώπων..
Να σπάω στα δύο τη μοναξιά κ να τρυπάω το όνειρο..


Τώρα , μπορώ να μιλάω για τα χειρότερα, χαμογελώντας..


Τώρα, που έπαψα, να πλέκω εγκώμια , της ατελεύτητης πτώσης μου..
Τώρα,που δεν αντέχω πια,το καταρρακωμένο ένδυμα , της "Υψηλής Αλήθειας"..
Τώρα, που νιώθω ,πως σώθηκα, με γόνατα απλήγωτα κ χέρια καθαρά..
Τώρα, που τα σημάδια του πόνου, παράσημα Ζωής, γινήκαν..


Τώρα, μπορώ, όλα τα "μπράβο", που μου δόθηκαν..
να τα φυτέψω σε μια γλάστρα..
να γνωρίσω τη φωνή μου , σαν μια λησμονημένη φωτογραφία..


Τώρα κάτω απο σημαδεμένα βλέφαρα..

.. επιτέλους μπορώ να με καταλάβω..

Ποτέ δεν είμαστε μονάχοι..
στο κατόπι μας , θολά στρατεύματα..
κοπάδι ολόμαυρο από συναισθήματα περνά..
και πουθενά , ποτέ δεν είμαστε μονάχοι..
Μέρες το κάλεσμα μου, τώρα ,αργοπορεί στη θλίψη..
Λίγο πιο κει, από τη συμπαγή αφθαρσία..
παρέκει από την καρδιά της ανοιγμένης πέτρας..
που το μόνο δώρο, που θέλησε να δώσει είναι την δύναμη της..
Με την μνήμη , στοχάζομαι..
προσθέτεις στο τοπίο το στερέωμα ,
στον χρόνο την απίθανη ώρα, την ανυπαρξία του..
συγκομιδή χρωμάτων από το άσπρο..πίσω από μια κ μοναδική σταγόνα του μαύρου..

γιατί με άλλα σταθμά, μετράς το βάρος εδώ..
Η μοναδική αντίσταση , η πυκνότητα του Xρόνου..
Δεν υπάρχουν Νόμοι..παρά μόνον Οιωνοί..
Καθώς κ η τρομερή συνάντηση της Κρίσεως..

Κ όμως, τούτο το νεκρό σώμα, βαραίνει από την Γνώση..
Η Mνήμη του αφανίζει τη δική μου..
Τέτοιο ζωντανό-νεκρό σώμα, να φωσφορίζει από τη Γνώση ..με λυγίζει..
Μόνον το θάνατο του επιδιώκω.. για να το αναστήσω..
Κ ίσως τότε ..ναι..
Ακόμα κ αν είμαστε μονάχοι..
τη συμφορά , δεν θα έχουμε συντροφιά..

Ποιά πουλιά , μπερδεύτηκαν στα χέρια κ δεν θυμάμαι;

Πως κ δεν με ξύπνησαν , από τις χαρακιές κ τα κρωξίματα;

Πως κατάφεραν κ άφησαν, τόσα αγκάθια να μεγαλώσουν στον Ύπνο μου;

Έχασε τις μικρές καλοσύνες του ο Ύπνος..

Η βροχή σάπισε τα βήματα του..

Η αγωνία , μούσκεψε τις ώρες του..

Αλμυρή απόσταση..

Ακάνθινη σιωπή.. ο ερχομός του..

Πως θα συνηθίσω , μονάχο, τον Ύπνο;

δίχως φωτιά..

αποκεφαλισμένος..

να σπαρταράει μέσα μου..

Sokratis Malamas new song ( τα ξωτικά )Δρόμοι

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Μάγια..

Όνειρα..

Τα μάτια ..δείχνουν τη φυλαγμένη θέληση , που αναδεύει δειλά στο κρύο σώμα..
Για κάτι έτοιμη..
Τα ρούχα..κρύβουν τη σάρκα , που έχει συναίσθηση της ξυπνημένης κατοχής της..
Σ΄ανοίγματα φωταδερά , ενός τρεμάμενου παράθυρου, οι πρωινές ελπίδες , ξεχνάνε τους θανάτους..
Η κάθε μικρούλα λεπτομέρεια -μια μια , που ξεπετιέται γίνονται όλες χαδεμένες ομορφιές -δικές μου..
Κ οι στοιχειωμένες μου στιγμές..ξανάρχονται στ' αφτιά μου με τον άνεμο..
Κ γρήγορα χάνονται κάτω απ'το φως των φαναριών..
Παιχνίδια οδύνης , που ξεφύγανε ανάμεσα σε τόσα άψυχα..
Ασύντριφτα..Ανάλλαχτα..
Στο όνειρο..μπορώ να τα κοιτάζω άφοβα ..
κ ας μας ενώνει κατάβαθα , πανάρχαιος δεσμός , πάλης χυδαίας..

Μέρες Νοέμβρη εδώ κ η ανατριχίλα,

συλλογισμούς για τον Χειμώνα δίνει..

Αποδημούν με τον Βοριά, τα ξερά φύλλα..

Τραγούδια στο νερό..

Χρώμα στα δάση..

και μόνη ανησυχία..

με τη βροχή, η ιδέα του χωρισμού μην ωριμάσει..

κ έτσι τα χνάρια της επιστροφής..

χαθούν ξεπλένωντας εγκλήματα..

Καθώς οι ώρες της σιωπής έρχονται..

Ας κρατήσει μονάχα η θαλπωρή από τα Πρωτοβρόχια.

ώσπου η καρδιά να συνηθίσει για τα κρύα βράδια του Χειμώνα..

Αυτά τα βράδια , μόνος ποιος περνά..

Πως;;

για 'ο,τι μικρό, η μεταμέλεια , τυραννά..

Πως;;

με την μονότονη Βροχή.. να καίει τα Μάτια..

Οι Κύριοι..

Β' Μέρος..

Συνεχίζω με τους Κυρίους κ Αγαπημένους..

Γιάννης Φιλιππίδης

Απόγευμα ειρηνεμένο πλάι στη θάλασσα -με τους μακριούς ίσκιους των ελαιοδένδρων να πέφτουν πάνω μας..στα δάχτυλα ακόμα ο Ήλιος..στα δάχτυλα η θάλασσα..στα δάχτυλα το αυριανό σύνορο της Αυγής..κ η Αγάπη λαμπερή , όπως το κρύσταλλο, αθώα σαν βρέφος..η Αγάπη δροσερή σαν το πρωινό χορτάρι..η Αγάπη χαμένη, όπως μια αγορίστικη θύμηση, να ξαναγυρίζει ,έτσι καθώς ξαναγυρίζει η βροχή, έτσι καθώς ξαναγυρίζει πάντα η Αγάπη..

έτσι τον σκέφτομαι τον Γιάννη μας..

Ήχος πλάγιος ...μόνος..

Παραφυλάει τις αχτίνες του ήλιου κ τις περνά στη δική του χρυσή βελόνα..Ανοίγει πόλεμο με τα τζιτζίκια , που ζηλεύουν το τραγούδι του καθώς τους κλέβει τις ώρες τους..Περνά θάλασσες κ ποτάμια , καβαλλόντας πλατανόφυλλα...Αλητεύει σε χρώματα κ μουσικές κ μετά πάλι γίνεται νοικοκύρης κ μπαλώνει μονάχος στη βελόνα τη Ζωή..Ήχος είναι..όλα τα δύναται..

Kismet..

Οι Κυρίες..

Ο καλός μου ο Γιάννης ,με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι..

Θα ξεκινήσω σε Α΄ Μέρος με τις αγαπημένες μου Κυρίες,

αφενός διότι προηγούνται κ αφετέρου διότι ελλείψει χρόνου, επιβάλλεται..

Αγαπημένη Μαρίνα..

Μέσα στη ««συνοδεία» των ανθρώπων..
Υπάρχουν Άνθρωποι, που με υπερηφάνεια, αξία παλιά κ ακριβή..
θέλουν να φέρουν τα σημάδια του πόνου, της επώδυνης φθοράς με αντοχή κ αίσθημα ευθύνης, βαρύ ..
Κ εσύ είσαι μία από αυτούς..
Σημείο οδύνης , θα περάσει της ζωής μας η Έμπυρη Γνώση Μαρίνα μου..

Talisker..

Talisker...
Μια σκέψη μου για σένα..
..Για να φύγω, έσκισα το ντυμένο κορμί μου-για να φύγω από εκεί πέρα..
Πέρα από της συνήθειας το ένδυμα..
Καθώς καίρια είχε χτυπηθεί..
Νόμισα , πως θα πέθαινα..
Όμως , η λεπίδα, εμπόδιο βρήκε την ψυχή μου..

Mist..



Σταγόνες από Μελάνι…που ευωδιάζουν Αιώνιο γιασεμί..

(Συνεχίζεται..)

Τίναξε τα χέρια γελώντας..

Τα μάτια , δυο στιγμές μονάχα..

Μάτια , που ξέρουν να σιωπούν..

Φρουροί της Γνώσης.. φυτεμένα στο πρόσωπο σαν Ιστορία..

Κ γω , που ερχόμουν ψηλαφώντας το σκοτάδι..

Με φορτίο βαρύ.. απο ματαιωμένες άγκυρες..

Φορτίο πληρωμένης Μνήμης , που παρέσυρε τα πάντα..

Ξαφνιάστηκα , σαν ξύπνησαν την Αίσθηση μου, σχήματα..

Την Ακοή μου, τάραξαν γνώριμοι κ κρυσταλλικοί ήχοι..

Την Όραση, που νόμιζα, ανύπαρκτη, τώρα την θάμπωνε το φως, σιμά μου..

Την Αφή , χέρια γελαστά την έκαναν να τρεμουλιάζει..

Μα πάντα γευόμουν την ίδια θάλασσα..

σκληρή από αίμα κ στάχτες..