ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΤΟΥ ΘΝΗΤΟΥΣ..

Να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε..
Να συνεχίσουμε να πολεμάμε..
Να δικαιώσουμε τα ρόδα..
Την επιθυμία της θάλασσας..
Την δύναμη του Ανέμου..
Την Αντίσταση της ύπαρξης..

" Ενταφιασμένη πολιτεία"..

Έμοιαζε το χωριό Μ. Παρασκευή..

θυμάμαι..

Η μέρα βούλιαζε στη θλίψη..

Ένας ο δρόμος..κ αυτός έβγαζε στο Ξωκλήσι..

Κ η μάνα να τρυγά τα δαφνόδεντρα..

Κορίτσια με πολλά πανέρια..

Αγκάθια κατακόκκινα σπαρμένη η γη..

Αγόρια με κλαδιά ελιάς στα χέρια..

Κ οι τοίχοι ανθισμένοι με μωβ βιολέτες..

Μόνο ένας Άγγελος να επαναλαμβάνει..

την πατροπαράδοτη ρήση..

"όσοι πιστοί προσέλθετε.."..

Σήμερα..

"εν αναμονή επιβατών.."..

Είναι κλειστά ..όλα πια είναι κλειστά..

Κανείς δεν ξέρει πια να πει..

πόσοι Θεοί απέμειναν..

Παρά μόνον αναμετρούν..

πόσα βήματα ακόμα..

πόσες παγίδες..

πόσες αμαρτίες..

Είναι μια χώρα με Αγριες Kερασιές..

Στην άκρη του χεριού σου, η γεωγραφία της ..

Εκεί , που οι καημοί τελειώνουν κ γίνονται θάλασσα..

Είπες κάποτε:

Το μόνον που χρειάζεται είναι να φυσήξει ένας Άνεμος ..

να λάμψει με την μουσική του, τις ασβεστωμένες αυλές..

τα σπίτια..

τα πρώιμα οργωμένα χωράφια..

να σκουπίσει τα χρόνια μας..

για ν'ανάψεις με τα κούτσουρα το τζάκι..

Εγώ δεν ήξερα τίποτε άλλο..

παρά μονάχα τον δρόμο για τις Κερασιές..

Κ όμως..

Τώρα γνωρίζω ..

Τον Άνεμο που σκουπίζει τα χρόνια μας..

Τα κούτσουρα που ανάβουν το τζάκι..

Τη φωτιά , που στεγνώνει τις πίκρες..

Μνήμη.. όλων θαρρώ το όνομα..

Τώρα που τα χέρια μου γίνανε ένα με τα τα δικά σου..

Τώρα γνωρίζω..

Μην τα διπλώνεις άλλο..

Στάθηκα να καλωσορίζω τον ερχομό της μέρας..
Το Φεγγάρι χανόταν απ' το βλέμμα μου σαν δάκρυ ασημένιο..
Σε είδα..
Σώπασα..
Σε καλωσόρισα με την σιωπή μου..

Όμως δεν ήσουν εσύ..
Ήταν η Σκιά σου , που με παίδευε , στο φως της χαραυγής..
Σκιά πελώρια..
Σε ύψος ..
Σε βάθος..
Σε μάκρος..


Χώθηκε στη χούφτα μου μια πεταλούδα..
Μια μαύρη πεταλούδα..
..που ξεκίνησε το μονότονο τραγούδι , της μάταιης προσμονής..
Έδιωξα την πεταλούδα..


Κ η Σκιά έγινε φλόγα..
Μια φλόγα που τρεμόπαιξε στα δάχτυλα μου..
Κ έγινε Ήλιος..
Ένας Ήλιος πανέμορφος κ σπλαχνικός..
Που καλωσόριζε την καινούργια μέρα..
σκαρφαλωμένος στους ώμους μου..

Θέλησα να χαϊδέψουν οι λέξεις , την ομορφιά..

Τις ξεπέρασε , όμως..

Τρεχαντήρι κ τα πανιά τρελό χορό ..

Τώρα συλλογίζομαι κ αρμενίζω..

Στη στεριά..

Τα μάτια μας κάηκαν μέσα στ΄άλατια της συγκίνησης..

Γέμισαν γλαροπούλια κα βάρκες του λιμανιού..

Η καρδιά μας αφηνίασε στον καλπασμό ..

Τα μάγουλα πύρωσαν τις φλέβες..

Σταθήκαμε αμίλητοι στο μυστήριο της ζωής..

Εφόδια μας .. μόνα κ πολύτιμα..

Τα τίμια χέρια μας..

Χρόνια εκπαιδευμένα στην αγκαλιά..

Στον πρώτο μας σταθμό..

μόνον λουλούδια ήθελε η Μοίρα να σκορπίσει..

Τώρα συλλογίζομαι κ αρμενίζω..

Στη στεριά..

Περπατώ αμίλητη κ η φωνή χρώματα παγιδεύει..

Σκύβω στο ποτάμι κ ονειρεύομαι τη θάλασσα..

Δίνω μια βουτιά κ ξαπλώνω σε λιβάδια με παπαρούνες..

Ανασαίνω κ Ζω..

*Το τραγούδι, που ακούγεται σε στίχους Γρηγόρη Χαλιακόπουλου κ ερμηνεία Κ.Κληρονόμου, με τιτλο "έφηβοι άνεμοι" απο το cd ΕΠΥΛΛΙΑ του Φίλιππου Περιστέρη..

Εμμονές..

Η αγαπημένη mon..Talisker.. με προσκάλεσε να μιλήσω για τις εμμονές μου..
Τώρα εγώ τι να πω..Μάλλον δεν πρόκειται ακριβώς για παθογενείς καταστάσεις με την ιατρική έννοια του όρου.. αλλά μερικές ίσως ακουστούν κ έτσι:

Α: Τσιγάρο: Τα Davidoff slim μαύρα , τσιγάρα ΜΟΥ, δεν τ’αλλάζω με τίποτα στον κόσμο! Είμαι απόλυτα εθισμένη κ κολλημένη σ’αυτά..Ξεκίνησα να καπνίζω πριν 12 περίπου χρόνια με αυτά τα τσιγάρα κ θα συνεχίσω όσο..σταθερή εμμονή κ αξία!

Β.Καφές Ελληνικός σκέτος:Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από έναν (δύο, τρεiς κοκ-εξαρτάται την μέρα) καφέ ελληνικό ΣΚΕΤΟ δεδομένου ότι τη σιχαίνομαι τη ζάχαρη κ όλα τα παρασκευάσματα της. Κ φυσικά στο μπρίκι το παραδοσιακό με όλη την ιεροτελεστία του..κ με την κούπα του φυσικά..

Γ.Το άρωμα μου.D.K N.Y. Το φοράω από τον Δεκέμβριο του 2000 κ δεν πρόκειται να τ’αλλάξω ποτέ..
Δ.Ένα χειροποίητο αγκάθινο στεφάνι από τριανταφυλλιά το οποίο βρίσκεται σταθερά πάνω από κρεβάτι μου χρόνια πολλά τώρα –έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Ε.Η κουρτίνα του μπάνιου μου .Μιλάμε για τεράστια εμμονή όταν την ανακάλυψα αγόρασα πέντε ίδιες για να έχω!!

Ζ.Έχω εμμονή με τα παλιά έπιπλα, τα βιβλία μου-που δεν δανείζω εύκολα, τα παλιά αντικείμενα , με τα κεριά, τις λάμπες κασσιτέρου κ άλλα πολλά.. που μάλλον υποδηλώνουν κ την καταναλωτική μου μανία, που χρόνια εκπαιδεύομαι να χαλιναγωγήσω..

Η.Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσει cd αγαπημένου μου δημιουργού κ να μην το αγοράσω..δε θα μπορέσω να ησυχάσω ποτέ!!
Θ.Εμμονή κ αποστροφή :στο αρνί κ το κατσίκι , που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου!Στα θαλασσινά κ δη τα οστρακοειδή , τα οποία επίσης σιχαίνομαι σε βαθμό , που απαγορεύω να τρώνε μπροστά μου!!-όποτε τουλάχιστον τα καταφέρνω!!Μάλλον σαν αναπηρία ακούγεται αυτό..
Ι.Τελευταία (;) άφησα την ψύχωση μου με τη καθαριότητα κ την τάξη..Χρόνο με το χρόνο γίνομαι πιο διαλλακτική αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι εντελώς ψυχαναγκαστική με την Καθαριότητα κ την Τάξη του σπιτιού μου –τουλάχιστον..
Εντάξει ακούγεται υπερβολικό, δίκιο έχετε...

Κατά τα λοιπά είμαι ένας απόλυτα συνηθισμένος άνθρωπος με τις παραξενιές , τις ιδιοτροπίες του και τις ευαισθησίες του..

Μελετάω με προσοχή τα τεφτέρια μου..
ήλθε η ώρα να το κλείσουμε το μαγαζί..
των οδυρμών..
των θρήνων..
των ολίγων χαρών..
Κ σαν τον κάθε συνετό έμπορο..
μπροστά σε μια χρεωκοπία..
το πάρε -δώσε..
το κάθε νταραβέρι μου..

Τι μου χρωστάνε..
δεν με νοιάζει πια..
Κ τι χρωστώ εγώ σε θεούς κ σατανάδες..
αδιάφορο , θαρρώ πως είναι..

Εγώ πουλούσα ακριβά..
Αυτοί τ'άγόραζαν φθηνά..
Ο ένας δεν γελάστηκε λιγότερο απ' τον άλλο..
Δεν υπάρχουν διλήμματα..


Μια βιτρίνα απόμεινε..
Μια θολή επιγραφή..

Οι φωνές "πίσω" κατέστησαν περιττές..
Οι "θρήνοι" περιγελούν το "τώρα"..
Αδιαφορεί το "μέλλον" ..
βιάζεται κ προχωρεί ..


Μονάχα το Αρχιπέλαγος κ τ' ουρανού το Μάτι..

Κ ούτε η ορμή, ούτε το πάθος ..
μπόρεσαν να κλονίσουν το "κενό"..
Προδίδεις..
Μόνος κ Απόλυτος δημιουργός εσύ..


Τρεις ηδονές , σ' αγόρασαν φθηνά:

άνθος λωτού..

αίμα κρασιού..

ρίγος σάρκας κρυμμένης..


Είσαι βαρύς..
μα τ' όνομα σου..

θαρρώ ..

μπορώ να το σηκώσω..
Κ να τ'αλλάξω μπορώ..

Τελευταία ο Ήλιος χαμογελάει στις σκιές..

κ πια δεν τα μπορώ τα πολλά χαρτιά..

κ τα μελανωμένα δάχτυλα..

Χέρια ανήμπορα από το βάρος της μελάνης..

Χέρια σφραγίδες..

Ασήκωτος ο τόμος της Μνήμης..

Κ πια δεν τα μπορώ τα σοφά τα λόγια ..

κ τα μελανωμένα δάχτυλα..

Ίσως ο Ήλιος..

.. έχει κρατήσει λίγα χαμόγελα κ για μένα..