Το αποφάσισες:
Το δείλι.. Αφήνεις πίσω σου έναν Φλεβάρη ψεύτη..
Κ κει στον αποχαιρετισμό..
Φωνές.. σε καλωσορίζουν..
Καλό ταξίδι με απάνεμο καιρό σου γνέφουν..
"Καράβι ήσουν κ στεριά δεν είχες..
Σαν τη ψυχή ..
Πλημμυρισμένη απο ναυάγια κ ματαιώσεις..
Κάρβουνο κ σάπια σκαριά.."..


-Πάρε μαζί σου την πεθυμιά, αποκρίνονται..
-έτσι δε θα ξεχάσεις..
-Κ την ασχήμια πάρε..
-θα μνημονεύεις πιο συχνά την ομορφιά..
-Σιμά σου θα είναι κ η συγνώμη..
-Αυτή , που το γένος, κάνει καλύτερο, των ανθρώπων..
-Κ μην ξεχάσεις να συντοφεύεσαι από την θύμηση..
-Ίσως σε πείσει να γυρίσεις πίσω ..



Κ συ απαντούσες:
Μπορώ να ζήσω μ' όλα αυτά..
Αλλά δεν θέλω..



Συνέχιζαν τις νουθεσίες:
-Μην χαθείς στα χρώματα..
-Θα χάσεις την όραση σου..
-Μην αφεθείς στις μουσικές..
-Οι Ερινύες σου, θα είναι..
-Μην απαρνηθείς το γρήγορο βηματισμό σου..
-Θα βουλιάξεις..
-Κ ποτέ μα ποτέ..
..μην αναζητήσεις την ελπίδα..
-Είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για το θάνατο..



Κ συ, εσύ απαντούσες..
Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά..
Αλλά δεν θέλω..