Σάββατο, Φεβρουαρίου 09, 2008


Κάποτε τ΄όνειρα ύφαινε η χρυσσαλίδα..

Στ'αυτί κατοικούσε..

Βουβά κ αθόρυβα..

Μια αίσθηση υγρασίας ..

Τίποτε άλλο..

Αηδόνιζε ..

Τώρα σιωπή..

άνυδρη η μέρα..


Μόνο η ανάμνηση τώρα..

Σε φέρνω πάντα ευαίσθητη , μ'απλές κινήσεις..

στον αγκώνα σου, φιλώντας τον, να κλαις..

Με ματιές στερνές...σε ραίνω..

Ηχώ το κλάμα σου ..κ γω κωφαίνω..

Η Λύπη , σακάτεψε, κάθε μου αίσθηση..

Η Γνώση , έθρεψε, τα νοήματα..
Κ η σιωπή, γέμισε, κaμπάνες..

3 αποκρισεις..:

Talisker είπε...

κι υστερα ηρθε η πειρα

σε πηρε απο το χερι και σου ειπε στο αυτι...

"μην φοβασαι..τωρα ξερεις να επιβιωνεις"

καληνυχτα Μοιρα μου!

Don Psychote- Δ.Ψ είπε...

χορεύεις με τις λέξεις κι αυτές χορεύουν μαζί σου...καμιά σελήνη δεν είναι 'κει να σε μαγέψει ή έστω να φωτίσει ασήμι τ΄όνειρο σου...
βγάζεις τρείς σαϊτιές απ΄τη φαρέτρα σου,Λύπη, Γνώση, σιωπή...και σταματάς το χρόνο!

Talisker είπε...

Moira μου εδω ειμαι..

θα σου δωσω ενα αλαφρο σκουντημα

για μια μικρη βουτια οχι στα βαθια αλλα στα καθαρα ..ελα παμε...

καλημερα και γλυκο φιλι!