Εκείνα τα θολά πρωινά..
που δεν μπορείς να καταλάβεις..
τις ώρες..
τις στιγμές..
(ήταν τότε που ζούσες
αγκαλιά με τις Μούσες..)..

..Μονάχη κινείς για ένα τραίνο..
Σαν αθέλητα όμως..
στο ίδιο πάντα..
πάμε βαγόνι..
(ήταν τότε που ζούσες
αγκαλιά με τις Μούσες..)..


Περασμένη εποχή ..
που για πάντα έχει φύγει..

Πάντα κάτι μένει..

Γιατί πάντα αυτό που μένει είναι χρυσάφι..
αρκεί να μπορείς να δεις..

Ασκήτεψαν οι σκέψεις..
στου αβόλευτου τη θύρα..

Αν δεν πιστεύεις..
κοίταξε:
Κλείνουν οι πληγές..

Επάνω στα σημάδια του Πόνου..
μένουν ίδια, αυτά της Αγάπης..

Σε είδα μα δεν κατάλαβα..

Αλλά εσύ σίγουρα θα ξέρεις..

αν η Ψυχή κρατά της Γης τη Μνήμη..

τι σημαίνει..

στη Γη να χάνεις την Ψυχή σου..

'' Στα πιο μεγάλα ταξίδια θα με πας;"

Υπάρχει κάπου ένα νησί..

χωρίς τιμόνι..

με κυβερνήτη Ήλιο..

κ ουρανό τις πέτρες του..

Με μέρες μεγάλες κ τραγουδιστές Ανέμους..

Αυτοεξόριστος ο Χρόνος..

Φυγάς στη λάβα του ..

"Εκεί ..εκεί θέλω να με πας..

Εκεί που τα όνειρα σε καρτερούν..

έλα βιάσου ..

μας περιμένουν..

το όνομα του μόνο θέλω..

να το καρφιτσώσω στο Χάρτη κ να το ξαναβαφτίσω..

Πως θα το βγάλεις..

Ήλιο θα το ονομάσω..

Κ Σελήνη..

Αγάπη θα το πω..

κ με θάλασσα θα το μοιράνω..

Ταξίδι..

κ προορισμός..το όνομα του..

"Στα πιο μεγάλα ταξίδια θα με πας;"..

Υπάρχει κάπου ένα νησί..

σκαλισμένο από του προσώπου μας τον ίσκιο..

Ένα νησί..

που γέρασαν κ αράχνιασαν απ'την αναμονή τα όνειρα..

Το όνομα του;.................................................

Είναι τα ταξίδια..

που συμμαζώχτηκαν σε αδιάφορες διήμερες αποδημίες..

Είναι οι αγάπες που μας προσπέρασαν ..

γιατί δεν μπόρεσε να τις κρατήσει κανένας..

Είναι οι τόλμες , που δεν τολμήσαμε..

Είναι η νοσταλγία , που έγινε θλίψη..

Είναι η προσδοκία, που έγινε θάνατος..

*Η τελευταία φωτογραφία είναι απο τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Κομοτηνής..

Δώρο απο τον Ήχο μου..Σ'ευχαριστώ..

Όπου είχα σταθεί..
δικές σου μείναν ζωγραφιές..
Ολοζώντανα κομμάτια μου, δικά σου..
κ γω..
να κρατώ στα χέρια μου πανέρι ..
κ να τα μαζεύω ..
να τα μαζεύω..
μέρα κ νύχτα..
ένα ..ένα..
κ κάθε αυγή..
κ κάθε ώρα..
τραγουδώντας ..
κάθε θάμνου..
κάθε δέντρου..
κάθε ίσκιου..
-όπου κ όποιων μου κρατούν..
κομμάτια μου δικά σου..
τραγουδώντας το ίδιο..
ρυθμικά μονότονο τραγούδι:


Τώρα έχω φύγει..
Τώρα έχω φύγει..
Τώρα έχω φύγει κ είμαι ευτυχισμένος..
Τώρα επιστρέφω!!
Δώστε μου πίσω όσα κρατούσατε..


Κρατώ στα χέρια μου το Μίτο της χαράς..
κ επιστρέφω..
Δεν βιάζομαι..
Αδιαφορώ..
Θα είναι του γυρισμού, η καθυστέρηση..


Μα όταν φτάσω..
θα σε κοιτώ ..
ώρες τις ώρες...
μέρες τις μέρες..
να υφαίνεις..
με το ίδιο νήμα..
ένα καλοκαιρινό σάλι..
κόκκινο σαν φωτιά..
ίδιο με τα λουλούδια..
τα ζαλισμένα σε χορό ανοιξιάτικου ήλιου..
π'αγόραζες απ'τους αγρούς..
κάθε Μάρτη..
κάθε Απρίλη..
κάθε Μάη..
κ τα φορούσες..

όμοια με στάχυα χρυσού κ αίματος..