Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 18, 2008


Βαδίζω αργά..
σε πρώτα βήματα ..
χνάρια Ιστορίας..




Ταγμένη να ευτυχίσω..
κανένα περιθώριο παρέκκλισης ..






Γεύομαι τ' Αγέρι με την αφή..
κ καμαρώνω με την γεύση τη Φύση..





κ συλλογάμαι:

τι σημασία έχει..

εάν άδειασα με ένα δάκρυ μόλις..

ολάκερη.



Απόψε κ κάθε απόψε..

είναι τριγύρω μου ένα χάδι..
λες κ άνθισε ο κήπος της ερημιάς..

7 αποκρισεις..:

Moira είπε...

Κράτησα κάθε λέξη,κάθε γράμμα λέξης, κάθε αποτύπωμα , κάθε χάδι,καθεμιά συμβουλή, παραίνεση , παρατήρηση, κέθε συναίσθημα κ κάθε σκέψη όλων σας , ένα χρόνο κ πλέον φίλοι μου..
εσείς οι αγαπημένοι στα δύσκολα..
εμείς όλοι που ξεπέράσαμε την συμβατικότητα κ εξαφανίσαμε τις αποστάσεις..ψυχής κ σώματος..


Τα κράτησα σφιχτά απο το χέρι..
Τ'αγκάλιασα με όλους τους δυνατούς τρόπους.."μέχρι αίμα να βγει"..

κ είμαι εδώ να σας πως ένα μεγάλο ευχαριστώ..για όλα..όσα μπορούν να λεχθούν ..κ για όσα δεν γίνεται να αποτυπωθούν παρά μόνον με το χαμόγελο μου..


σας ευχαριστώ..που υπάρχετε στη ζωή μου..
σε μια ζωή που απέχει πολύ απο την προηγούμενη..
μια ευτυχισμένη ζωή..


Ζητάω συγνώμη για την "γαιδουριά" που απέδειξα κάποιες φορές είτε ηθελημένα είτε λόγω συγκυριών ..-ξέρετε εσείς..

τολμώ όμως δειλά κ ταπεινά να πω ..
ότι ..
όπως κ αν φερόμουν ήμουν πάντα αληθινή..



σας ευχαριστώ για την συντροφιά κ την αγάπη..

μπορεί να χάνομαι ..
αλλά συγχωρέστε με..
παίρνω εντατικά μαθήματα ζωής..
ευτυχισμένης ζωής..

Φιλί..
Φιλί..
Ιωάννα..

lakis είπε...

Τρυφερό, νοσταλγικό, νωχελικά ανυπόμονο. Απλά, όμορφο:)

Μαρινα ..... είπε...

αποψε και καθε αποψε....

λατρεμενη ....

με ενα δακρυ ανθιζει ο κηπος εντος...

κι ανοιξη στο καταχειμωνο γεννιεται.....

ΖΗΣΕ ΧΟΡΕΨΕ ΚΡΑΥΓΑΣΕ ΓΕΛΙΟ
ΞΕΓΕΛΑΣΕ ΤΙΣ ΔΙΝΕΣ
ΠΑΙΞΕ ΚΡΥΦΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ...ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΑΝΑΣΑ

γιάννης φιλιππίδης είπε...

.
ιωάννα μου πολυαγαπημένη,

είμαστε ταγμένοι να παίρνουμε

έναν δρόμο – όποιο δρόμο κάθε φορά

να σταματάμε – να κοιτάζουμε πίσω

καμιά φορά για λίγο

άλλοτε μήνες, ίσως και χρόνια

[δεν υπάρχει αληθινός χρόνος]

δυστυχούμε και χαμογελάμε

παλεύουμε

χαμογελάμε κι αδειάζουμε

μια σταγόνα μονάχα όλη η πίκρα

πόση μνήμη μπορεί να κρύβει

μονάχα μια σταγόνα…



μου ‘λειψες καρδιά μου…
φιλι φιλι πολύ..

Βασίλης είπε...

Αχ, Αγαπημένη Ιωάννα, εμείς πόσο πικρά, το ξέρουμε πως
«Ο κήπος της ερημιάς»
Θέλει με δάκρυα πολλά να ποτιστεί
Για ν’ ανθίσει της λύτρωσης το ρόδο,…

Καλημέρα εύχομαι για σήμερα και πάντα

Ανώνυμος είπε...

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ!!!!!!!!

ν' ανθίζεις λέξεις, εκείνες του πατούν την ερημιά

να γεύεσαι
να βαδίζεις
αγάπη!

μ' ολάκερη καρδιά
φιλί και αγκαλιά καλό μου!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όλα τα εντός μας, όμορφα ή άσχημα κι αν φαντάζουν στα δικά μας μάτια, όταν ανθίζουν πάει να πει πως είναι αληθινά.
Πολλές φορές πονούμε εκείνους που αγαπάμε, δίχως να το επιθυμούμε.
Έτσι γίνεται, δεν γνωρίζω να πω αν πρέπει έτσι να γίνεται.
Είναι στα πλαίσια της αυτοσυντήρησης μας.

Μπορείς να έχεις εκείνο το αποπλανητικό χαμόγελο αληθινά περασμένο στα χείλη, όχι φορεμένο μήτε και καρφιτσωμένο.
Τούτο μετράει.

Κι όλη η ομορφιά του κόσμου θα είναι κοντά σου.
Με την μορφή που εσύ θα επιλέξεις.

Να σε βρίσκουν αγκαλιά με ότι αγαπάς οι μέρες και οι νύχτες που έρχονται και πιο πολύ η δική σου ζωή.
(Ευχή καθυστερημένη μιας γενέθλιας εορτής)