Πέμπτη, Δεκεμβρίου 04, 2008

Βροχή..



Εδώ κ τέσσερις μήνες ζω σ'ένα σπίτι..
που κρύβει πολλά μυστικά..

Μυστικά που ούτε καν τα φανταζόμουν..
Κ όσο περνά ο καιρός τ'ανακαλύπτω ..
πότε με τρόμο..

κ πότε με μια γαργαλιστική διάθεση να μάθω πολλά περισσότερα..


Χτισμένο περίπου πριν δυο αιώνες..αναμετράται κάθε μέρα με τη θάλασσα..
με τη θάλασσα κ τον Αγέρα..

Στην κουζίνα μου κ κάτω από τα πλακάκια υπάρχει πηγάδι..
Πως βρέθηκε στο δεύτερο όροφο που μένω..
μη με ρωτήσετε δεν έχω ιδέα.

Κ δεν θέλω να σκέφτομαι ...
αλήθεια το λέω..
την όποια χρησιμότητα του, πέραν της αυτονόητης..

Τις προάλλες γνώρισα μια κυρία..
που έμενε στο διαμέρισμα μου..
πριν εξήντα χρόνια..
παιδί ακόμα με τη μαμά της κ τη γιαγιά της..
Μου εξομολογήθηκε ότι κάτω από τα πλακάκια της κουζίνας,
όταν είχε ακόμα πάτωμα..
"έθαψε" κατά λάθος την βέρα της μαμάς της κ δεν της το αποκάλυψε ποτέ..

Η κυρία Ζαίρα αν ακόμα ζούσε θα την έψαχνε...
Φυσικά η κ.Ζαίρα είχε κάνει τρεις γάμους στη ζωή της..
οπότε μικρό το κακό..

Επίσης έμαθα..
ότι το Πράσινο υπνοδωμάτιο μου ..
ήταν το "Κρύο δωμάτιο"
που χρησιμοποιούσαν σαν ψυγείο τα χρόνια εκείνα..
για να αποθηκεύουν πράγματα..


Κάτι που τελευταία ανακάλυψα μόνη μου!
είναι ότι το σπίτι μιλάει με τον Αγέρα..
Τα ξημερώματα ..ξύπνησα από τις φωνές του..
Τον εγκλώβισε στον εσωτερικό φωταγωγό κ αυτός από τη μανία του έσπασε τα τζάμια του τρίτου κ τέταρτου ορόφου..
Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί μάλωναν..

Ξανακοιμήθηκα κ ξύπνησα μέσα στον πυρετό από ένα τρομακτικό όνειρο..
Το σπίτι να κολυμπά στη θάλλασα ..
κ γω να είμαι μέσα στο πηγάδι..
ανήμπορη να κάνω τίποτα κοιτάζοντας τον ουρανό..
Κ αυτός για να με παρηγορήσει μου έτεινε τα χέρια του..

Δεν έφυγα όμως..
παρέμεινα στο πηγάδι..
που ήταν πλημμυρισμένο από Μνήμες κ εικόνες..
ώσπου ξύπνησα..

Το σπίτι ..ήταν στη θέση του ..
Κ ο Αγέρας είχε δώσει τη θέση του σε μια ΄Αγρια βροχή..


Βροχή μου εσύ..






12 αποκρισεις..:

νικόλας είπε...

Αυτό είναι δικό σου Ιωάννα μου;
Δικό σου είναι γιατί δεν βλέπω
να αναφέρεις κάποιον...
Και
γω
τώρα
έχω
πέσει
από
τα
σύννεφα.
ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ


Και σου λέω κατηγορηματικά ότι ανήκει μέσα στα 10 καλύτερα ποστ από όσα έχω διαβάσει εδώ και πολλούς μήνες.

Διακρίνω μια αλλαγή στο τρόπο γραφής σου και μ΄αρέσει
Καρδιά μου τι ΕΓΡΑΨΕΣ;;;;;;;;
Moυ έφερες στο νου ένα άλλο υπέροχο απόσπασμα που είχε γράψει ο Ξανθούλης στον "Θείο Τάκη" για τις συκιές που μπαίναν μέσα σ' ένα σπίτι παρατημένο από ανθρώπους.

Με έχεις αφήσει άναυδο λέμε και σου βγάζω το καπέλλο

Μερικές φορές οι αλήθειες όταν βγαίνουν με λόγο απλό έχουν μια αφοπλιστικη δύναμη που τσακίζουν.

Και χαίρομαι που είμαι το πρώτο σχόλιο
και σε πεθύμησα πολύ

νικόλας είπε...

Με έστειλες πολύ μακρυά λέμε τώρα
αν ήξερες πόσο...

lakis είπε...

Υπέροχα είναι τα παλιά σπίτια με τα πολλά μυστικά. Μας ψιθυρίζουν πολλά απ' της ζωής τ' ανείπωτα. Μέρα καλή

γιάννης φιλιππίδης είπε...

.
ιωάννα καρδιά μου

η σελίδα σου είναι για μένα –θα το χεις φαντάζομαι καταλάβει- ένας από τους πιο αγαπημένους τόπους αναφοράς. την επισκέπτομαι πάντα όταν θέλω να γειωθώ με κάποιες αλήθειες ζωής έτσι όπως τις βλέπω μέσα από τα μάτια σου τις εικόνες ή τις μουσικές σου.

έτσι την παρασκευή πέρασα για τον τακτικό/άτακτο μου περίπατο κι όχι μονάχα διάβασα ένα κείμενο που πραγματικά το ζήλεψα για το “φέυγα του” που με συγκίνησε μοναδικά και μέχρι σήμερα έψαχνα τον τρόπο να σου πω το τι και το πως με τον πιο ποιητικό –κατα το δυνατόν- τρόπο… τελικά καταλήγω να σου το μαρτυρήσω με τα πιο απλά λόγια –εδώ θα συμφωνήσω με τον φίλο σιωπηλο νικόλα- γιατί πιστεύω ότι έτσι θα το καταλάβεις καλύτερα

πρώτο φιλί

γιάννης φιλιππίδης είπε...

.
ιωάννα μου

χρειάστηκε να μεγεθύνω το κείμενο, να το πάρω λέξη λέξη να διακόψω να το διαβάσω με φωνή να βρεθώ εκεί που περιγράφεις. Δεν γνωρίζω αν αυτός ο τόπος είναι υπαρκτός ή φανταστικός μ’ έναν τρόπο

ωστόσο συμβαίνει εδώ και χρόνια να προσπαθώ να δώσω μορφή μέσα μου σε μια ιστορία που ονειρεύομαι να γράψω, κι ίσως αυτή να ναι η τέταρτη μυθιστορική μου προσπάθεια. όλο αυτό, παραμένει εντελώς άφτιαχτο σχήμα στο νου μου μολονότι έχω “ξεσκονίσει” ένα πλήθος φανταστικών προσώπων, ιστοριών ενδεχόμενων καταστάσεων που αγγίζουν –χωρίς να τσαλαπατάνε- με αβρότητα τα παρεξηγημένα όρια των μεταφυσικών στοιχείων, είτε αυτά υπάρχουν, είτε τα επινοούμε για την τέρψη ή το ξαλάφρωμα της ψυχής μας μέσα από μία σειρά συμβολισμών

έτσι, σε ανύποπτο χρόνο ήρθα αντιμέτωπος με ότι έχω συλλέξει, δηλαδή, ένα σύνολο μυθοπλαστικά ενδεχόμενα που τσιμπήθηκαν γλυκά από την εξαιρετική σου ανάγνωση. Τα υπόλοιπα ίσως είναι καλύτερα να τα πούμε και να τα λέμε σε έκταση και διάρκεια χρησιμοποιώντας τα σχόλια των σελίδων μας ή άλλα διαδικτυακά –και όχι μόνο- μέσα.

φιλί φιλί κυριακής,
διάχυτης σε τοπίο με μεταλλικά χρώματα, χρώματα με εικόνες που διεγείρουν μέσα μας, άλλοτε τη σκέψη κι άλλοτε τ’ αγκαθάκια της καρδιάς μας

Μαρινα ..... είπε...

βροχη μου ΕΣΥ κι Αγέρα μου..

Δεν δυναμαι να σου γραψω σημερα...δεν δυναμαι...


σε αγαπαω βροχη μου...
σε αγαπαω....

Ανώνυμος είπε...

Άρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ" ΤΕΥΧΟΣ 2 ΙΟΥΝΙΟΣ 1985


Ένα χρώμα μοβ σκεπάζει τη σκέψη μου και δεν μ΄ αφήνει να χαρώ αυτάς τας επετείους λήξεως πολέμου, πολέμου παγκοσμίου. Επτά Μαΐου. Η ε ν ν ι ά, για να ικανοποιηθεί ο σύμμαχος μας Ιωσήφ ο εκ του Βορρά και για να γίνει η μοιρασιά του κόσμου η πρέπουσα, κανείς τους να μη χάσει.
Πενήντα εκατομμύρια πέθαναν για να περιφρουρήσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και την ελευθερία ανθρώπων και ιδεών. Πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι νεκροί - φύγανε λάθος. Γιατί νικήσανε στ΄ αλήθεια οι νικημένοι. Και μας αφήσανε κληρονομιά μεθόδους βίας, εθισμό στην ανελευθερία, τον φόβο καθημερινό μας σύντροφο κι ένα παντοδύναμο κράτος να μας ελέγχει και με κομπιούτερς να μετράει τα δάκρυα, που τα μεν λίγα να δηλώνουν εθνική μειοδοσία και τα πολλά εσχάτη προδοσία. Πολεμήσαμε τρεις δικτατορίες κι όμως μετά τον πόλεμο κατασκευάσαμε τριάντα τρεις. Κι όλο φυτρώνουν νέες με τας μεθόδους των Ες Ες, με τα ηλεκτροκίνητα βασανιστήρια, τα κομμένα χέρια και τις μητέρες ν΄ αναζητούν στις πλατείες τα χαμένα παιδιά τους, με την παροχή προστασίας στους εγκληματίες για να ελέγχουμε...τα θύματα τους και με τα κομμένα χρωματιστά μαλλιά των πανκς να δημιουργούν θανατηφόρα έλξη στον αφανισμό και στη δημόσια βία. Με το ανενδοίαστο ψέμα, επίσημο προσωπείο των πολιτικών και την αστυνομία, σπλάχνο εκ των σπλάχνων μας, να εκπροσωπεί ό, τι χολεριασμένο κι άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ΄ έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Έννοιες ιερές, που έγιναν πανάθλιες απ΄ όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν (μη νομιστεί πως τα΄ χω με τους αστυνομικούς, Εχω πολλούς φίλους μες στο σώμα και ξεύρω πόση τιμιότητα κι ευθυκρισία περιέχουν. Μα ο αγώνας που θα περιγράψω τους έχει απ΄ τη μεριά τη σίγουρη, του μη δικαίου, την αντιπαθή. Κι εγώ εξαρχής εδιάλεξα το μέρος που μ΄ εκπροσωπεί. Και τάχτηκα μαζί τους. Γιατί εξακολουθώ να είμαι δύσκολος και νέος).
Μια μοβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες κι αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν ν΄ αντιληφθούν γ ι α τ ί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ΄ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - (έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων).Χειροδικία κατά της αρχής - (έτσι είθισται ν΄ αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου).Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μοβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μία εφημερίδα ν΄ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια γι΄ αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομματαίων και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ί δ ι ο ι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι α ν α ρ χ ι κ ο ι, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ΄ «επιτυχία»,να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου...κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν...ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υ π ά ρ χ ο υ ν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια, σ΄ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος», έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τα΄ ορίζει η φ ύ σ η τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία.
Και μας έρχονται τα τηλεγραφήματα δια τον εορτασμόν της επετείου, από τη Μόσχα ως το Πεκίνο κι από το Λονδίνο ως τη Νέα Υόρκη: προς Θεού να διατηρηθεί η ειρήνη η δια πενήντα εκατομμυρίων νεκρών αποκτηθείσα. Δεν λένε τίποτα για ελευθερίες κι άλλα παρόμοια. Τώρα η ειρήνη αποτελεί το αιτούμενο. Το ιδανικό των νεκροταφείων έγινε ιδανικό των δημοκρατικών μας κυβερνήσεων. Του κόσμου μας. Γιατί σ υ μ φ έ ρ ε ι. Και τις δημοκρατικές μας κυβερνήσεις και τα έθνη και τις πατρίδες μας.
Μια μοβ σκιά σκεπάζει αυτάς τας επετείους. Ένα πέπλο από τούλι μολυβί. Κάτι σαν ρύπανση ψυχής, και δεν αφήνει ν΄ αναπνεύσουμε ούτε να δούμε καθαρά τα αρχικά μηνύματα αυτών των επετείων. Ούτε και να χαρούμε «νίκες»εκλογικές, που γι΄ άλλα τέσσερα χρόνια, ίσως, το μόνο μέλημα της πολιτείας θα΄ ναι να διώκονται οι εκατό, διακόσιοι νέοι του τριγώνου. Εκεί γύρω από το Χημείο.
Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.

Μ.Χ.

Ανώνυμος είπε...

Αυτή είναι η επιστολή των φίλων του αδικοχαμένου Αλέξη.

10 Δεκεμβρίου 2008,

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ.
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ.

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ.

Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και

περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πού είναι οι γονείς;

Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα.
ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας...

(Αν θες δημοσίευσέ τα και τα δύο σαν αναρτήσεις και σβήσε τα από εδώ)

Moira είπε...

Σιωπηλέ μου κ αγαπημένε φίλε..

Που όταν δεν σιωπάς κάνεις τα μάτια να συγκινούνται, τα μάγουλα να ροδίζουν κ τα στόματα να ψελίζουν μονάχα..


Ναι αυτό το κείμενο είναι δικό μου..
κ στο σύνολο του απόλυτα αληθινό..

ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!!!!!!!!!!

Κάθε συλλαβή , κάθε λέξη κάθε εικόνα..

Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο..

Το περισσότερο όμως είναι τα συναισθήματα που σου ξύπνησε κ το ταξίδι που σε πήγε!!!!!!!!!!!!!!

Δεν περίμενα ,ότι μια απλή καταγραφή ενός έντονου πρωινού- έντονου απο τον τυφώνα που επληξε την Κέρκυρα κ απο το όνειρο μου, θα σε άγγιζε τόσο πολύ!
χαίρομαι κ είναι ιδιαίτερη τιμή ειδικά απο εσένα, ειδικά απο το τόσο έμπυρο μάτι σου να αντιλαμβάνεσαι όλα όσα ήθελα να πω κ όσα δεν είπα..


Κ ναι έχεις απόλυτο δίκιο ή μάλλον θα φανεί στην πορεία..
αλλά έχει αλλάξει ο τρόπος γραφής μου..κ κυρίως συμβαίνει αυτό γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα..που βιωνώ την καθημερινότητα κ ειδικότερα που "ακούω" την Ιωάννα..


Αγαπημένε μου φίλε..άργησα το ξέρω ..
κ έχω βαρεθεί να το λέω..ΑΛΛΑ είμαι πάντα γύρω κ είσαι κυρίως πάντα σ τη σκέψη μου..

Αυτό το μπλογκ εδώ κ μήνες υπολειτουργεί ενώ ο μπλόγκερ του υπερλειτουργεί..!!

θα βρεθεί κ η χρυσή απαραίτητη ισσοροπία..μα κ αν όχι .. δεν πειράζει..έτσι δεν είναι..νιώθω ότι έχω αποκομίσει πολλά απο όλο αυτό εδώ κ ενάμισι χρόνο ..τα οποία είναι ανεκτίμητα.. κ φυσικά μιλάω για ανθρώπους σαν κ σένα Νικόλα μου..αγαπημένε..


Σε φιλώ ..
γλυκά κ υπόσχομαι ότι σύντομα θα τα πούμε..

μια καληνύχτα ακουμπώ ..

νικόλας είπε...

αυτά που πρέπει να σου πω δεν είναι για κοινή θέα
έχεις μέιλ ή για να είμαι σωστός θα έχεις μέιλ

Βασίλης είπε...

Να υπερλειτουργείς !!!
Αυτό έχει σημασία
Καλή Μέρα
Μεγάλη όμορφη
Μοιρασμένη

νικόλας είπε...

Mα που είσαι?????????????