Χειμώνας , ονειρεμένος, τς μέρες μετρούσε..

Τότε δεν ένιωθες ,που να πας..

Δεν ένιωθες , τον ίσκιο , μαύρο πιστόλι στον κρόταφο να σου φορά..

Έλεγες ,πως έτσι για πάντα, όλα θα μείνουν..

ήμασταν κάτι φίλοι..μια φορά..

Κ τώρα , τι έχουμε γίνει..

Μαζί με τα κομμένα πόδια μας , θάψαμε κ την εμπιστοσύνη..

Με το μπαστούνι , που κυριαρχεί στην κίνηση μας..

μετράμε τις απώλειες , σε κρότους άναρχους..

βαδίζοντας σ' ένα δρόμο άγνωστο ..τραχύ..