Ποιος άναψε φωτιά με το Φεγγάρι απόψε, στις σκιές μου;;

Νυστέρι απόψε το Φεγγάρι..

Μια θύελλα από κύματα..

Η ρόκα που υφαίνει Αυγουστιάτικα φορέματα..

Σπίτι ακατοίκητο..

Πανύψηλες φλόγες, που ψάχνουν σε ύψος, σε βάθος , σε μάκρος..

Χέρια που στέγνωσαν εκλιπαρώντας..

Η ιστορία μας, που όλα τα πεθύμησε κ τίποτα , μα τίποτα δεν γνώρισε..

Ενέδρα απόψε το Φεγγάρι..

Γυρίζοντας , αργά το βράδυ, στο έρημο σπίτι, στο καταφύγιο της λύπης κ στην φωλιά της ανυπαρξίας μου, θυμήθηκα (;) να ελέγξω το γραμματοκιβώτιο μου..Το περιφρονώ πάνω από μήνα!Βαρέθηκα τις αποστολές λογαριασμών κ διαφημιστικών, που κάθε φορά μου τονίζουν , πως έχω να «πληρώσω πολλά»..
Πέραν λοιπόν των ανεπιθύμητων φακέλων, είχα κ ένα γράμμα!Ούτε συστημένο, ούτε επείγον. Με τρία γραμματόσημα, που με ξένισαν. Θυμήθηκα την συλλογή του πατέρα, με τα σπάνια από τα ταξίδια του γραμματόσημα κ τις ιστορίες των ταξιδιών του καθώς τις άκουγα μαγεμένη. Πάει η συλλογή, σταμάτησαν κ τα ταξίδια..
Ένα απλό γράμμα σε καφετί φάκελο. Ελλειπτικό σαν το φεγγάρι στην έκλειψη του. Χωρίς αποστολέα.. Μόνον το όνομα μου..
Το κοιτούσα ώρα πολύ..Φοβόμουν να το ανοίξω.. «έχω ξεμάθει» σκέφτηκα.. Αυτό το άγνωστο κ το από αλλού φερμένο γράμμα, που τόσες θύμησες μου αφύπνισε , κλειστό ακόμη.. Τελικά υπέκυψα.. Πλησίασα το χαρτί στο πρόσωπο μου να δω τι απόμεινε από το άρωμα του χεριού, που το έγραψε..
Το παραθέτω αυτούσιο, γιατί , φαντάζει παράταιρο, φτωχό κ λειψό , ότι κ αν πω:

«ώρα 08.00 οκτώ πρωινή, ίσως και 07.00 επτά, ίσως πάλι κ 06.00 έξι. Ξυπνάω με ένα οξύ μούδιασμα στο λαιμό και το χέρι. Όπως όταν καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου με ορό…Με είχες αγκαλιά, όλο το βράδυ.. Τ’ άκρα σου περικοκλάδα γύρω μου..Τόσο σφιχτά και τόσο απαλά συνάμα .Μου είχες πει κάποτε «σε νιώθω ρούχο στο κορμί μου..».Σε θωρώ , ώρα πολύ και τρομάζω γλυκά. Κάθε φορά έχεις να μου δώσεις κάτι καινούργιο. Μια έκφραση, μια νέα ρυτίδα, έναν μορφασμό.. Κάθε φορά που σε κοιτώ είναι σαν άλλη , νέα.. Σαν να φεύγεις γι’αλλού, ταξιδεύοντας από το βλέμμα μου, και να ξαναγυρνάς πάλι με νέες εικόνες..Πάντα δική μου όμως.. Αυτό το φωνάζουν τα κύτταρα σου.. Η ανυπομονησία μου είναι απερίγραπτη. .Μια γεύση δικού μας πρωινού φιλιού ή λίγα λεπτά ακόμη, δικής σου γλυκιάς α -ει-κινησίας; Το ξέρω , ότι είσαι υπναρού.. .Η μυρωδιά , που αναδύεται από τον κόρφο σου ,με έχει τυλίξει σαν δίχτυ.. ένα μείγμα κανέλλας με βανίλια.. Η δική σου μοναδική μυρωδιά. Εξακολουθείς να με έχεις αγκαλιά.. Να μπορούσα να μπω στα όνειρα σου! Η σιωπή σου εσύ και μου κρύβεσαι.. Τι σκέφτεσαι με τα μάτια κλειστά; που ταξιδεύεις; σε ποιες θάλασσες κολυμπάς; Σε ποιους ουρανούς βρίσκεσαι; με ποιους μιλάς; για ποιους πονάς; Θέλω να σε ξυπνήσω και μ’αγωνία να σου πω:για μένα και για σένα θα μιλάς. με μένα θα πετάς. μαζί μου θα κολυμπάς .εγώ είμαι ο κόσμος σου .ο Οίκος σου. Το «μαζί» σε όλες του τις εκφάνσεις.. Αποφασίζω να σε αφήσω ακόμα λίγο με τα όνειρα σου, ωραία μου κοιμωμένη.. Σηκώνομαι απαλά και σου ψήνω τον καφέ που αγαπάς. Ελληνικό σκέτο, όπως εσύ.. χωρίς προσμίξεις και αλλοιώσεις στο άρωμα κ στη γεύση.. Ξέρω:θα ρθω δίπλα σου με τ’αχνιστό φλιτζάνι και τα χάδια της μυρωδιάς του, θα ξυπνήσουν το γλυκό, υπέροχο, λατρεμένο γουργουρητό σου.. Πόσο δίκιο έχω .Πέφτεις στην παγίδα αμέσως. Ξεκλειδώνεις δειλά, δειλά, τις πόρτες των ματιών σου και ναι τα κατάφερα:Είμαι για ένα ακόμα πρωινό, το πρώτο τοπίο σου!! Αποτυπώνομαι κ διεισδύω για μια ολάκερη μέρα μέσα σου..
Πες μου Ιωάννα, αν αυτό που γεύτηκα ήταν η ζωή, πως μπορώ να ζω ακόμα , τώρα που δεν σ΄’εχω;;..»

Μεγάλο μέρος της ζωής μου, πέρασα στο σπίτι του χωριού,

με το παλιό ρολόι σταματημένο στις εννιά κ το πικάπ

από τα ταξίδια του πατέρα σκονισμένο σε μια γωνιά..

Το ανατολικό παράθυρο που είχαμε,το καμωμένο λες,

για την απογευματινή μου μελαγχολία..

ήταν δύσκολο πράμα η αγάπη , αλλά εγώ την αγαπούσα..

Το γιασεμί, που φυτεύτηκε την μέρα που γεννήθηκα,

να ευωδιάζει τα όνειρα μου όλα τα χρόνια μου..

Κύματα τα έφερναν, κύματα τα έπαιρναν τα όνειρα μου..

Σε όλα τούτα εγώ τι να κάνω;

Εγώ είμαι γυναίκα..

Κ αν νομίζω άλλοτε ότι είμαι πουλί ή ψάρι ,

τι μπορώ να κάνω σαν γυναίκα που είμαι;

Αλλά εγώ είμαι γυναίκα..

Για μένα τα χρόνια δεν περνάνε..

Δεν αγοράζω παπούτσια , για να μπορώ να σου πω: σ' αγαπώ..

Τι άλλο θέλετε από μένα;

Εγώ είμαι γυναίκα..

Συχνά το φύλο μου, προσέφερα σαν πιάτο για τα εδέσματα..

κ ωστόσο τα έτρωγα κ η ίδια..

Έτσι, σαν ήρθε κ πέθανα, δεν πήρα μαζί μου τίποτα

άλλο παρά μόνο την πείρα της αφής , τον αγώνα του βάρους..

Το μόνο που είχα πει:τις υγρασίες της ψυχής μου,

τώρα μάλιστα που βρέχει συχνά στο νησί,να μην τις

περπατήσω τόσο πολύ γυμνή.. τόσο πολύ μόνη..

Τι θα μπορούσα να κάνω μαζί του;Νομίζω , ότι θα μπορούσα να οδηγώ από νησί σε νησί,

από φεγγάρι σε ήλιο κ απ' άστρο σ΄άστρο, ένα καράβι,

που θα μοιάζει με τη μνήμη..

φτιαγμένο από βαρύ ξύλο, από χρυσάφι κ ασήμι,

ένα καράβι με μόνο εκείνον στην πλώρη κ στην πρύμνη..

Κ αυτός , καραβοκύρης κ καπετάνιος, θα με καλεί:

"πάμε να σ ε περάσω απ΄τη γέφυρα, που θα κοπεί στην μέση μόλις την διαβούμε.."

κ γω θα αποκρίνομαι:

"Ζωγράφισε μου ένα νησί, γεμάτο απ' ακρογιάλια, ανέμους , ξερόκλαδα κ χαλάσματα από Κάστρα..

Έλα στον ύπνο μου..

Μα αν έρθεις , πως θα σε κάνουν τα όνειρα να δείχνεις καλύτερος από ότι πράγματι ήσουν;;"..

Αυτός ο μήνας, πως την σκάβει την ψυχή!

Οι τσέπες μου βαραίνουν από λησμονημένα παραμύθια..
"ήταν μια φορά κ έναν καιρό ένα πριγκιπόπουλο κ αγαπούσε πολύ ένα κορίτσι.." ,
το αγαπούσε , όπως αγαπούν κ σήμερα , όπως στα χρόνια μας είναι τα παραμύθια.. :
''Μια φορά κ έναν καιρό πέρα στις θάλασσες , που αγαπήσαμε , ξεχάστηκαν τα κοχύλια που μαζεύαμε με το φεγγάρι καθώς κ τα μεγάλα σχέδια της σιωπής μας.."
Πόσο πικρό κ ατελείωτο το κύκλωμα της ματαιότητας μας..
Να πολεμάς , ό,τι δεν έζησες..

Χαθήκαμε

την ώρα που οι δρόμοι γίνηκαν θάλασσες,

την ώρα , που δεν όριζε πια κανένας την ζωή του,

και χρειαζόταν φωτιά κ σίδερο,

και δεν είχαμε παρά μόνο καρδιά κ αίμα..

Χωρίς αλήθεια κανείς να πει αντίο..

Χωρίς ένα δάκρυ, έναν αναστεναγμό, μια προσπάθεια..

Γνωρίζαμε κ οι δυο την ματαίωση..

Γίναμε φίλοι της μοναξιάς..

Βυθιστήκαμε στην παγίδα του πονου κ τυφλωθήκαμε..

Φορέσαμε την μάσκα του άλλου κ τρέξαμε μακρυά του..

Όμως

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα,

Απογυμνωμένοι από κάθετι..

Κάθετι που δεν αντέχαμε,κάθετι που ονειρευόμασταν κ μισούσαμε,

κάθετι που δεν αγαπήσαμε ,

κάθετι δικό μας..

Ντυμένοι τα κουρέλια της "τακτοποιημένης μας ζωής"..

Της καριέρας, της "εστίας", της επιτυχίας ,

όλων όσων χλευάζαμε γεμάτοι καθώς είμασταν απο όνειρα..

Χαθήκαμε,

μα όλα έμειναν δικά μου,

δεν πήρες τίποτα μαζί σου,

γιατί δεν μπόρεσες..

Γνωρίζω , πως ήταν βαρύς ο φετεινός Χειμώνας κ όλες οι θημωνιές της αγάπης , καταστράφηκαν απ΄την παγωνιά της απελπισίας..
Με μια μικρή προσπάθεια να ανάψουμε το καντήλι της καρδιάς μας , θ'αποφεύγαμε τις συνέπειες των πυροβολισμών..
Όμως τώρα, οι εχθροί πληθύνανε..
Μας στίβει η αγωνία σαν πουλάκι στην χούφτα ενός παιδιού..

Κλάψαν όλη τη νύχτα χθες οι προσδοκίες..
Κανείς, μήτε τα νυχτοπούλια, μήτε τα φώτα της πόλης , μπόρεσαν να τις ακούσουν..

Ρημαγμένες, κίνησαν γι'αλλού, αναζητώντας λίγη αγάπη..λίγη πίστη..

Δε θα βρω ξανά την χαμένη ορασή μου..Κανείς δεν θα τολμήσει να μου το πει , αλλά εγώ το ξέρω..

Όλα έχουν μια λύπη.. μα, καθώς ο δύτης βουτάει στην ψυχή της θάλασσας κ ανακαλύπτει θησαυρούς, έτσι κ γω , όταν βουλιάζω , χαμογελώ στις μνήμες μου..

Με δάγκωσε ο πόνος , σαν το φίδι, μα εγώ του ξέφυγα..

Κ τώρα;;

Την πίκρα που με παίδευε τόσο καιρό, να την σκορπίσω στα νερά γρήγορα, πρέπει..

Πρέπει να χαμογελώ στα όνειρα-είμαι μονάχη..

Πρέπει να χαμογελώ σε μένα..

Αυτές τις λέξεις τις γράφω, όσο ακόμα μπορώ να τις βαστάξω,γιατί σε λίγο-δεν μπορεί-θα λυγίσω..
Μα τώρα ακόμα βρίσκομαι , πέντε λεπτά, πριν από το τέρμα. Πολλά θα γίνουν μέσα σ' αυτά τα πέντε λεπτά. ίσως τελικά αλλάξω κατεύθυνση..
Γι' αυτό γράφω αυτές τις λέξεις τώρα,
κ' όσο μπορώ πιο μονάχη,για σένα που σε θυμάμαι τόσο απλά ,
μέσα στον πάγο κ μέσα στο θόρυβο,
για σένα κ για τα πρωινά , που φύγανε ανεπιστρεπτί,
για σένα κ για την αγάπη μου,
για ότι αφήσαμε απ' αυτήν όρθιο..
Δίνω ένα τέλος στο παιδικό χαμόγελο της θάλασσας, που μου βασανίζει την μνήμη με την επιμονή μιας μέρας Νοεμβρίου..
Δίνω ένα τέλος στην αφή του χεριού μου, που θυμάται τον ουρανό, τα πουλιά, το φεγγάρι , το πρόσωπο σου..
Δεν υπάρχει πια όνειρο, μονάχα λερωμένοι ουρανοί..
Δεν υπάρχει πια δρόμος, μονάχα γεφύρια από πτώματα..
Πάνω τα μνήματα κάτω η θάλασσα..κ γω ανάμεσα σ' αυτές τις μυλόπετρες κ δεν έμαθα ακόμα να σωπαίνω..
Πολλοί, πιο σοφοί από εμάς, σώπασαν ..
Πολλοί, πιο σοφοί από εμάς, έσβησαν..
Μα εγώ στέκομαι όρθια ανάμεσα σε ανθρώπους , που δεν καταλαβαίνουν, λατρεύοντας τάφους που μου μιλούν κ όταν ακόμα η μνήμη σωπαίνει,
που μιλούν με τον τρόπο ενός γέρου στα παιδιά, που ξενιτεύτηκαν κ τον ξέχασαν..
Περίεργο, το πόσο λιγοστεύει η μνήμη , εκείνων που περιμένουν..
Λιγοστεύει η μνήμη , ρυτιδιάζει η ψυχή ..
Κ χάνουμε τους πεθαμένους ύστερα από τους ζωντανούς..

Κλείνω τα μάτια κ η ψυχή γίνεται η πυξίδα για κάθε ταξίδι..

Φεύγω κ γω τώρα αναζητώντας λίγο ήλιο, λίγη θάλασσα , δανεική ευτυχία..

Καλή αντάμωση στα όνειρα μας..

Συμβαίνει..

Συνέβη να κλαίνε τα δένδρα και να γελούν οι άνθρωποι,
να μην τραγουδά κανείς στο δρόμο και να βλέπεις αγάλματα να κηδεύουν βρέφη,
και να υπάρχουν άστρα να τα πολεμάς..
Συμβαίνει..
Μα να κινήσεις για πάντα κ να προσπαθείς απο κει να μας πείσεις , πως;