Εικοσιτετράωρα αιώνων , με έκαναν νευρασθενή, χωρίς να μπορέσουν να με δαμάσουν..

Το θηριώδες από τα μάτια μου, δεν έφυγε, όσο κ αν πέρασαν οι χρόνοι..

Δεμένοι στο σώμα , σφιχτά, οι μυς..

Δεν αγριεύομαι πια , δεν εξανίσταμαι..

Δεν πιάστηκα δα κ μικρή, ώστε να μην έχω παρελθόν, ώστε να μην θυμάμαι..

Η Μνήμη μου στον τόπο της κατοικεί από παιδί..

όχι , πως έγινε συνήθεια , η Απουσία, η Μοναξιά κ πως την υποφέρω..

Γοερά σου κράζω την αυγή, την νύχτα απελπισμένα σε ικετεύω..

Σαν ρίζα μέσα στης ερήμου την άμμο, σαν στεγνό λαρύγγι η γλώσσα διψάει, τα φρένα μου διψούν, διψάει η καρδιά..

Κ όχι μονάχα τούτη τη φωτιά, μονάχα τούτο το καμίνι, να καίει, μα ακόμα και στην Κόλαση μπορεί η Καρδιά μου να υπομείνει..

Κ πάντα μονολογώ για μένα :

"..Έχεις καιρό, στην Ιθάκη κ συ να ρίξεις άγκυρα..

Τώρα χάρου και χόρτασε την , την αγριάδα του πελάγους κ του ανέμου..

κ όποιος κ αν είναι ο κίνδυνος αμόλα , όπου βρεθείς,
όπου κ να είσαι ψηλά ή χαμηλά, μέσα σ'ολα βούτα κ μην λυπάσαι..

Να μην λυπάσαι , που έρχεσαι βαριά σαν αγριοκαίρι..

Να μην λυπάσαι, που σαν περνάς τραντάζονται τυφώνες..

οι στέγες αίμα στάζουνε..

Να μην λυπάσαι που με δίκοπο μαχαίρι έρχεσαι,

σε δύο χωρίζεις την καρδιά σου μέρη, την κουρσεύεις..

που στα φτερά χιμάς τ' ανέμου και απ'του χαμού τα τρίσβαθα περνάς.."..