Σε τραγούδησα δίπλα στη θάλασσα..

σε γύρεψα, σε φώναξα,

δεν ήρθες..

ταξιδεμένη εσύ..

αγάπη, που σε ξέρω , όσο με ξέρεις..

ταξιδεμένη , μ' ένα βαθύ κόκκινο φως..

ταξιδεμένη, αγκαλιά μ΄ένα γραμμόφωνο,

που ποτέ δεν άκουσα..

μακρινή, σαν τους τόπους των παραμυθιών..

Μιλάς κ σωπαίνεις..

κ τα πράγματα μένουν αδιάλλακτα,

σαν να μην υπάρχει θέληση να τα κυβερνήσει..

Γιατί τόση απαισιοδοξία;

Που θα πάμε ψυχή μου,

όλη τούτη την εξορία, που μέσα μας φέρνουμε;

Πως να ερμηνεύσω τον θάνατο;

αρνούμαι..

Όμως,

μήτε τη ζωή μπορώ ν' αγγίζω , όπως ποθώ..

Να την κρατήσω , όπως θέλω..

βλέπω τις κινήσεις των ζωντανών

σαν να είναι μέσα στη μνήμη μου κ αυτές..

κ ζωντανές, δεν μπορώ να τις αγγίξω..

Τις χαίρομαι συχνά, τις κοιτώ εκστατικά

κ άξαφνα σαν από πεθαμένους γίνονται..