Γυρίζοντας , αργά το βράδυ, στο έρημο σπίτι, στο καταφύγιο της λύπης κ στην φωλιά της ανυπαρξίας μου, θυμήθηκα (;) να ελέγξω το γραμματοκιβώτιο μου..Το περιφρονώ πάνω από μήνα!Βαρέθηκα τις αποστολές λογαριασμών κ διαφημιστικών, που κάθε φορά μου τονίζουν , πως έχω να «πληρώσω πολλά»..
Πέραν λοιπόν των ανεπιθύμητων φακέλων, είχα κ ένα γράμμα!Ούτε συστημένο, ούτε επείγον. Με τρία γραμματόσημα, που με ξένισαν. Θυμήθηκα την συλλογή του πατέρα, με τα σπάνια από τα ταξίδια του γραμματόσημα κ τις ιστορίες των ταξιδιών του καθώς τις άκουγα μαγεμένη. Πάει η συλλογή, σταμάτησαν κ τα ταξίδια..
Ένα απλό γράμμα σε καφετί φάκελο. Ελλειπτικό σαν το φεγγάρι στην έκλειψη του. Χωρίς αποστολέα.. Μόνον το όνομα μου..
Το κοιτούσα ώρα πολύ..Φοβόμουν να το ανοίξω.. «έχω ξεμάθει» σκέφτηκα.. Αυτό το άγνωστο κ το από αλλού φερμένο γράμμα, που τόσες θύμησες μου αφύπνισε , κλειστό ακόμη.. Τελικά υπέκυψα.. Πλησίασα το χαρτί στο πρόσωπο μου να δω τι απόμεινε από το άρωμα του χεριού, που το έγραψε..
Το παραθέτω αυτούσιο, γιατί , φαντάζει παράταιρο, φτωχό κ λειψό , ότι κ αν πω:

«ώρα 08.00 οκτώ πρωινή, ίσως και 07.00 επτά, ίσως πάλι κ 06.00 έξι. Ξυπνάω με ένα οξύ μούδιασμα στο λαιμό και το χέρι. Όπως όταν καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου με ορό…Με είχες αγκαλιά, όλο το βράδυ.. Τ’ άκρα σου περικοκλάδα γύρω μου..Τόσο σφιχτά και τόσο απαλά συνάμα .Μου είχες πει κάποτε «σε νιώθω ρούχο στο κορμί μου..».Σε θωρώ , ώρα πολύ και τρομάζω γλυκά. Κάθε φορά έχεις να μου δώσεις κάτι καινούργιο. Μια έκφραση, μια νέα ρυτίδα, έναν μορφασμό.. Κάθε φορά που σε κοιτώ είναι σαν άλλη , νέα.. Σαν να φεύγεις γι’αλλού, ταξιδεύοντας από το βλέμμα μου, και να ξαναγυρνάς πάλι με νέες εικόνες..Πάντα δική μου όμως.. Αυτό το φωνάζουν τα κύτταρα σου.. Η ανυπομονησία μου είναι απερίγραπτη. .Μια γεύση δικού μας πρωινού φιλιού ή λίγα λεπτά ακόμη, δικής σου γλυκιάς α -ει-κινησίας; Το ξέρω , ότι είσαι υπναρού.. .Η μυρωδιά , που αναδύεται από τον κόρφο σου ,με έχει τυλίξει σαν δίχτυ.. ένα μείγμα κανέλλας με βανίλια.. Η δική σου μοναδική μυρωδιά. Εξακολουθείς να με έχεις αγκαλιά.. Να μπορούσα να μπω στα όνειρα σου! Η σιωπή σου εσύ και μου κρύβεσαι.. Τι σκέφτεσαι με τα μάτια κλειστά; που ταξιδεύεις; σε ποιες θάλασσες κολυμπάς; Σε ποιους ουρανούς βρίσκεσαι; με ποιους μιλάς; για ποιους πονάς; Θέλω να σε ξυπνήσω και μ’αγωνία να σου πω:για μένα και για σένα θα μιλάς. με μένα θα πετάς. μαζί μου θα κολυμπάς .εγώ είμαι ο κόσμος σου .ο Οίκος σου. Το «μαζί» σε όλες του τις εκφάνσεις.. Αποφασίζω να σε αφήσω ακόμα λίγο με τα όνειρα σου, ωραία μου κοιμωμένη.. Σηκώνομαι απαλά και σου ψήνω τον καφέ που αγαπάς. Ελληνικό σκέτο, όπως εσύ.. χωρίς προσμίξεις και αλλοιώσεις στο άρωμα κ στη γεύση.. Ξέρω:θα ρθω δίπλα σου με τ’αχνιστό φλιτζάνι και τα χάδια της μυρωδιάς του, θα ξυπνήσουν το γλυκό, υπέροχο, λατρεμένο γουργουρητό σου.. Πόσο δίκιο έχω .Πέφτεις στην παγίδα αμέσως. Ξεκλειδώνεις δειλά, δειλά, τις πόρτες των ματιών σου και ναι τα κατάφερα:Είμαι για ένα ακόμα πρωινό, το πρώτο τοπίο σου!! Αποτυπώνομαι κ διεισδύω για μια ολάκερη μέρα μέσα σου..
Πες μου Ιωάννα, αν αυτό που γεύτηκα ήταν η ζωή, πως μπορώ να ζω ακόμα , τώρα που δεν σ΄’εχω;;..»