Αυτές τις λέξεις τις γράφω, όσο ακόμα μπορώ να τις βαστάξω,γιατί σε λίγο-δεν μπορεί-θα λυγίσω..
Μα τώρα ακόμα βρίσκομαι , πέντε λεπτά, πριν από το τέρμα. Πολλά θα γίνουν μέσα σ' αυτά τα πέντε λεπτά. ίσως τελικά αλλάξω κατεύθυνση..
Γι' αυτό γράφω αυτές τις λέξεις τώρα,
κ' όσο μπορώ πιο μονάχη,για σένα που σε θυμάμαι τόσο απλά ,
μέσα στον πάγο κ μέσα στο θόρυβο,
για σένα κ για τα πρωινά , που φύγανε ανεπιστρεπτί,
για σένα κ για την αγάπη μου,
για ότι αφήσαμε απ' αυτήν όρθιο..
Δίνω ένα τέλος στο παιδικό χαμόγελο της θάλασσας, που μου βασανίζει την μνήμη με την επιμονή μιας μέρας Νοεμβρίου..
Δίνω ένα τέλος στην αφή του χεριού μου, που θυμάται τον ουρανό, τα πουλιά, το φεγγάρι , το πρόσωπο σου..
Δεν υπάρχει πια όνειρο, μονάχα λερωμένοι ουρανοί..
Δεν υπάρχει πια δρόμος, μονάχα γεφύρια από πτώματα..
Πάνω τα μνήματα κάτω η θάλασσα..κ γω ανάμεσα σ' αυτές τις μυλόπετρες κ δεν έμαθα ακόμα να σωπαίνω..
Πολλοί, πιο σοφοί από εμάς, σώπασαν ..
Πολλοί, πιο σοφοί από εμάς, έσβησαν..
Μα εγώ στέκομαι όρθια ανάμεσα σε ανθρώπους , που δεν καταλαβαίνουν, λατρεύοντας τάφους που μου μιλούν κ όταν ακόμα η μνήμη σωπαίνει,
που μιλούν με τον τρόπο ενός γέρου στα παιδιά, που ξενιτεύτηκαν κ τον ξέχασαν..
Περίεργο, το πόσο λιγοστεύει η μνήμη , εκείνων που περιμένουν..
Λιγοστεύει η μνήμη , ρυτιδιάζει η ψυχή ..
Κ χάνουμε τους πεθαμένους ύστερα από τους ζωντανούς..