Χαθήκαμε

την ώρα που οι δρόμοι γίνηκαν θάλασσες,

την ώρα , που δεν όριζε πια κανένας την ζωή του,

και χρειαζόταν φωτιά κ σίδερο,

και δεν είχαμε παρά μόνο καρδιά κ αίμα..

Χωρίς αλήθεια κανείς να πει αντίο..

Χωρίς ένα δάκρυ, έναν αναστεναγμό, μια προσπάθεια..

Γνωρίζαμε κ οι δυο την ματαίωση..

Γίναμε φίλοι της μοναξιάς..

Βυθιστήκαμε στην παγίδα του πονου κ τυφλωθήκαμε..

Φορέσαμε την μάσκα του άλλου κ τρέξαμε μακρυά του..

Όμως

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα,

Απογυμνωμένοι από κάθετι..

Κάθετι που δεν αντέχαμε,κάθετι που ονειρευόμασταν κ μισούσαμε,

κάθετι που δεν αγαπήσαμε ,

κάθετι δικό μας..

Ντυμένοι τα κουρέλια της "τακτοποιημένης μας ζωής"..

Της καριέρας, της "εστίας", της επιτυχίας ,

όλων όσων χλευάζαμε γεμάτοι καθώς είμασταν απο όνειρα..

Χαθήκαμε,

μα όλα έμειναν δικά μου,

δεν πήρες τίποτα μαζί σου,

γιατί δεν μπόρεσες..