Μεγάλο μέρος της ζωής μου, πέρασα στο σπίτι του χωριού,

με το παλιό ρολόι σταματημένο στις εννιά κ το πικάπ

από τα ταξίδια του πατέρα σκονισμένο σε μια γωνιά..

Το ανατολικό παράθυρο που είχαμε,το καμωμένο λες,

για την απογευματινή μου μελαγχολία..

ήταν δύσκολο πράμα η αγάπη , αλλά εγώ την αγαπούσα..

Το γιασεμί, που φυτεύτηκε την μέρα που γεννήθηκα,

να ευωδιάζει τα όνειρα μου όλα τα χρόνια μου..

Κύματα τα έφερναν, κύματα τα έπαιρναν τα όνειρα μου..

Σε όλα τούτα εγώ τι να κάνω;

Εγώ είμαι γυναίκα..

Κ αν νομίζω άλλοτε ότι είμαι πουλί ή ψάρι ,

τι μπορώ να κάνω σαν γυναίκα που είμαι;

Αλλά εγώ είμαι γυναίκα..

Για μένα τα χρόνια δεν περνάνε..

Δεν αγοράζω παπούτσια , για να μπορώ να σου πω: σ' αγαπώ..

Τι άλλο θέλετε από μένα;

Εγώ είμαι γυναίκα..

Συχνά το φύλο μου, προσέφερα σαν πιάτο για τα εδέσματα..

κ ωστόσο τα έτρωγα κ η ίδια..

Έτσι, σαν ήρθε κ πέθανα, δεν πήρα μαζί μου τίποτα

άλλο παρά μόνο την πείρα της αφής , τον αγώνα του βάρους..

Το μόνο που είχα πει:τις υγρασίες της ψυχής μου,

τώρα μάλιστα που βρέχει συχνά στο νησί,να μην τις

περπατήσω τόσο πολύ γυμνή.. τόσο πολύ μόνη..