Καθώς σκέφτομαι τη χθεσινή μου κουβεντούλα με τη Σοφία χίλιες σκέψεις χορεύουν στο μυαλό μου.
Ίσως πάλι φταίει κ η αφόρητη ζέστη , που με τεμπελιάζει κ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου. Προτιμώ να σκέφτομαι και να θυμάμαι ιστορίες παλιές..Και πάντα να αναπηδούν από παλιά οι στίχοι του Μαγιακόφσκι:
Ζωσμένος φλόγες
Μένω
Πάνω στην άσβεστη πυρά
Του ακατόρθωτου έρωτα.
Σιχαίνομαι τον εαυτό μου , που αφέθηκα σε πρόχειρες λύσεις, σε μόνιμες προσωρινότητες.Που αφέθηκα σ΄ότι μου έτυχε, όσο μακρινό κ αν ήταν από την ψυχή μου.
Αν η ζωή μου δεν έχει την ποιότητα που πιστεύω κ έχω πραγματικά ανάγκη, τι να την κάνω..
Μας κερδίζουν οι ποσότητες στο τέλος.Η νίκη της ποσότητας είναι η σήψη.
Για το λόγο, που φτιάχνουμε θεούς, φτιάχνουμε και έρωτες:από μοναξιά.Ύστερα τα δημιούργημα μας ξεφεύγει, θεοί κ έρωτες ξεφεύγουν από τα χέρια μας, ελευθερώνονται , μας επιβάλλονται, μας δυναστεύουν.
Πάντα πίστευα, ότι έχω χρόνο να πραγματώσω τον αληθινό εαυτό μου κάποτε. Απόψε κοιτιέμαι χωρίς υπεκφυγές. Έχω περάσει καιρό τώρα τα τριάντα –το ορόσημο-πότε πια; Τώρα ή ποτέ κ πίσω πια δε θα κάνω , αν τώρα δεν τολμήσω , αργότερα θα είναι πολύ αργά.
Θυμάμαι έναν-έναν τους φίλους μου, τις οικογένειες τους, τη μανία τους για επάγγελμα κ επιτυχία, για αναγνωρισιμότητα ΚΑΙ ΚΥΡΙΩς για ασφάλεια!!
Είμαι εκτός.Χρόνο με το χρόνο μένω όλο κ πιο πολύ εκτός.Πότε, πότε στις πιο βαθιές καταδύσεις μου μέσα στον εαυτό μου, παιδεύομαι με αυτά τα πανάρχαια ερωτηματικά του πεπρωμένου και της ελευθερίας, για το πόσο πραγματικά είναι ελεύθερος κανείς να διαλέγει κα να κανονίζει τη ζωή του κ για το πόσο μια προκαθορισμένη ζωή του επιβάλλεται.Ντρέπομαι να υποθέσω το δεύτερο.Βαρέθηκα όμως να ζω με απογοητεύσεις.

Η ταλαιπωρία των ανεμοδαρμένων αμφισβητήσεων με έχει πια λυγίσει,τις μισώ τις αμφισβητήσεις μου..