Σ’ευγνωμονώ, που υπήρξες τόσο καταστροφικός πάνω μου.
Αν εσύ δεν με θρυμμάτιζες πάντα μου θ’απόμενα έγκλειστη στη στενή φυλακή της μετριότητας που ζούσα. Λιγάκι καλή, λιγάκι κακή, λιγάκι ευχαριστημένη, λιγάκι δυσαρεστημένη, λιγάκι αγαθή, λιγάκι πονηρή, λιγάκι επιτυχημένη , λιγάκι αποτυχημένη.
Αν δεν με έκανες έτσι πολύ δυστυχισμένη δεν θα την υποψιαζόμουνα την αληθινή ευτυχία. Αν δεν με απέλπιζες τόσο βαθιά κ βαριά δεν θα την έβρισκα την αξία της ελπίδας κ αν δεν με έσερνες κοντά στο θάνατο δε θα ανακάλυπτα μέσα μου πόση μπορεί αν είναι η δύναμη της ζωής.
Οι ερωτικές μας οι στιγμές, οι ελάχιστες , οι λειψές , οι ακριβοπληρωμένες, απίστευτο αλλά φανέρωσαν εξάψεις αλήθειας , που με κάψανε χωρίς ακόμα να με κατακάψουνε, όπως θέλω να πιστεύω. Που μου ξύπνησαν αναμνήσεις παμπάλαιες και ζωντανές και με ξέβρασαν εδώ, στην ερημιά, οδοιπόρο της επιστροφής μου.
Είναι και η απομόνωση μια ηδονή κάποτε , δυνατότερη απ πολλές .
Σα νεκρό περιστέρι πριν προλάβει να παραδώσει το μήνυμα έπεσε ο καημός σου στη ζωή μου την άχαρη και ανόητη και με ξεσήκωσε.Να πάρω τους δρόμους και να αναζητώ νόημα και χάρη.
Είναι αλήθεια στιγμές που ξεσηκώνομαι πολύ. Οι διαστάσεις μου αρνούνται τα μέτρα που συνηθίσανε να αποδέχονται.Ανασττώνομαι και ζητώ επιτακτικά αυτό που δεν ξέρω. Αυτό που με ελκύει κρυμμένο πίσω από πέπλους πυκνούς.
Είναι πάλι στιγμές , που με αχρηστεύουν, με εξευτελίζουν. Οι ραδιουργίες της μνήμης είναι ανυπόφορες .Συνεργάζεται με τους χειρότερους πόθους μου και μαγειρεύουν υλικά από το παρελθόν μου με παραισθησιογόνα βοτάνια Φοβάμαι. Σκέψου , πως ξημερώνουν κάποιες μέρες, που ξυπνώ γεμάτη από τις εικόνες σου, που επιθυμώ , όσο τίποτε να απολησμονήσω. Το πιο απίθανο καταφέρνει να γίνεται συνειρμός, σε ότι πίστευα αποξεχασμένο και το σέρνει έξω.Η μνήμη του μυαλού μεταμορφώνεται σε μνήμη καρδιάς , η μνήμη της καρδιάς σ ε μνήμη κορμιού και πάλι από την αρχή και ξανά και ξανά.. Έχω γίνει ένα ευπαθές ραντάρ μνήμης γνήσιας και μνήμης παραποιημένης.
Δεν ξέρω τι με περιμένει από δω κ μπρος..
Αν εσύ δεν με θρυμμάτιζες πάντα μου θ’απόμενα έγκλειστη στη στενή φυλακή της μετριότητας που ζούσα. Λιγάκι καλή, λιγάκι κακή, λιγάκι ευχαριστημένη, λιγάκι δυσαρεστημένη, λιγάκι αγαθή, λιγάκι πονηρή, λιγάκι επιτυχημένη , λιγάκι αποτυχημένη.
Αν δεν με έκανες έτσι πολύ δυστυχισμένη δεν θα την υποψιαζόμουνα την αληθινή ευτυχία. Αν δεν με απέλπιζες τόσο βαθιά κ βαριά δεν θα την έβρισκα την αξία της ελπίδας κ αν δεν με έσερνες κοντά στο θάνατο δε θα ανακάλυπτα μέσα μου πόση μπορεί αν είναι η δύναμη της ζωής.
Οι ερωτικές μας οι στιγμές, οι ελάχιστες , οι λειψές , οι ακριβοπληρωμένες, απίστευτο αλλά φανέρωσαν εξάψεις αλήθειας , που με κάψανε χωρίς ακόμα να με κατακάψουνε, όπως θέλω να πιστεύω. Που μου ξύπνησαν αναμνήσεις παμπάλαιες και ζωντανές και με ξέβρασαν εδώ, στην ερημιά, οδοιπόρο της επιστροφής μου.
Είναι και η απομόνωση μια ηδονή κάποτε , δυνατότερη απ πολλές .
Σα νεκρό περιστέρι πριν προλάβει να παραδώσει το μήνυμα έπεσε ο καημός σου στη ζωή μου την άχαρη και ανόητη και με ξεσήκωσε.Να πάρω τους δρόμους και να αναζητώ νόημα και χάρη.
Είναι αλήθεια στιγμές που ξεσηκώνομαι πολύ. Οι διαστάσεις μου αρνούνται τα μέτρα που συνηθίσανε να αποδέχονται.Ανασττώνομαι και ζητώ επιτακτικά αυτό που δεν ξέρω. Αυτό που με ελκύει κρυμμένο πίσω από πέπλους πυκνούς.
Είναι πάλι στιγμές , που με αχρηστεύουν, με εξευτελίζουν. Οι ραδιουργίες της μνήμης είναι ανυπόφορες .Συνεργάζεται με τους χειρότερους πόθους μου και μαγειρεύουν υλικά από το παρελθόν μου με παραισθησιογόνα βοτάνια Φοβάμαι. Σκέψου , πως ξημερώνουν κάποιες μέρες, που ξυπνώ γεμάτη από τις εικόνες σου, που επιθυμώ , όσο τίποτε να απολησμονήσω. Το πιο απίθανο καταφέρνει να γίνεται συνειρμός, σε ότι πίστευα αποξεχασμένο και το σέρνει έξω.Η μνήμη του μυαλού μεταμορφώνεται σε μνήμη καρδιάς , η μνήμη της καρδιάς σ ε μνήμη κορμιού και πάλι από την αρχή και ξανά και ξανά.. Έχω γίνει ένα ευπαθές ραντάρ μνήμης γνήσιας και μνήμης παραποιημένης.
Δεν ξέρω τι με περιμένει από δω κ μπρος..
0 αποκρισεις..:
Δημοσίευση σχολίου