Ποτέ δεν είμαστε μονάχοι..
στο κατόπι μας , θολά στρατεύματα..
κοπάδι ολόμαυρο από συναισθήματα περνά..
και πουθενά , ποτέ δεν είμαστε μονάχοι..
Μέρες το κάλεσμα μου, τώρα ,αργοπορεί στη θλίψη..
Λίγο πιο κει, από τη συμπαγή αφθαρσία..
παρέκει από την καρδιά της ανοιγμένης πέτρας..
που το μόνο δώρο, που θέλησε να δώσει είναι την δύναμη της..
Με την μνήμη , στοχάζομαι..
προσθέτεις στο τοπίο το στερέωμα ,
στον χρόνο την απίθανη ώρα, την ανυπαρξία του..
συγκομιδή χρωμάτων από το άσπρο..πίσω από μια κ μοναδική σταγόνα του μαύρου..

γιατί με άλλα σταθμά, μετράς το βάρος εδώ..
Η μοναδική αντίσταση , η πυκνότητα του Xρόνου..
Δεν υπάρχουν Νόμοι..παρά μόνον Οιωνοί..
Καθώς κ η τρομερή συνάντηση της Κρίσεως..

Κ όμως, τούτο το νεκρό σώμα, βαραίνει από την Γνώση..
Η Mνήμη του αφανίζει τη δική μου..
Τέτοιο ζωντανό-νεκρό σώμα, να φωσφορίζει από τη Γνώση ..με λυγίζει..
Μόνον το θάνατο του επιδιώκω.. για να το αναστήσω..
Κ ίσως τότε ..ναι..
Ακόμα κ αν είμαστε μονάχοι..
τη συμφορά , δεν θα έχουμε συντροφιά..