H αγαπημένη mon Talisker με κάλεσε σε ένα παιχνίδι..

κ φυσικά ήταν απολύτως αυτονόητο ,

ότι τέτοιες προσκλήσεις τις αποδέχομαι με μεγάλη χαρά κ ευχαρίστηση..

Κάπου χθες , όμως μπερδεύτηκα ..

Στα βιβλία κ στις περιόδους..

Τα αγαπημένα βιβλία τα κρατώ δίπλα μου..

Στο κρεβάτι..

στο τραπεζάκι του καθιστικού, που υποτίθεται είναι για κεράσματα..

Βιβλία παντού..

Πρώτοι κ τελευταίοι φιλοξενούμενοι..

Πρώτοι κ τελευταίοι επισκέπτες..

Κ κάθε φορά, που νιώθω , ότι ξεχνάω..

Μου διαφεύγει κάτι από τα αγαπημένα ..

τα πιάνω , τα ξεφυλλίζω ..τα μυρίζομαι..

έπιασα δυο από τα πιο αγαπημένα..

ένα της εφηβείας ακόμη, ακόμη..

κ ένα πιο πρόσφατο , της πρώιμης ενηλικίωσης..

Κ επειδή αντέγραψα ολόκληρες τις σελίδες 123 κ κουράστηκα (ας πούμε..)..

Κ επειδή δεν τα πάω καλά με περιόδους..

Κ επειδή τελικά υπάρχει λόγος ..

Τα παραθέτω έτσι ως έχουν..

Μάρω Βαμβουνάκη
«Η Μοναξιά είναι από χώμα-1988»
σελίδα 123

Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος , γιατί το εγώ το κάνει εσύ και λυτρώνει. Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και σε μένα, αναμετρήθηκε ο εγωισμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς, πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση και η δόξα του νικητή η υποταγή. H ευγενική υποταγή, όπως τους βράχου, που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς. Όχι καλή μου αγάπη, εσύ δεν τελειώνεις , το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω τον απάνθρωπο έρωτα μου, σ΄αγάπη φιλάνθρωπη .Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας , που σε τίποτα δεν φυλακίζεται.Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει. Σ’αγαπώ πια τόσο που δεν σ’έχω ανάγκη. Σ’αγαπώ τόσο που σ’απαλλάσω από εμένα. Σ’αγαπώ αληθινά και δεν σε φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μην σε φοβάμαι!Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος.Με φόβο γεννηθήκαμε , με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω. Να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα. Αγαπώντας σε να υπάρχω , τι να τα κάνω τα ίχνη…Να σ’αγαπώ άφοβα ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας; Οι λέξεις είναι ξένα σώματα .Με ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.».

ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ
ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ –1980
Σελίδα 123
«Ο λαθρέμπορος της μαριχουάνας κι ένας συνέταιρος του φροντίζανε την ιστιοπλοΐα Η Τζουλιέτα καθόταν ανακούρκουδα στην πρύμνη, ακίνητη σα βάτραχος Λη -Τσέρι κι ο Μπέρναρντ καθόντουσαν στην πλώρη και κουβέντιαζαν.
«Με συγχωρείς που σε πείραξα» του είπε. «Δεν είναι εύκολη εποχή για τις πριγκίπισσες.». «Ναι , ούτε για τους παράνομους είναι εύκολη εποχή. Δεν υπάρχει πια κοινή ηθική συναίνεση. Παλιά, την εποχή , που όλοι συμφωνούσαν για το τι ήταν σωστό και τι ήταν λάθος, ο παράνομος έκανε απλώς τα λάθος πράγματα που έπρεπε να γίνουν, και τα έκανε είτε για την ελευθερία του, είτα για την ομορφιά, είτε για το κέφι του.Τώρα οι διακρίσεις έχουν θολώσει, μια πράξη τελείως λάθος-που για τον παράνομο είναι σωστή-μπορεί να ερμηνευθεί από πολλούς σαν σωστή και κατά συνέπεια να θεωρηθεί πως ο παράνομος κάνει λάθος. Δεν μπορείς να κονταροχτυπηθείς με ανεμόμυλους αν δεν στέκονται στη θέση τους».Αγνάντεψε για λίγο το ηλιοβασίλεμα και μετά έσκασε ένα χαμόγελο που αποτελούσε πρόκληση για κάθε οδοντίατρο. «Πάντως δεν με ενοχλεί και πολύ. Έχω καταφέρει να χωθώ σε όλες τις στρογγυλές τρύπες που θέλησα .Εκτός από μία.»
«Μια που το λες , ούτε για εραστές είναι εύκολη εποχή. Όταν το ποσοστό των διαζυγίων είναι εξήντα τοις εκατό, με τι μούτρα πας να παντρευτείς ;Βλέπω εραστές να περπατάνε χέρι-χέρι, να κοιτάζονται στα μάτια λες και δεν υπάρχει άλλος ζωντανός άνθρωπος στον πλανήτη και δεν μπορεί να μην σκεφθώ , πως σ’ένα χρόνο το πολύ θα είναι ο καθένα ς με άλλον. Η΄ θα προσπαθήσουν να μαντάρουν ραγισμένες καρδιές.Αλήθεια οι περισσότεροι εραστές δε βάζουν τα δυνατά τους για κάτι τέτοιο, δεν έχουν τη φαντασία ή την γενναιοδωρία .Αλλά ακόμα κι αυτοί που προσπαθούν δε δείχνουν να πετυχαίνουν πολλά στις μέρες μας. Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;».