Κάποτε τ΄όνειρα ύφαινε η χρυσσαλίδα..

Στ'αυτί κατοικούσε..

Βουβά κ αθόρυβα..

Μια αίσθηση υγρασίας ..

Τίποτε άλλο..

Αηδόνιζε ..

Τώρα σιωπή..

άνυδρη η μέρα..

Μόνο η ανάμνηση τώρα..

Σε φέρνω πάντα ευαίσθητη , μ'απλές κινήσεις..

στον αγκώνα σου, φιλώντας τον, να κλαις..

Με ματιές στερνές...σε ραίνω..

Ηχώ το κλάμα σου ..κ γω κωφαίνω..

Η Λύπη , σακάτεψε, κάθε μου αίσθηση..

Η Γνώση , έθρεψε, τα νοήματα..

Κ η σιωπή, γέμισε, κaμπάνες..