Σε παράλληλους χρόνους,
να ακούμε το ίδιο τραγούδι..
Την ίδια φωτογραφία να θωρούμε..

Το βλέμμα σου, κάρφωνες στα μαλλιά μου,
που είχαν αρχίσει ν' ασπρίζουν..

Κ γω πρώτη φορά, ξάνοιγα,

του μετώπου σου -εκείνες - τις ρυτίδες..

Την κρυφή μου τη σκέψη δε ζήτησες

να σου εκφράσω, -αδύνατον ήταν-..

ούτε εγώ, την αιτία,

της πικρίας σου, να μάθω δε ρώτησα,

που είχε ξάφνου χυθεί στην μορφή σου..

Ώσπου, τέλος,

σε παράλληλους χρόνους ,

το σκότος μας έζωσε, της βραδιάς ..

κ δεν βλέπαμε πλέον,

ο ένας του άλλου..

τα δάκρυα που έτρεχαν,

για το τριαντάφυλλο, που είχε γεράσει μέσα μας..