Σαν σήμερα εντελώς ξαφνικά κ ανησυχητικά αργοπορημένα

- με έσωσε το πείσμα ενός νεαρού γιατρού-

χαράματα, γεννήθηκα..

Ένα ταλαιπωρημένο μελαχρινό μωρό,

με νύχια κ ουλές στο πρόσωπο κ συμπτώματα ασφυξίας..

ίσως γι' αυτό δεν έκλαψα-ποτέ δεν κατάλαβα την αλλαγή..

βουβή αντίκρισα τον κόσμο τούτο..

Αρρώστησα βαριά αμέσως κ νοσηλεύτηκα για δύο μήνες περίπου..

Σε ένα θάλαμο λευκό κ αποστειρωμένο..

Ήμουν ένα αντικειμενικά άσχημο μωρό,

έτσι μου φάνηκα κ μένα χρόνια μετά,

στις λίγες ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου..

Μια δύσκολη γέννα κ μια πολύ ταλαιπωρημένη λεχώνα,

η μάνα μου..που με αρνιόταν πεισματικά κ για καιρό ,

η πρώτη προίκα της δικής μου ιστορίας..

Κ ένας πατέρας ναυτικός ,

που έστησε, στα μέσα του Ωκεανού,

τρελό γλέντι ,στο άκουσμα της γέννησης μου..

λαχταρούσε τόσο μια κόρη..

"Γιατί κυρία Αλεξάνδρα δεν θέλετε να δείτε το μωρό σας,

έλεγε ο νεαρός γιατρός , που με έφερε στον κόσμο;

Πως σας αφήνουν αδιάφορη αυτά τα Μάτια;

Τα τεράστια σαν την γη, καφετιά Μάτια της;"

Αυτή την ιστορία , πάντα μου αφηγείται η μάνα μου από τότε..

Σαν ιεροτελεστία , κάθε χρόνο ζητάω να την ακούσω..

Κ είναι σαν να την έχω ζήσει..

Δύο μάτια κ το λευκό αποστειρωμένο δωμάτιο, το βιος μου όλο..

Κ πολλές είναι οι νύχτες, που σκέφτομαι,

που αρπάζομαι από αυτά τα δυο μεγάλα Μάτια..

Εκείνες που, δεν έχω μάτια, δεν έχω μιλιά,δεν έχω γλώσσα να μιλήσω..

Κ γίνομαι η φωνή του βρέφους , που δεν βρήκε ακόμα την μιλιά του..

Γίνομαι ίσκιος κ πετώ εκεί στο αποστειρωμένο-λευκό δωμάτιο..

Γίνομαι παιδί πάλι κ ξαναγράφω μνήμες που ποθώ κ όνειρα που λαχταρώ..

Γίνομαι μάνα κ αγκαλιάζω την νέα ζωή..

Κοιτώ βαθιά σε κείνα τα Μάτια κ δεν ξεχνώ τη ρίζα της Καταγωγής μου..