Μάταια, ρόζιασε ο Νούς μου..

Μάταιη κ η Γνώση, κέρδος φωτιάς κ θυσίας..

Μας κυβερνούν, αλύγιστα, τα δάχτυλά της Μοίρας..

Ήρθε κ έκατσε στο πέτρινο πεζούλι,

κ ήρθε κ η Ζωή, όλο αρχοντιά κ ευγένεια, σιμά της..

Στο δείπνο, που τους φίλεψα, δεν άγγιξαν ένα τρίμα..

Μα..Μοίρα κ Ζωή..μου..

ακόμα κ στο πουθενά να φτάσω..

στο πείσμα σας..

μου μένει , η γλύκα της απαντοχής

κ του Ονείρου η ευτυχία..

σάρκα στη σάρκα μου, Aιώνια..

κ η Μνήμη θυμιατήρι..