"Ο δάσκαλος της θλίψης σου θα γίνω"..
Κ ως να στεγνώσουν οι Μοίρες..
το τελευταίο φουστάνι τους..
Ώσπου να μάθουν οι Ουρανοί..
τ' όνομα της Οργής σου..
Ως να γεράσουν οι Άγγελοι..
Θα χτυπιέσαι στα σύνορα..
του Θρήνου σου..
με την ευχή μιας μάνας..
μ'ενός αντάρτη την κραυγή..
με το τραγούδι ενός νεκρού..
που λύπησε το θάνατο..
γυρνώντας πίσω απαρατήρητος...
Αναμέτρηση
-
Αναμετριόμαστε με το χρόνο
ένα δάκρυ μουσκεύει τις αναβολές μας
επιστρέφουμε στα παλιά μας γραπτά
η απουσία μας μέσα απ’ τις λέξεις
η μορφή της σιωπής μ...
Πριν από 3 εβδομάδες
5 αποκρισεις..:
δεν στεγνωνουν οι Μοιρες φως μου....
δεν μαθαινουν οι ουρανοι το Ονομα Σου....
δεν γερνουν ποτε οι Αγγελοι ανασα μου....
κανεις απαρατηρητος ΘΑΝΑΤΟΣ.....
κι εσι απλα θρηνουμε ζωη κι ελπιδα...
ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΣΤΟ ΕΙΠΑ;
ΠΑΝΤΑ....
ΠΑΝΤΑ
Τα σύνορα της θλίψης
Τα συνθλίβουν οι δυνατοί
Κι ο θρήνος είναι μάταιος και ξένος
Σε μας
Κοίτα Ψηλά
Και χαιρέτα
Κοίτα πίσω χαμογέλα!!!
Άνοιξε το πουκάμισο
Να πεταχτεί η φλόγα έξω
Κι άκου
Κοίτα μπροστά
Και ξεκίνα
Στο προαιώνιο σημείο θα συναντηθούμε
Εκεί
Θα σας περιμένω
Πάντα με την ίδια λαχτάρα
Και με την ίδια Αγάπη
Φιλιά
Μαρίνα μου..
Φιλί ακουμπώ..
Φιλί..
κ αναμένω..
σ'αγαπώ΄..
ΙΘΑΚΗ
Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Βασίλη μου,
Η καρδιά μας θρυμμάτισε απο καιρό όλα τα σχήματα της σιωπής..
κ έσκισε στα δυο τον στενό κ άβολο θώρακα κεντώντας πάνω του έναν κόκκινο ουρανό, γεμάτο παιδικά όνειρα απο χρυσάφι..
αυτός ο κόκκινος ουρανός είναι η καρδιά μας πλέον..
σκληρή κ απόρθητη..
άπιαστη κ άυλη..
Την καλησπέρα μου στέλνω στον όμορφο τόπο σας..
Φιλιά..
Ιωάννα..
…………………………………..
…που Αγάπησε την Άρνηση
και μαζί της τώρα τριγυρνά
και κόντραρε τη μοίρα, στα ίσια
κι έχασε
και γύρισε τη λύπη ανάποδα
και τώρα χαρούμενος κι ελεύθερος πετά….
……………………………………….
Και πόσο μου άρεσε η ΙΘΑΚΗ,…
Σε Ευχαριστώ Ιωάννα μου
Σε Ευχαριστώ
Φιλί ακουμπώ
Κόκκινο, κατακόκκινο
Δημοσίευση σχολίου