Otan xarazei

ΜΕΙΝΕ ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ

Βροχή..

Εδώ κ τέσσερις μήνες ζω σ'ένα σπίτι..

που κρύβει πολλά μυστικά..

Μυστικά που ούτε καν τα φανταζόμουν..

Κ όσο περνά ο καιρός τ'ανακαλύπτω ..

πότε με τρόμο..

κ πότε με μια γαργαλιστική διάθεση να μάθω πολλά περισσότερα..

Χτισμένο περίπου πριν δυο αιώνες..αναμετράται κάθε μέρα με τη θάλασσα..

με τη θάλασσα κ τον Αγέρα..

Στην κουζίνα μου κ κάτω από τα πλακάκια υπάρχει πηγάδι..

Πως βρέθηκε στο δεύτερο όροφο που μένω..

μη με ρωτήσετε δεν έχω ιδέα.

Κ δεν θέλω να σκέφτομαι ...

αλήθεια το λέω..

την όποια χρησιμότητα του, πέραν της αυτονόητης..

Τις προάλλες γνώρισα μια κυρία..

που έμενε στο διαμέρισμα μου..

πριν εξήντα χρόνια..

παιδί ακόμα με τη μαμά της κ τη γιαγιά της..

Μου εξομολογήθηκε ότι κάτω από τα πλακάκια της κουζίνας,

όταν είχε ακόμα πάτωμα..

"έθαψε" κατά λάθος την βέρα της μαμάς της κ δεν της το αποκάλυψε ποτέ..

Η κυρία Ζαίρα αν ακόμα ζούσε θα την έψαχνε...

Φυσικά η κ.Ζαίρα είχε κάνει τρεις γάμους στη ζωή της..

οπότε μικρό το κακό..

Επίσης έμαθα..

ότι το Πράσινο υπνοδωμάτιο μου ..

ήταν το "Κρύο δωμάτιο"

που χρησιμοποιούσαν σαν ψυγείο τα χρόνια εκείνα..

για να αποθηκεύουν πράγματα..

Κάτι που τελευταία ανακάλυψα μόνη μου!

είναι ότι το σπίτι μιλάει με τον Αγέρα..

Τα ξημερώματα ..ξύπνησα από τις φωνές του..

Τον εγκλώβισε στον εσωτερικό φωταγωγό κ αυτός από τη μανία του έσπασε τα τζάμια του τρίτου κ τέταρτου ορόφου..

Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί μάλωναν..

Ξανακοιμήθηκα κ ξύπνησα μέσα στον πυρετό από ένα τρομακτικό όνειρο..

Το σπίτι να κολυμπά στη θάλλασα ..

κ γω να είμαι μέσα στο πηγάδι..

ανήμπορη να κάνω τίποτα κοιτάζοντας τον ουρανό..

Κ αυτός για να με παρηγορήσει μου έτεινε τα χέρια του..

Δεν έφυγα όμως..

παρέμεινα στο πηγάδι..

που ήταν πλημμυρισμένο από Μνήμες κ εικόνες..

ώσπου ξύπνησα..

Το σπίτι ..ήταν στη θέση του ..

Κ ο Αγέρας είχε δώσει τη θέση του σε μια ΄Αγρια βροχή..

Βροχή μου εσύ..

Βαδίζω αργά..
σε πρώτα βήματα ..
χνάρια Ιστορίας..




Ταγμένη να ευτυχίσω..
κανένα περιθώριο παρέκκλισης ..






Γεύομαι τ' Αγέρι με την αφή..
κ καμαρώνω με την γεύση τη Φύση..





κ συλλογάμαι:

τι σημασία έχει..

εάν άδειασα με ένα δάκρυ μόλις..

ολάκερη.



Απόψε κ κάθε απόψε..

είναι τριγύρω μου ένα χάδι..
λες κ άνθισε ο κήπος της ερημιάς..

Καιρός να φύγω..
Κατέστη η Μνήμη ..
στο ακυβέρνητο κορμί..
αδυσώπητη..

Κ όπως αγωνιζόμουν να βρω..
την σκοτεινή μου αρχή..
κανένα τέλος δεν φώτιζε το σώμα μου..

Κ η Πλάνη ..
παντού να τριγυρίζει..
Κ το αίνιγμα..
Κ η Κραυγή..
Εκείνη η ασώματη κραυγή..

σε κύκλους αλλεπάλληλους κ ομόκεντρους..
εξισωμένη με την πλέον φριχτή..
την πλέον απόλυτη οδύνη..

εσήμαινε τον θάνατο..
ή την επιστροφή από τον θάνατο;..

κ η δύναμη της ..
ξεπέρναγε για πάντα πια το φράγμα ..
της κορυφαίας αίσθησης..

"Ο δάσκαλος της θλίψης σου θα γίνω"..



Κ ως να στεγνώσουν οι Μοίρες..
το τελευταίο φουστάνι τους..
Ώσπου να μάθουν οι Ουρανοί..
τ' όνομα της Οργής σου..
Ως να γεράσουν οι Άγγελοι..

Θα χτυπιέσαι στα σύνορα..
του Θρήνου σου..
με την ευχή μιας μάνας..
μ'ενός αντάρτη την κραυγή..
με το τραγούδι ενός νεκρού..

που λύπησε το θάνατο..
γυρνώντας πίσω απαρατήρητος...

Ο εραστής , η μέλισσα κι ένα μικρούλι "αχ"

Ο εραστής, η μέλισσσα κι ένα μικρούλι "αχ".

Γιάννης Φιλιππίδης

Εκδόσεις Άγκυρα

Κείμενο οπισθόφυλλου:

Αθήνα, 1999. Μια σπάνια ολική έκλειψη ηλίου, ένας Σεπτέμβρης ιδιαίτερα ζεστός.Ένα ποικιλόμορφο όσο κι ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που θα δεθεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Μια φαινομενικά νέα ακόμα γυναίκα, κυριαρχημένη από πλήθος νευρώσεων, που ξέχασε να ερωτευτεί. Μια κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια στο απόγειο της καριέρας της, βουλιαγμένη στη μοναξιά και τα χάπια. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι που έρχεται στην πρωτεύουσα, για ν’ ακολουθήσει τα όνειρά του. Μια γάτα, με ταλέντο να πέφτει από ψηλά μπαλκόνια. Ένας εικοσιτριάχρονος που τον θέλουν όλες. Δύο πρωταγωνίστριες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, που ξεπήδησαν από άλλο βιβλίο, γιατί έχουν πολλά να πουν ακόμα. Μια πόρνη πολυτελείας, που σταμάτησε το επάγγελμα, αλλά βαρέθηκε πια να κάθεται. Μια καφετζού που δεν θα πιστέψει ποτέ στις υπερφυσικές δυνάμεις της, αλλά υπάρχουν στο μέγιστο βαθμό. Ένα πλήθος ιδανικοί ανύπαντροι άντρες και μια χούφτα αθεράπευτες κουτσομπόλες.Τι δεν είπαμε; Α, ναι. Έναν μεγάλο σεισμό και τις ασταμάτητες μετασεισμικές του ακολουθίες.Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, κομμάτι από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.Να μην ξεχάσω τον δραπέτη, μια αινιγματική μέλισσα κι ένα «αχ», που θα κρίνετε εσείς πόσο μικρούλι είναι κάθε φορά.

***************

Κείμενο ζωής:

Αθήνα Απρίλης 08. Μια σπάνια συνάντηση σε μια σπάνια βεράντα.Σας το πρώτο σκίρτημα .Σαν το πρώτο φίλημα. Ήταν τριαντάφυλλα κατακόκκινα σπαρμένη η γη.Μετρούσαν τ'άστρα με τους χτύπους της καρδιάς. Κ ξυπνούσαν περιστέρια κ κυκλάμινα.Μέσα στην παλάμη κατοικούσαν δάκρυα χαράς..Ακριβώς στη γραμμή της ζωής..Μια ροδιά έσπαγε σε ένα καταπράσινο τοίχο σπαρταρώντας καταμεσίς της Μνήμης, της Αγάπης, της ομόαιμης ύπαρξης..

Έτσι ήταν η πρώτη συνάντηση μας φίλε μου Ακριβέ ..Γιάννη μου..

Έχει πανσέληνο απόψε..κ κάθε απόψε..

Στις άκρες των νυχιών σου να φτάσω
Πληγές ν΄ ανοίγω στο σώμα σου
το αίμα σου να νιώθω στο κορμί μου.

Να που ο έρωτας λοιπόν
μ' έκανε να δείχνω αιμοδιψής.

Ιωάννης Τσιουράκης..

Ήχος.Πλάγιος .Μόνος...

Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος

Τραβήξου μέσα από τα σκοτάδια σου..

Βιάσου να διαλέξεις ένα σώμα δικό σου..

Την χροιά της φωνής σου..

Τη δύναμη των χεριών σου..


Μονάχα έτσι θα μπορέσεις να βουτήξεις..
σε πολύχρωμες κ δυνατές περιπέτειες..


Χτύπα μέσα στις κοιλότητες του είναι σου..
Τα σάπια νερά των κυττάρων σου..
Τόλμησε την άβυσσο..
Το τελευταίο γεφύρι των σκιών..
Ανατίναξε το..


Μόνον έτσι θα κρεμάσεις στη σπηλιά του ήλιου..
τη λευκή πανοπλία σου..
Βλέποντας μέσα στο βλέμμα σου..
την μεγάλη ιδέα της αλλαγής..


Απομάκρυνε τα λαίμαργα σκυλιά..
Τα μάταια ερπετά ..
Γίνε περήφανος..
μέτωπο σκληρό κ απόρθητο..


Αυτές οι θάλασσες σου ανήκουν..
Οι δρόμοι που χαράσσεις..
είναι τα τροπαιά σου..


"Αρκεί μόνο να μη με φοβάσαι"..

Μαρίνα-Φαίδρα..

Ένα παιχνίδι ..
..που ξέφυγε ανάμεσα σε τόσα άψυχα..

Τα μάτια Μαρίνα ..

Τα μάτια δείχνουν πάντα τη φυλαγμένη θέληση..

ακόμα κ αν αναπαύεται σε ανάλλαχτα από Μνήμες σεντόνια..

Για κάτι έτοιμη..

Η κάθε λεπτομέρεια Μαρίνα μου..

γίνονται όλες χαιδεμένες ομορφιές ..
δικές μας..

Σ'ευχαριστώ..

Ας έλθει η ώρα του ύπνου..όπως έρχεται Καλοκαίρι θαρρώ η ώρα του θερισμού..

Ας έλθει..όπως έρχονται τα αποδημητικά πουλιά..Ας έλθει..όπως γεννιέται η μέρα..Ας έλθει η ώρα του ύπνου μαζί σου..απαλά σα χάδι..

Κ να την φέρνεις εσύ..σαν βρέφος που μόνον δικό μας είναι..που το ζωγραφίζουμε με τα χέρια των ονείρων μας..

Ποιος είδε ποτέ τα χέρια των ονείρων;

Ποιος είδε , όσα είδα εγώ μέσα στα μάτια της..χρόνια τώρα..αιώνες πριν..κ τάχα τα έζησα όλα μέσα σε μια στιγμή;Σε τούτη την πόλη των χιλιάδων κατοίκων, αλλά μόνον των δύο μας..Σε τούτη την πόλη των αμέτρητων παραθύρων..αλλά μονάχα του δικού μας ..αυτού, που βλέπει θάλασσα..

Ανασηκώσου μια στιγμή από τον ύπνο σου..κ έλα στο όνειρο μου..Είδα απόψε τα μάτια σου ..είδα τα δάκρυα που δεν κυλούσαν..Είδα κ άκουσα το πέλαγος της ζωής σου..να βόγγει ασάλευτο..σαν μια σημαία διάτρητη..σε παμπάλαια νίκη αφημένη..

Έλα στον ύπνο μου..

Μα άφησε να γίνω όπως ήμουνα..

Δίχως τη γνώση πως είσαι, Εσύ, η μοναδική..

1. Όνομα:Ιωάννα ...

2. Γενέθλια: 01.10

3. Ζώδιο:Τίγρης..

4. Χρώμα μαλλιών: ..καστανά νομίζω..
5. Χρώμα ματιών:Καφετιά..
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ναι..
7. Είδος μουσικής που ακούς:Τις φωνές μέσα μου..καθημερινά...
8. Αγαπημένος χαρακτήρας : Ο ευθύς...

9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; «Οι φίλοι μου είναι δέντρα κ έχουν ρίζες»...

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: ΤΣΙΓΑΡΟ...

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:τσιγάρα..

12. Τι έχεις στον τοίχο σου; Ένα στεφάνι από τριανταφυλιά.. κ τις τρεις εποχές..
13. Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου;Πάντα μια βαλίτσα εύκαιρη...

14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες;Δεν έχω βάζα που σπάνε...

15. Αγαπημένος αριθμός:Μηδέν...

16. Αγαπημένο όνομα:Ρόζα...

17. Τα χόμπι σου:Θάλασσα..Θάλασσα..
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα;Με φίλους αγαπημένους κ οπουδήποτε...

19. Μια ευχή για το μέλλον:Να πεθάνω έχοντας όλες τις αισθήσεις μου κ όρθια.
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω,σε ποια εποχή θα πήγαινες; Στην κοιλιά της μάνας μου..

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: ΄πολλά τσιγάρα..
22. Αγαπημένο λουλούδι: Τα τριαντάφυλλλα του παππού μου...

23. Αγαπημένη σειρά: H ζωή..

24. Αγαπημένη ταινία: «Moira».

25. Αγαπημένο τραγούδι: ;ένα απ'όλα «Μικρές νοθείες» ..Παπακωνσταντίνου/Μικρούτσικος..

26. Αγαπημένο βιβλίο:« Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» του Γιάννη Φιλιππίδη εν αναμονή του επόμενου δικού του...

27. Αγαπημένο ζώο: Σκύλος..

28. Αγαπημένο ρούχο: Την πάτησα..άπειρα..
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Αλεξίου/Θηβαίος/Γαλάνη/Τσανακλίδου..κ.α πολλοί...

30. Αγαπημένο χρώμα:Το σκονισμένο κόκκινο...

31. Αγαπημένο φαγητό:Γεμιστές ντομάτες χωρίς κιμά..
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι:με κανέναν.

33. Κακή συνήθεια:Καμία...

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:η δεύτερη σκέψη μου...

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:η αναβλητικότητα μου….

36. Συνηθισμένη ατάκα:΄Άει…………………………….

37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:Αυτή που κάνω..όσο το δυνατόν καλύτερα...

38. Μεγαλύτερος φόβος:ο θάνατος αγαπημένου προσώπου.

39. Η καλύτερη pizza:Μαργαρίτα...

40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…:τεράστια ευθύνη.. ..

Ευχαριστώ τον Γιάννη μου κ θα ήθελα να προσκαλέσω ..

Τον Σύντροφο Βασίλη (non mollare mai..)..

Κ "μετά φόβου" την αγαπημένη μου, Μαρίνα-έμπυρη γνώση..

Εκείνα τα θολά πρωινά..
που δεν μπορείς να καταλάβεις..
τις ώρες..
τις στιγμές..
(ήταν τότε που ζούσες
αγκαλιά με τις Μούσες..)..

..Μονάχη κινείς για ένα τραίνο..
Σαν αθέλητα όμως..
στο ίδιο πάντα..
πάμε βαγόνι..
(ήταν τότε που ζούσες
αγκαλιά με τις Μούσες..)..


Περασμένη εποχή ..
που για πάντα έχει φύγει..

Πάντα κάτι μένει..

Γιατί πάντα αυτό που μένει είναι χρυσάφι..
αρκεί να μπορείς να δεις..

Ασκήτεψαν οι σκέψεις..
στου αβόλευτου τη θύρα..

Αν δεν πιστεύεις..
κοίταξε:
Κλείνουν οι πληγές..

Επάνω στα σημάδια του Πόνου..
μένουν ίδια, αυτά της Αγάπης..

Σε είδα μα δεν κατάλαβα..

Αλλά εσύ σίγουρα θα ξέρεις..

αν η Ψυχή κρατά της Γης τη Μνήμη..

τι σημαίνει..

στη Γη να χάνεις την Ψυχή σου..

'' Στα πιο μεγάλα ταξίδια θα με πας;"

Υπάρχει κάπου ένα νησί..

χωρίς τιμόνι..

με κυβερνήτη Ήλιο..

κ ουρανό τις πέτρες του..

Με μέρες μεγάλες κ τραγουδιστές Ανέμους..

Αυτοεξόριστος ο Χρόνος..

Φυγάς στη λάβα του ..

"Εκεί ..εκεί θέλω να με πας..

Εκεί που τα όνειρα σε καρτερούν..

έλα βιάσου ..

μας περιμένουν..

το όνομα του μόνο θέλω..

να το καρφιτσώσω στο Χάρτη κ να το ξαναβαφτίσω..

Πως θα το βγάλεις..

Ήλιο θα το ονομάσω..

Κ Σελήνη..

Αγάπη θα το πω..

κ με θάλασσα θα το μοιράνω..

Ταξίδι..

κ προορισμός..το όνομα του..

"Στα πιο μεγάλα ταξίδια θα με πας;"..

Υπάρχει κάπου ένα νησί..

σκαλισμένο από του προσώπου μας τον ίσκιο..

Ένα νησί..

που γέρασαν κ αράχνιασαν απ'την αναμονή τα όνειρα..

Το όνομα του;.................................................

Είναι τα ταξίδια..

που συμμαζώχτηκαν σε αδιάφορες διήμερες αποδημίες..

Είναι οι αγάπες που μας προσπέρασαν ..

γιατί δεν μπόρεσε να τις κρατήσει κανένας..

Είναι οι τόλμες , που δεν τολμήσαμε..

Είναι η νοσταλγία , που έγινε θλίψη..

Είναι η προσδοκία, που έγινε θάνατος..

*Η τελευταία φωτογραφία είναι απο τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Κομοτηνής..

Δώρο απο τον Ήχο μου..Σ'ευχαριστώ..

Όπου είχα σταθεί..
δικές σου μείναν ζωγραφιές..
Ολοζώντανα κομμάτια μου, δικά σου..
κ γω..
να κρατώ στα χέρια μου πανέρι ..
κ να τα μαζεύω ..
να τα μαζεύω..
μέρα κ νύχτα..
ένα ..ένα..
κ κάθε αυγή..
κ κάθε ώρα..
τραγουδώντας ..
κάθε θάμνου..
κάθε δέντρου..
κάθε ίσκιου..
-όπου κ όποιων μου κρατούν..
κομμάτια μου δικά σου..
τραγουδώντας το ίδιο..
ρυθμικά μονότονο τραγούδι:


Τώρα έχω φύγει..
Τώρα έχω φύγει..
Τώρα έχω φύγει κ είμαι ευτυχισμένος..
Τώρα επιστρέφω!!
Δώστε μου πίσω όσα κρατούσατε..


Κρατώ στα χέρια μου το Μίτο της χαράς..
κ επιστρέφω..
Δεν βιάζομαι..
Αδιαφορώ..
Θα είναι του γυρισμού, η καθυστέρηση..


Μα όταν φτάσω..
θα σε κοιτώ ..
ώρες τις ώρες...
μέρες τις μέρες..
να υφαίνεις..
με το ίδιο νήμα..
ένα καλοκαιρινό σάλι..
κόκκινο σαν φωτιά..
ίδιο με τα λουλούδια..
τα ζαλισμένα σε χορό ανοιξιάτικου ήλιου..
π'αγόραζες απ'τους αγρούς..
κάθε Μάρτη..
κάθε Απρίλη..
κάθε Μάη..
κ τα φορούσες..

όμοια με στάχυα χρυσού κ αίματος..

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΤΟΥ ΘΝΗΤΟΥΣ..

Να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε..
Να συνεχίσουμε να πολεμάμε..
Να δικαιώσουμε τα ρόδα..
Την επιθυμία της θάλασσας..
Την δύναμη του Ανέμου..
Την Αντίσταση της ύπαρξης..

" Ενταφιασμένη πολιτεία"..

Έμοιαζε το χωριό Μ. Παρασκευή..

θυμάμαι..

Η μέρα βούλιαζε στη θλίψη..

Ένας ο δρόμος..κ αυτός έβγαζε στο Ξωκλήσι..

Κ η μάνα να τρυγά τα δαφνόδεντρα..

Κορίτσια με πολλά πανέρια..

Αγκάθια κατακόκκινα σπαρμένη η γη..

Αγόρια με κλαδιά ελιάς στα χέρια..

Κ οι τοίχοι ανθισμένοι με μωβ βιολέτες..

Μόνο ένας Άγγελος να επαναλαμβάνει..

την πατροπαράδοτη ρήση..

"όσοι πιστοί προσέλθετε.."..

Σήμερα..

"εν αναμονή επιβατών.."..

Είναι κλειστά ..όλα πια είναι κλειστά..

Κανείς δεν ξέρει πια να πει..

πόσοι Θεοί απέμειναν..

Παρά μόνον αναμετρούν..

πόσα βήματα ακόμα..

πόσες παγίδες..

πόσες αμαρτίες..

Είναι μια χώρα με Αγριες Kερασιές..

Στην άκρη του χεριού σου, η γεωγραφία της ..

Εκεί , που οι καημοί τελειώνουν κ γίνονται θάλασσα..

Είπες κάποτε:

Το μόνον που χρειάζεται είναι να φυσήξει ένας Άνεμος ..

να λάμψει με την μουσική του, τις ασβεστωμένες αυλές..

τα σπίτια..

τα πρώιμα οργωμένα χωράφια..

να σκουπίσει τα χρόνια μας..

για ν'ανάψεις με τα κούτσουρα το τζάκι..

Εγώ δεν ήξερα τίποτε άλλο..

παρά μονάχα τον δρόμο για τις Κερασιές..

Κ όμως..

Τώρα γνωρίζω ..

Τον Άνεμο που σκουπίζει τα χρόνια μας..

Τα κούτσουρα που ανάβουν το τζάκι..

Τη φωτιά , που στεγνώνει τις πίκρες..

Μνήμη.. όλων θαρρώ το όνομα..

Τώρα που τα χέρια μου γίνανε ένα με τα τα δικά σου..

Τώρα γνωρίζω..

Μην τα διπλώνεις άλλο..

Στάθηκα να καλωσορίζω τον ερχομό της μέρας..
Το Φεγγάρι χανόταν απ' το βλέμμα μου σαν δάκρυ ασημένιο..
Σε είδα..
Σώπασα..
Σε καλωσόρισα με την σιωπή μου..

Όμως δεν ήσουν εσύ..
Ήταν η Σκιά σου , που με παίδευε , στο φως της χαραυγής..
Σκιά πελώρια..
Σε ύψος ..
Σε βάθος..
Σε μάκρος..


Χώθηκε στη χούφτα μου μια πεταλούδα..
Μια μαύρη πεταλούδα..
..που ξεκίνησε το μονότονο τραγούδι , της μάταιης προσμονής..
Έδιωξα την πεταλούδα..


Κ η Σκιά έγινε φλόγα..
Μια φλόγα που τρεμόπαιξε στα δάχτυλα μου..
Κ έγινε Ήλιος..
Ένας Ήλιος πανέμορφος κ σπλαχνικός..
Που καλωσόριζε την καινούργια μέρα..
σκαρφαλωμένος στους ώμους μου..

Θέλησα να χαϊδέψουν οι λέξεις , την ομορφιά..

Τις ξεπέρασε , όμως..

Τρεχαντήρι κ τα πανιά τρελό χορό ..

Τώρα συλλογίζομαι κ αρμενίζω..

Στη στεριά..

Τα μάτια μας κάηκαν μέσα στ΄άλατια της συγκίνησης..

Γέμισαν γλαροπούλια κα βάρκες του λιμανιού..

Η καρδιά μας αφηνίασε στον καλπασμό ..

Τα μάγουλα πύρωσαν τις φλέβες..

Σταθήκαμε αμίλητοι στο μυστήριο της ζωής..

Εφόδια μας .. μόνα κ πολύτιμα..

Τα τίμια χέρια μας..

Χρόνια εκπαιδευμένα στην αγκαλιά..

Στον πρώτο μας σταθμό..

μόνον λουλούδια ήθελε η Μοίρα να σκορπίσει..

Τώρα συλλογίζομαι κ αρμενίζω..

Στη στεριά..

Περπατώ αμίλητη κ η φωνή χρώματα παγιδεύει..

Σκύβω στο ποτάμι κ ονειρεύομαι τη θάλασσα..

Δίνω μια βουτιά κ ξαπλώνω σε λιβάδια με παπαρούνες..

Ανασαίνω κ Ζω..

*Το τραγούδι, που ακούγεται σε στίχους Γρηγόρη Χαλιακόπουλου κ ερμηνεία Κ.Κληρονόμου, με τιτλο "έφηβοι άνεμοι" απο το cd ΕΠΥΛΛΙΑ του Φίλιππου Περιστέρη..

Εμμονές..

Η αγαπημένη mon..Talisker.. με προσκάλεσε να μιλήσω για τις εμμονές μου..
Τώρα εγώ τι να πω..Μάλλον δεν πρόκειται ακριβώς για παθογενείς καταστάσεις με την ιατρική έννοια του όρου.. αλλά μερικές ίσως ακουστούν κ έτσι:

Α: Τσιγάρο: Τα Davidoff slim μαύρα , τσιγάρα ΜΟΥ, δεν τ’αλλάζω με τίποτα στον κόσμο! Είμαι απόλυτα εθισμένη κ κολλημένη σ’αυτά..Ξεκίνησα να καπνίζω πριν 12 περίπου χρόνια με αυτά τα τσιγάρα κ θα συνεχίσω όσο..σταθερή εμμονή κ αξία!

Β.Καφές Ελληνικός σκέτος:Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από έναν (δύο, τρεiς κοκ-εξαρτάται την μέρα) καφέ ελληνικό ΣΚΕΤΟ δεδομένου ότι τη σιχαίνομαι τη ζάχαρη κ όλα τα παρασκευάσματα της. Κ φυσικά στο μπρίκι το παραδοσιακό με όλη την ιεροτελεστία του..κ με την κούπα του φυσικά..

Γ.Το άρωμα μου.D.K N.Y. Το φοράω από τον Δεκέμβριο του 2000 κ δεν πρόκειται να τ’αλλάξω ποτέ..
Δ.Ένα χειροποίητο αγκάθινο στεφάνι από τριανταφυλλιά το οποίο βρίσκεται σταθερά πάνω από κρεβάτι μου χρόνια πολλά τώρα –έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Ε.Η κουρτίνα του μπάνιου μου .Μιλάμε για τεράστια εμμονή όταν την ανακάλυψα αγόρασα πέντε ίδιες για να έχω!!

Ζ.Έχω εμμονή με τα παλιά έπιπλα, τα βιβλία μου-που δεν δανείζω εύκολα, τα παλιά αντικείμενα , με τα κεριά, τις λάμπες κασσιτέρου κ άλλα πολλά.. που μάλλον υποδηλώνουν κ την καταναλωτική μου μανία, που χρόνια εκπαιδεύομαι να χαλιναγωγήσω..

Η.Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσει cd αγαπημένου μου δημιουργού κ να μην το αγοράσω..δε θα μπορέσω να ησυχάσω ποτέ!!
Θ.Εμμονή κ αποστροφή :στο αρνί κ το κατσίκι , που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου!Στα θαλασσινά κ δη τα οστρακοειδή , τα οποία επίσης σιχαίνομαι σε βαθμό , που απαγορεύω να τρώνε μπροστά μου!!-όποτε τουλάχιστον τα καταφέρνω!!Μάλλον σαν αναπηρία ακούγεται αυτό..
Ι.Τελευταία (;) άφησα την ψύχωση μου με τη καθαριότητα κ την τάξη..Χρόνο με το χρόνο γίνομαι πιο διαλλακτική αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι εντελώς ψυχαναγκαστική με την Καθαριότητα κ την Τάξη του σπιτιού μου –τουλάχιστον..
Εντάξει ακούγεται υπερβολικό, δίκιο έχετε...

Κατά τα λοιπά είμαι ένας απόλυτα συνηθισμένος άνθρωπος με τις παραξενιές , τις ιδιοτροπίες του και τις ευαισθησίες του..

Μελετάω με προσοχή τα τεφτέρια μου..
ήλθε η ώρα να το κλείσουμε το μαγαζί..
των οδυρμών..
των θρήνων..
των ολίγων χαρών..
Κ σαν τον κάθε συνετό έμπορο..
μπροστά σε μια χρεωκοπία..
το πάρε -δώσε..
το κάθε νταραβέρι μου..

Τι μου χρωστάνε..
δεν με νοιάζει πια..
Κ τι χρωστώ εγώ σε θεούς κ σατανάδες..
αδιάφορο , θαρρώ πως είναι..

Εγώ πουλούσα ακριβά..
Αυτοί τ'άγόραζαν φθηνά..
Ο ένας δεν γελάστηκε λιγότερο απ' τον άλλο..
Δεν υπάρχουν διλήμματα..


Μια βιτρίνα απόμεινε..
Μια θολή επιγραφή..

Οι φωνές "πίσω" κατέστησαν περιττές..
Οι "θρήνοι" περιγελούν το "τώρα"..
Αδιαφορεί το "μέλλον" ..
βιάζεται κ προχωρεί ..


Μονάχα το Αρχιπέλαγος κ τ' ουρανού το Μάτι..

Κ ούτε η ορμή, ούτε το πάθος ..
μπόρεσαν να κλονίσουν το "κενό"..
Προδίδεις..
Μόνος κ Απόλυτος δημιουργός εσύ..


Τρεις ηδονές , σ' αγόρασαν φθηνά:

άνθος λωτού..

αίμα κρασιού..

ρίγος σάρκας κρυμμένης..


Είσαι βαρύς..
μα τ' όνομα σου..

θαρρώ ..

μπορώ να το σηκώσω..
Κ να τ'αλλάξω μπορώ..

Τελευταία ο Ήλιος χαμογελάει στις σκιές..

κ πια δεν τα μπορώ τα πολλά χαρτιά..

κ τα μελανωμένα δάχτυλα..

Χέρια ανήμπορα από το βάρος της μελάνης..

Χέρια σφραγίδες..

Ασήκωτος ο τόμος της Μνήμης..

Κ πια δεν τα μπορώ τα σοφά τα λόγια ..

κ τα μελανωμένα δάχτυλα..

Ίσως ο Ήλιος..

.. έχει κρατήσει λίγα χαμόγελα κ για μένα..

Αν μέσα στις φωνές , τη Νύχτα ξεχώρισες μια ..

είναι η δική μου..

Αν μέσα στο Χάος κυβερνούν τραγούδια..

είναι τα δικά μου..

Ανάβουν πυρκαγιές..

Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές..

Πυρπολούν κ αφανίζουν..

Είναι η δική μου τραγουδιστή φωνή..

που αγκαλιάζει τον κόσμο σαν Ήλιος..

που αντισκέκεται στον Χρόνο...

Με τα τραγούδια μου..

πηγαίνουν κ έρχονται τα σύννεφα..

Δίνω κλωτσιά στον Ουρανό..

Να λυτρωθώ..

Παλιών καιρών Αλεξανδρινή κοκκέτα..
κ το πορτρέτο μου..
δυο μάτια μόνον..


Χάθηκε το στόμα..
τη στιγμή, που χαμογέλασα..
Γιατί να μην αγρίευα;..


Χάθηκαν τα χέρια..
πάνω στο εγκάρδιο καλωσόρισμα μου..
Γιατί δεν του κλεβα ..
απο τη τσέπη του σακακιού , την καρδιά;..


Σώπασε η φωνή..
καθώς τραγούδια χάιδευαν τα χείλη..
Σφιχτά, έπρεπε να μείνουν..


Κ τώρα..
σκάβω στο δικό μου στήθος..
το πλημμυρισμένο από ναυάγια οργάνων κ ήχων..
να βρω τη λέξη ..
που οδήγησε σε τουτη την καταστροφή..

Το τραγούδι, που ακούγεται ..αφιερωμένο..ZIVELI..

Βροχή..

Αυτές τις ώρες ακριβώς..
ματώνουν τα νερά..
σαν νωπές λαβωματιές..
Στο πέρας των οδών ..
στις μικροσκοπικές τους άκρες..

Κ γω:..
σαν αντικείμενο του σπιτιού..παράταιρο..
σαν την επίπλωση ..
που από διαρρήκτη αναποδογύρισε..

Αυτές τις ώρες ακριβώς..
οι δρόμοι γίνονται μαβιοί..
Στους δρόμους τούτους..
Ρολόγια δείχνουν τη βροχή..

Κ γω:..
σαν αντικείμενο..
Βαθιά στα μάτια σου..
πιάνω τον τόπο που μ' αρμόζει..

Μικρό παιδί..

το αίμα, ήμερο σαν πρόβατο..

κόκκινο σαν ουρανός..

έρχεται να συναντήσει τα πόδια σου..

Από τότε , που άνοιξες την πορτούλα κρυφά..

Aπό τότε , που πέρασε η αγάπη στο σώμα σου..

ανθίζουν οι ροδιές το Χειμώνα..

Δεν μπορώ να μιλήσω για σένα..

Δεν μπορώ να καθορίσω τα όρια της παρουσίας σου..

Της απουσίας μόνον..

Όταν λείπεις πενθεί..

ο τόπος που εσύ άνθιζες ..

Κουράστηκα..

Δεν είμαι κουρασμένος..
δεν κουράστηκα..
ούτε που σε περίμενα..
μήτε που δεν ερχόσουν..
πάντοτε γνώριζα..
ότι οι μάχες κερδίζονται με θύματα..

Δεν είμαι κουρασμένος..
ούτε από τον έρωτα..
ούτε από τη φιλία..
ούτε από το θάνατο..
δε με βαραίνουν τ'όνειρα..

Δεν είμαι κουρασμένος..
ούτε από την ελπίδα..
ούτε από το φόβο..
ούτε από την αγάπη..
μήτε απο το μίσος..
Συνεχίζω κάθε μέρα..
να ξεβοτανίζω τη γη..

Δεν είμαι κουρασμένος..
μήτε από το παρελθόν..
μήτε από το παρόν..
τα μάτια μου ..
δεξαμενές του ήλιου..


Ζούσα στη μοναξιά..
Πως θα μπορούσα να είμαι κουρασμένος;;..

ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Βγήκες από τα σωθικά βροντής

Ανατριχιάζοντας μες στα μετανιωμένα σύννεφα

Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη

Ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο

Για ν' αντικρίσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη

Ν' ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος
Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη

Όρθωσες ένα στήθος βράχου

Κατάστιχτου απ' την έμπνευση της όστριας

Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη

Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα

Με φωτιά με λάβα με καπνούς

Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο

Γέννησες τη φωνή της μέρας
Έστησες ψηλά

Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία

Τις καμπάνες που χτυπάει ο ψηλορείτης νους

Δοξολογώντας τα πουλιά στο φως του μεσαυγούστου

Πλάι από ρόχθους, πλάι από καημούς αφρών

Μέσ' από τις ευχαριστίες του ύπνου

Όταν η νύχτα γύριζε τις ερημιές των άστρων
Ψάχνοντας για το μαρτυρίκι της αυγής,

Ένιωσες τη χαρά της γέννησης

Πήδησες μες στον κόσμο πρώτη

Πορφυρογέννητη, αναδυόμενη

Έστειλες ως τους μακρινούς ορίζοντες

Την ευχή που μεγάλωσε στις αγρυπνίες του πόντου

Για να χαϊδέψει τα μαλλιά της πέμπτης πρωινής.
Ρήγισσα των παλμών και των φτερών του Αιγαίου

Βρήκες με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο

Με φωτιά με λάβα με καπνούς

Τις μεγάλες γραμμές του πεπρωμένου σου
Τώρα μπροστά σου ανοίγεται η δικαιοσύνη

Τα μελανά βουνά πλέουν στη λάμψη

Πόθοι ετοιμάζουν τον κρατήρα τους

Στην παιδεμένη χώρα της καρδιάς

Κι από το μόχθο της ελπίδας νέα γη ετοιμάζεται
Για να βαδίσει εκεί με αετούς και λάβαρα

Ένα πρωί γεμάτο ιριδισμούς

Η φυλή που ζωντανεύει τα όνειρα

Η φυλή που τραγουδάει στην αγκαλιά του ήλιου.
Ω κόρη κορυφαίου θυμούΓυμνή

αναδυομένηʼνοιξε τις λαμπρές πύλες του ανθρώπου

Να ευωδιάσει ο τόπος από την υγεία

Σε χιλιάδες χρώματα ν' αναβλαστήσει το αίσθημα

Φτεροκοπώντας ανοιχτά

Και να φυσήξει από παντού η ελευθερία
ʼστραψε μες στο κήρυγμα του άνεμου

Την καινούρια και παντοτινή ομορφιά

Όταν ο ήλιος των τριών ωρών υψώνεται

Πάνγλαυκος παίζοντας το αρμόνιο της Δημιουργίας.

**Σαν σήμερα στις 18.3.1996 έφυγε ο ΕΛΥΤΗΣ..

Ξεπλυμένη εξέδρα η Ψυχή..
Το ξύλο της ευωδιάζει γιασεμιά..
κ κρίνους Ανάστασης..
Πεισματικά στέκεται λείο ..
κ ας έχουν αφήσει πατημασιές μίσους..
Ευωδιάζει φρούτα του δάσους..
κ τ' άλλα τα καλοκαιρινά ,του πελάγους..
Ευωδιάζει από τα Κάστανα του Χειμώνα..

Βαρέλι παλαιικό, η Ψυχή..
Γεμάτο κόκκινο θαλασσινό κρασί..

Φλυαρεί η Ψυχή..
Με τη Φθινοπωρινή Βροχή..
Εκείνη που αρχίζει όταν Βραδιάζει..

Ομορφιά, λυγμός , ανάμνηση ..
Ταξίδια στα Νησιά ..η Ψυχή..

Εικόνα, που το φεγγάρι ..
της χαρίζει τα νηπενθή του χρώματα..


Πως να αντέξεις τόση ομορφιά;;..

Ψυχή μου εσύ..