Αν μέσα στις φωνές , τη Νύχτα ξεχώρισες μια ..

είναι η δική μου..

Αν μέσα στο Χάος κυβερνούν τραγούδια..

είναι τα δικά μου..

Ανάβουν πυρκαγιές..

Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές..

Πυρπολούν κ αφανίζουν..

Είναι η δική μου τραγουδιστή φωνή..

που αγκαλιάζει τον κόσμο σαν Ήλιος..

που αντισκέκεται στον Χρόνο...

Με τα τραγούδια μου..

πηγαίνουν κ έρχονται τα σύννεφα..

Δίνω κλωτσιά στον Ουρανό..

Να λυτρωθώ..

Παλιών καιρών Αλεξανδρινή κοκκέτα..
κ το πορτρέτο μου..
δυο μάτια μόνον..


Χάθηκε το στόμα..
τη στιγμή, που χαμογέλασα..
Γιατί να μην αγρίευα;..


Χάθηκαν τα χέρια..
πάνω στο εγκάρδιο καλωσόρισμα μου..
Γιατί δεν του κλεβα ..
απο τη τσέπη του σακακιού , την καρδιά;..


Σώπασε η φωνή..
καθώς τραγούδια χάιδευαν τα χείλη..
Σφιχτά, έπρεπε να μείνουν..


Κ τώρα..
σκάβω στο δικό μου στήθος..
το πλημμυρισμένο από ναυάγια οργάνων κ ήχων..
να βρω τη λέξη ..
που οδήγησε σε τουτη την καταστροφή..

Το τραγούδι, που ακούγεται ..αφιερωμένο..ZIVELI..

Βροχή..

Αυτές τις ώρες ακριβώς..
ματώνουν τα νερά..
σαν νωπές λαβωματιές..
Στο πέρας των οδών ..
στις μικροσκοπικές τους άκρες..

Κ γω:..
σαν αντικείμενο του σπιτιού..παράταιρο..
σαν την επίπλωση ..
που από διαρρήκτη αναποδογύρισε..

Αυτές τις ώρες ακριβώς..
οι δρόμοι γίνονται μαβιοί..
Στους δρόμους τούτους..
Ρολόγια δείχνουν τη βροχή..

Κ γω:..
σαν αντικείμενο..
Βαθιά στα μάτια σου..
πιάνω τον τόπο που μ' αρμόζει..

Μικρό παιδί..

το αίμα, ήμερο σαν πρόβατο..

κόκκινο σαν ουρανός..

έρχεται να συναντήσει τα πόδια σου..

Από τότε , που άνοιξες την πορτούλα κρυφά..

Aπό τότε , που πέρασε η αγάπη στο σώμα σου..

ανθίζουν οι ροδιές το Χειμώνα..

Δεν μπορώ να μιλήσω για σένα..

Δεν μπορώ να καθορίσω τα όρια της παρουσίας σου..

Της απουσίας μόνον..

Όταν λείπεις πενθεί..

ο τόπος που εσύ άνθιζες ..

Κουράστηκα..

Δεν είμαι κουρασμένος..
δεν κουράστηκα..
ούτε που σε περίμενα..
μήτε που δεν ερχόσουν..
πάντοτε γνώριζα..
ότι οι μάχες κερδίζονται με θύματα..

Δεν είμαι κουρασμένος..
ούτε από τον έρωτα..
ούτε από τη φιλία..
ούτε από το θάνατο..
δε με βαραίνουν τ'όνειρα..

Δεν είμαι κουρασμένος..
ούτε από την ελπίδα..
ούτε από το φόβο..
ούτε από την αγάπη..
μήτε απο το μίσος..
Συνεχίζω κάθε μέρα..
να ξεβοτανίζω τη γη..

Δεν είμαι κουρασμένος..
μήτε από το παρελθόν..
μήτε από το παρόν..
τα μάτια μου ..
δεξαμενές του ήλιου..


Ζούσα στη μοναξιά..
Πως θα μπορούσα να είμαι κουρασμένος;;..

ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Βγήκες από τα σωθικά βροντής

Ανατριχιάζοντας μες στα μετανιωμένα σύννεφα

Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη

Ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο

Για ν' αντικρίσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη

Ν' ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος
Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη

Όρθωσες ένα στήθος βράχου

Κατάστιχτου απ' την έμπνευση της όστριας

Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη

Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα

Με φωτιά με λάβα με καπνούς

Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο

Γέννησες τη φωνή της μέρας
Έστησες ψηλά

Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία

Τις καμπάνες που χτυπάει ο ψηλορείτης νους

Δοξολογώντας τα πουλιά στο φως του μεσαυγούστου

Πλάι από ρόχθους, πλάι από καημούς αφρών

Μέσ' από τις ευχαριστίες του ύπνου

Όταν η νύχτα γύριζε τις ερημιές των άστρων
Ψάχνοντας για το μαρτυρίκι της αυγής,

Ένιωσες τη χαρά της γέννησης

Πήδησες μες στον κόσμο πρώτη

Πορφυρογέννητη, αναδυόμενη

Έστειλες ως τους μακρινούς ορίζοντες

Την ευχή που μεγάλωσε στις αγρυπνίες του πόντου

Για να χαϊδέψει τα μαλλιά της πέμπτης πρωινής.
Ρήγισσα των παλμών και των φτερών του Αιγαίου

Βρήκες με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο

Με φωτιά με λάβα με καπνούς

Τις μεγάλες γραμμές του πεπρωμένου σου
Τώρα μπροστά σου ανοίγεται η δικαιοσύνη

Τα μελανά βουνά πλέουν στη λάμψη

Πόθοι ετοιμάζουν τον κρατήρα τους

Στην παιδεμένη χώρα της καρδιάς

Κι από το μόχθο της ελπίδας νέα γη ετοιμάζεται
Για να βαδίσει εκεί με αετούς και λάβαρα

Ένα πρωί γεμάτο ιριδισμούς

Η φυλή που ζωντανεύει τα όνειρα

Η φυλή που τραγουδάει στην αγκαλιά του ήλιου.
Ω κόρη κορυφαίου θυμούΓυμνή

αναδυομένηʼνοιξε τις λαμπρές πύλες του ανθρώπου

Να ευωδιάσει ο τόπος από την υγεία

Σε χιλιάδες χρώματα ν' αναβλαστήσει το αίσθημα

Φτεροκοπώντας ανοιχτά

Και να φυσήξει από παντού η ελευθερία
ʼστραψε μες στο κήρυγμα του άνεμου

Την καινούρια και παντοτινή ομορφιά

Όταν ο ήλιος των τριών ωρών υψώνεται

Πάνγλαυκος παίζοντας το αρμόνιο της Δημιουργίας.

**Σαν σήμερα στις 18.3.1996 έφυγε ο ΕΛΥΤΗΣ..

Ξεπλυμένη εξέδρα η Ψυχή..
Το ξύλο της ευωδιάζει γιασεμιά..
κ κρίνους Ανάστασης..
Πεισματικά στέκεται λείο ..
κ ας έχουν αφήσει πατημασιές μίσους..
Ευωδιάζει φρούτα του δάσους..
κ τ' άλλα τα καλοκαιρινά ,του πελάγους..
Ευωδιάζει από τα Κάστανα του Χειμώνα..

Βαρέλι παλαιικό, η Ψυχή..
Γεμάτο κόκκινο θαλασσινό κρασί..

Φλυαρεί η Ψυχή..
Με τη Φθινοπωρινή Βροχή..
Εκείνη που αρχίζει όταν Βραδιάζει..

Ομορφιά, λυγμός , ανάμνηση ..
Ταξίδια στα Νησιά ..η Ψυχή..

Εικόνα, που το φεγγάρι ..
της χαρίζει τα νηπενθή του χρώματα..


Πως να αντέξεις τόση ομορφιά;;..

Ψυχή μου εσύ..

Προγράμματος αλλαγή.. συνέχεια..

Σε συνέχεια των παραπάνω τα οποία αφήνω ασχολίαστα .. διότι με εξοργίζουν θανάσιμα .. ΔΕΝ δέχομαι τον όρο , ούτε την ουσία των "7 θανάσιμων αμαρτημάτων".. ΔEN τα αναγνωρίζω ως αμαρτήματα και δη θανάσιμα και φυσικά εάν τα δεχόμουν θα ήταν πολλά περισσότερα απο 7 κ διαφορετικά..

Let's play now..

Λαγνεία :Αναπολώ τα δεκαοκτώ και είκοσι χρόνια μου..αλλά μπα..μάλλον είχα πολύ ελεύθερο χρόνο..

Λαιμαργία:ότι κ να απαντούσα τα 46 κιλά μου κ ο ανικανοποίητος σε γεύσεις ουρανίσκος μου θα με διέψευδαν πανηγυρικά..

Απληστία:Ναι..ΜΟΝΟΝ στα συναισθήματα..

Οκνηρία:Μπα..αν δεν με έλεγαν Ιωάννα..θα μπορούσαν να με αποκαλούν "Durracell"..

Οργή: Έχω υποπέσει πολλάκις..κ ελπίζω να συνεχίσω μέχρι το τέλος..Το ίδιο εποικοδομητικά για μένα κ σαρωτικά για τους άλλους-τους "πράους"..

Ζήλια:Μακριά από εμένα τέτοια ευτελή συναισθήματα..

Αλαζονεία:αυτό αφήνω να το απαντήσουν οι φίλοι μου κ μόνον αυτοί..αλαζονικό έτσι;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Τον "παράδεισο" λοιπόν τον έχω χάσει..σύμφωνα με τους "Κλειδούχους" του..

αλλά..όπως λέει κ ο Ποιητής στον Παράδεισο, πενθούν μόνοι..

Αλλαγή προγράμματος..

Προσκαλώντας τη " Moira της" η αγαπημένη mon Talisker γνώριζε καλά, ότι:

α) οπωσδήποτε θα ανταποκριθώ, ώστε να κατεβάσω επιτέλους τα "ηρωικά κ πένθιμα μου" κ

β)ανέλαβε σίγουρα το ρίσκο η νέα ανάρτηση μου να είναι ίσως κ πιο πένθιμη από την προηγούμενη..

Προτού προχωρήσω όμως , αναδημοσιεύω ένα άρθρο του σημερινού ΈΘΝΟΥΣ/11/3/2008

σχετικό με τα "7 Θανάσιμα αμαρτήματα "

Τα 7 νέα θανάσιμα αμαρτήματα
Το «δεξί χέρι» του Πάπα ανακοίνωσε μία νέα λίστα, προσαρμοσμένη στα... σημεία των καιρών. Μεταξύ των σύγχρονων θανάσιμων αμαρτημάτων, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η χειραγώγηση των γονιδίων
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης τα πάντα εκσυγχρονίζονται, ακόμα και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα...
Έπειτα από 1.500 χρόνια που η Καθολική Εκκλησία ταξινόμησε τα επτά πιο σοβαρά αμαρτήματα -λαγνεία, λαιμαργία, απληστία, οκνηρία, οργή, ζήλια και αλαζονεία- η εφημερίδα του Βατικανού «L' Osserbvatore Romano», εξέδωσε μία νέα, ανανεωμένη, λίστα, προσαρμοσμένη στα... σημεία των καιρών, στην οποία συγκαταλέγονται, μεταξύ άλλων, το εμπόριο ναρκωτικών, η ρύπανση του περιβάλλοντος και η χειραγώγηση των ανθρώπινων γονιδίων. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα, ο Αρχιεπίσκοπος Τζιανφράνκο Τζιρότι, o «υπ αριθμόν 2» του Βατικανού, κατονόμασε τα σύγχρονα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που περιλαμβάνουν την κοινωνική και οικονομική αδικία αλλά και την αδιάντροπη συσσώρευση πλούτου. Ο Τζιρότι επισήμανε, ωστόσο, ότι, η πιο επικίνδυνη περιοχή στην ψυχή των σύγχρονων ανθρώπων είναι ο τομέας της βιοηθικής.
«Στη διάρκεια πολλών πειραμάτων, με στόχο τη χειραγώγηση των ανθρώπινων γονιδίων, καταπατούνται πολλές φορές τα αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου και οι συνέπειες είναι δύσκολο να προβλεφθούν και να τεθούν υπό έλεγχο».
Το Βατικανό, ως γνωστόν, αντιτίθεται σθεναρά στην έρευνα για τα βλαστοκύτταρα που προϋποθέτει την καταστροφή εμβρύων.
Εξομολόγηση Το «δεξί χέρι» του Ποντίφικα δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι όλο και λιγότεροι πιστοί εξομολογούνται, αναφερόμενος σε σχετική έρευνα του Καθολικού Πανεπιστημίου στο Μιλάνο. Πλέον, το 60% των πιστών δεν καταφεύγει στην εξομολόγηση για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του, ενώ, τo 20% παραδέχεται πως αισθάνεται άβολα να βγάζει τα εσώψυχα του στη... φόρα. Στη λίστα με τα σύγχρονα θανάσιμα αμαρτήματα περιλαμβάνεται, πλέον, και η έκτρωση, που «προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των γυναικών» αλλά και η παιδεραστία, που πολλές φορές έχει κλονίσει το κύρος της Καθολικής Εκκλησίας. Η οικολογική συνείδηση του Βενέδικτου του 16ου όπως και του προκατόχου του, Ιωάννη Παύλου του Β, έχει εμφανή τα σημάδια της στο Βατικανό.
Σε πολλά κτίρια έχουν τοποθετηθεί φωτοβολταϊκά κύτταρα για την παραγωγή ενέργειας, ενώ οι πολίτες αποφεύγουν τη χρήση ΙΧ προτιμώντας τα μέσα μεταφοράς. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι, για το Βατικανό, όσοι ρυπαίνουν το περιβάλλον, διαπράττουν ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της εποχής μας.

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ... ΝΕΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία
1. Λαγνεία2. Λαιμαργία 3. Απληστία4. Οκνηρία5. Οργή 6. Ζήλια7. Αλαζονεία
...και τα 7 σύγχρονα αμαρτήματα 1. Χειραγώγηση των ανθρώπινων γονιδίων2. Εμπόριο ναρκωτικών 3. Ρύπανση περιβάλλοντος4. Κοινωνική και οικονομική αδικία5. Αδιάντροπη συσσώρευση πλούτου6. Παιδεραστία 7. Έκτρωση
ΜΙΝΑ ΑΓΓΕΛΙΝΗ

Τα συμπεράσματα δικά σας..

Πέτα..

ΥΜΝΟΣ..

Σκόρπιο Αίμα
Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο*
το θάνατό του φορτωμένος.
Γύρευε να 'βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του
και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.

Γύρευε τ' όμορφο κορμί του
και βρήκε το χυμένο του αίμα.
Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες ανασηκώσαν το κεφάλι.

Κι από τα βοσκοτόπια πέρα
ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης
τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.
Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια μπροστά του

για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη.
Τώρα για πάντα πια κοιμάται.

Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα
που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα,

ώσπου τέλμα να γίνει από αγωνία,
πλάι στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

(Η απόδοση-μετάφραση είναι του Νίκου Γκάτσου)*

Στις 11 Αυγούστου 1934, πέντε το απόγευμα, σε μιαν εκτός προγράμματος ταυρομαχία στην αρένα του Μανθανάρες, ο φημισμένος ταυρομάχος Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας χτυπήθηκε θανάσιμα από ταύρο και πέθανε τρεις μέρες αργότερα στα 43 του χρόνια. Τον επένθησεν όλη η Ισπανία. Ήταν άνθρωπος αγαπητός, γεμάτος δόξα και πλούτη και με γνήσια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Στο Πίνο Μοντάνο, το απέραντο κτήμα του στα περίχωρα της Σεβίλιας, συγκέντρωνε τους σπουδαιότερους Ισπανούς ποιητές του καιρού του, μαζί και τον Λόρκα, με τον οποίο συνδέθηκε με δυνατή, αληθινή κι αδιατάρακτη φιλία. Όλοι τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν σαν ένα φιλόξενο, ευαίσθητο, ιπποτικό κι ανοιχτόκαρδο προστάτη της νεότερης γενιάς των ποιητών. Έτσι το ποίημα τούτο το γραψεν ο Λόρκα στη μνήμη του φίλου του.

Αφιερωμένο ..στο δελφινοκόριτσό μου..

*Η μουσική, που ακούγεται είναι"Ο θρήνος για τον Ιγνάθιο Σαντσιεθ Μεχιας"από το ανωτέρω ποίημα.των Σταύρου Ξαρχάκου, Νίκου Γκάτσου, Κώστα Πασχάλη, Μάνου Κατράκη (Minos EMI)

Καλώς ήρθες Άνοιξη λοιπόν..

Πρώτη ανάρτηση για τον μήνα Μάρτη..
Ας πρωτοτυπήσω λιγάκι..
Τι καλύτερο να υποδεχθείς την Άνοιξη, μασκαρεμένος;
Είναι κ αυτό μια υπέρβαση..



Ημερολογιακά ή όχι , κάτι αρχίζει ν' αλλάζει.. Κάτι άλλο να έρχεται..
πιο φωτεινό, πιο ζεστό..πιο όμορφο..
ίσως είναι ένα χαμόγελο..

μια φωνή..

ένα χάδι..

ένας καινούργιος φίλος..

ένα βλέμμα..

μια προσμονή..

ένα ταξίδι..




ίσως είναι όλα αυτά..



ίσως πάλι είναι μόνον η Άνοιξη..




Εγώ πάντως την υποδέχτηκα μασκαρεμένη..



Κ αυτή με ευχαρίστησε με δώρα ζωής..







Σ' ευχαριστώ Άνοιξη..