Πέμπτη, Φεβρουαρίου 28, 2008

Λησμονημένος ταξιδευτής εσύ!!
Μιλούσες μια γλώσσα άγνωστη..
κ δεν φορούσες , παρά μόνον μαύρα..
Μοναχικός κ απρόσιτος εσύ!!
Δεν ήσουν για να πατάς τούτη τη γη εσύ!!

Σαν υπνοφαντασία μικρού παιδιού..
σε μένα έρχεσαι τις νύχτες..
άσε ν' αγγίξω την καμπύλη σου..
την τρυφερή..
Σαν ένας βέβηλος..
Σαν Σάτυρος..

Κ ύστερα ..
μπορείς ..
την γλώσσα μου, να κόψεις...........................................

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 25, 2008

H αγαπημένη mon Talisker με κάλεσε σε ένα παιχνίδι..
κ φυσικά ήταν απολύτως αυτονόητο ,
ότι τέτοιες προσκλήσεις τις αποδέχομαι με μεγάλη χαρά κ ευχαρίστηση..
Κάπου χθες , όμως μπερδεύτηκα ..
Στα βιβλία κ στις περιόδους..
Τα αγαπημένα βιβλία τα κρατώ δίπλα μου..
Στο κρεβάτι..
στο τραπεζάκι του καθιστικού, που υποτίθεται είναι για κεράσματα..
Βιβλία παντού..
Πρώτοι κ τελευταίοι φιλοξενούμενοι..
Πρώτοι κ τελευταίοι επισκέπτες..
Κ κάθε φορά, που νιώθω , ότι ξεχνάω..
Μου διαφεύγει κάτι από τα αγαπημένα ..
τα πιάνω , τα ξεφυλλίζω ..τα μυρίζομαι..
έπιασα δυο από τα πιο αγαπημένα..
ένα της εφηβείας ακόμη, ακόμη..
κ ένα πιο πρόσφατο , της πρώιμης ενηλικίωσης..
Κ επειδή αντέγραψα ολόκληρες τις σελίδες 123 κ κουράστηκα (ας πούμε..)..
Κ επειδή δεν τα πάω καλά με περιόδους..
Κ επειδή τελικά υπάρχει λόγος ..
Τα παραθέτω έτσι ως έχουν..


Μάρω Βαμβουνάκη
«Η Μοναξιά είναι από χώμα-1988»
σελίδα 123

Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος , γιατί το εγώ το κάνει εσύ και λυτρώνει. Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και σε μένα, αναμετρήθηκε ο εγωισμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς, πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση και η δόξα του νικητή η υποταγή. H ευγενική υποταγή, όπως τους βράχου, που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς. Όχι καλή μου αγάπη, εσύ δεν τελειώνεις , το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω τον απάνθρωπο έρωτα μου, σ΄αγάπη φιλάνθρωπη .Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας , που σε τίποτα δεν φυλακίζεται.Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει. Σ’αγαπώ πια τόσο που δεν σ’έχω ανάγκη. Σ’αγαπώ τόσο που σ’απαλλάσω από εμένα. Σ’αγαπώ αληθινά και δεν σε φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μην σε φοβάμαι!Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος.Με φόβο γεννηθήκαμε , με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω. Να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα. Αγαπώντας σε να υπάρχω , τι να τα κάνω τα ίχνη…Να σ’αγαπώ άφοβα ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας; Οι λέξεις είναι ξένα σώματα .Με ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.».

ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ
ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ –1980
Σελίδα 123
«Ο λαθρέμπορος της μαριχουάνας κι ένας συνέταιρος του φροντίζανε την ιστιοπλοΐα Η Τζουλιέτα καθόταν ανακούρκουδα στην πρύμνη, ακίνητη σα βάτραχος Λη -Τσέρι κι ο Μπέρναρντ καθόντουσαν στην πλώρη και κουβέντιαζαν.
«Με συγχωρείς που σε πείραξα» του είπε. «Δεν είναι εύκολη εποχή για τις πριγκίπισσες.». «Ναι , ούτε για τους παράνομους είναι εύκολη εποχή. Δεν υπάρχει πια κοινή ηθική συναίνεση. Παλιά, την εποχή , που όλοι συμφωνούσαν για το τι ήταν σωστό και τι ήταν λάθος, ο παράνομος έκανε απλώς τα λάθος πράγματα που έπρεπε να γίνουν, και τα έκανε είτε για την ελευθερία του, είτα για την ομορφιά, είτε για το κέφι του.Τώρα οι διακρίσεις έχουν θολώσει, μια πράξη τελείως λάθος-που για τον παράνομο είναι σωστή-μπορεί να ερμηνευθεί από πολλούς σαν σωστή και κατά συνέπεια να θεωρηθεί πως ο παράνομος κάνει λάθος. Δεν μπορείς να κονταροχτυπηθείς με ανεμόμυλους αν δεν στέκονται στη θέση τους».Αγνάντεψε για λίγο το ηλιοβασίλεμα και μετά έσκασε ένα χαμόγελο που αποτελούσε πρόκληση για κάθε οδοντίατρο. «Πάντως δεν με ενοχλεί και πολύ. Έχω καταφέρει να χωθώ σε όλες τις στρογγυλές τρύπες που θέλησα .Εκτός από μία.»
«Μια που το λες , ούτε για εραστές είναι εύκολη εποχή. Όταν το ποσοστό των διαζυγίων είναι εξήντα τοις εκατό, με τι μούτρα πας να παντρευτείς ;Βλέπω εραστές να περπατάνε χέρι-χέρι, να κοιτάζονται στα μάτια λες και δεν υπάρχει άλλος ζωντανός άνθρωπος στον πλανήτη και δεν μπορεί να μην σκεφθώ , πως σ’ένα χρόνο το πολύ θα είναι ο καθένα ς με άλλον. Η΄ θα προσπαθήσουν να μαντάρουν ραγισμένες καρδιές.Αλήθεια οι περισσότεροι εραστές δε βάζουν τα δυνατά τους για κάτι τέτοιο, δεν έχουν τη φαντασία ή την γενναιοδωρία .Αλλά ακόμα κι αυτοί που προσπαθούν δε δείχνουν να πετυχαίνουν πολλά στις μέρες μας. Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;».

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2008

Το αποφάσισες:
Το δείλι.. Αφήνεις πίσω σου έναν Φλεβάρη ψεύτη..
Κ κει στον αποχαιρετισμό..
Φωνές.. σε καλωσορίζουν..
Καλό ταξίδι με απάνεμο καιρό σου γνέφουν..
"Καράβι ήσουν κ στεριά δεν είχες..
Σαν τη ψυχή ..
Πλημμυρισμένη απο ναυάγια κ ματαιώσεις..
Κάρβουνο κ σάπια σκαριά.."..


-Πάρε μαζί σου την πεθυμιά, αποκρίνονται..
-έτσι δε θα ξεχάσεις..
-Κ την ασχήμια πάρε..
-θα μνημονεύεις πιο συχνά την ομορφιά..
-Σιμά σου θα είναι κ η συγνώμη..
-Αυτή , που το γένος, κάνει καλύτερο, των ανθρώπων..
-Κ μην ξεχάσεις να συντοφεύεσαι από την θύμηση..
-Ίσως σε πείσει να γυρίσεις πίσω ..



Κ συ απαντούσες:
Μπορώ να ζήσω μ' όλα αυτά..
Αλλά δεν θέλω..



Συνέχιζαν τις νουθεσίες:
-Μην χαθείς στα χρώματα..
-Θα χάσεις την όραση σου..
-Μην αφεθείς στις μουσικές..
-Οι Ερινύες σου, θα είναι..
-Μην απαρνηθείς το γρήγορο βηματισμό σου..
-Θα βουλιάξεις..
-Κ ποτέ μα ποτέ..
..μην αναζητήσεις την ελπίδα..
-Είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για το θάνατο..



Κ συ, εσύ απαντούσες..
Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά..
Αλλά δεν θέλω..



Σάββατο, Φεβρουαρίου 16, 2008



Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ
για ολη ετούτη την καταστροφή..
Ακόμα δεν μπόρεσα να αφήσω να φανεί..
η αποστροφή ..
Λευκό τοπίο παντού..


Που πήγε το μαύρο..;;
Γρήγορα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ξαναζωγράφισε το μαύρο σου , ψυχή..
Δάνεισε μου, τους γνώριμους τόπους σου..
εκεί που η ελπίδα έχασε το όνομα της..
εκεί, που με βία γυμνάζεται η αγάπη..


Πως θα μπορέσεις να δώσεις σχήμα στη θλίψη
με το λευκό να τυφλώνει τα μάτια;
Πως θα ακουστεί η ηχώ του θυμού..
αφού λιώνουν στα χιόνια οι κραυγές;
ο βόμβος των ονομάτων που έχουν τα πράγματα ,
χάνεται στις λεπτές γραμμές του..


Σβήσε τη μνήμη , τη δική σου ..
Μνημοσυλλέκτης ήσουν κ δεν το άντεξες..
Πρόδοσες κάθε εικόνα, τα πάντα..


Κ το μαύρο..
Κόρφος ζεστός..
μάνας αγκαλιά..
λημέρι λευτεριάς κ αθανασίας..







Πέμπτη, Φεβρουαρίου 14, 2008

Σου στήνω μια καλύβα , στους αιώνες των αιώνων,
έναν κήπο να περπατάς , ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μη σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς -στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω το όραμα σου πάνω στους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μην βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου,
των παιδικων ματιών μου το νερό-στους αιώνες των αιώνων.

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 11, 2008


Τι να θυμηθώ για τον Αλέξανδρο..
Μαζί μου έμαθε να κολυμπά..
Γενικά φοβόταν το νερό..
Είχαμε κ οι δύο μια αγάπη μεγάλη..
Τον «Γιαλό»..
Έτσι λεγόταν το κτήμα στη θάλασσα , που μετακόμιζε με την κυρά του, στα μισά του Χρόνου..για να ξανανέβει πάλι μετά, του Αι Δημήτρη..Κάθε Οκτώβρη..
Σηκωνόμασταν λέει αχάραγα κ πηγαίναμε στη θάλασσα..
Εγώ για να μετρήσω τον χρόνο, που ο ήλιος θα εμφανιστεί..σαν να τον προπονούσα κάθε φορά ..
Κ αυτός να ετοιμάσει τη βάρκα του για έξω..
Με έπαιρνε μαζί του κάποιες φορές..κάποιες πάλι ήθελε να βγει μόνος..
Ποιος ξέρει τι κουβέντες είχε..
Είχαμε μια άλλη μεγάλη, κοινή κ αιώνια αγάπη ..την Κομοτηνή..
Από μόλις έμαθε τα μαντάτα για την σχολή ..άρχισε κ μου έλεγε ιστορίες ..24 μήνες πέρασε στη Γκατζολία..Εκεί ανδρώθηκε.. εκεί γνώρισε πρώτη φορά τα τρένα..τους μουσουλμάνους.. τα Τζαμιά. .Κ κάθε φορά που γυρνούσα από πάνω, σαν μικρό παιδί, με έβαζε να του περιγράφω τα μέρη.. να του λέω ιστορίες.. Εξήντα κ βάλε χρόνια μετά ,είχαν αλλάξει, αλήθεια πολλά..
Ήταν κ γλυκατζής!!!!!!!!!!!!!! πάρα πολύ..
Κρυφά, έτρωγε ό,τι γλυκό του πήγαινες…Κ το σουτζούκ λουκούμ, μονάχα αυτός το τιμούσε..Σε γιορτές ξεπερνούσε κάθε όριο..το σάκχαρο στα ύψη, αλλά αυτός, όπου γλυκό, γλυκάκι ..πρώτος..
Ήταν κ νοικοκύρης .. Του άρεσε να ασχολείται με τον κήπο του..Τα τριαντάφυλλά του!!!!!!!!!!!!!!!! Πόσο τ’αγαπούσε.. Μόνον με εμένα λύγιζε .. Μου τα έκοβε ο ίδιος κ μου τα δινε..Κάθε φορά που του ζητούσα ..κ άλλες πάλι..κρυφά , μη μας δουν οι άλλοι..
Του άρεσε να τραγουδάει..παλιές καντάδες..Κ το κρασάκι του άρεσε..
Επτά παιδιά έκανε..τα δύο τα έχασε μωρά..Οι αρρώστιες της φτώχιας..όλα μεγάλωσαν κ πρόκοψαν ..
Έκανε κ επτά εγγόνια..το πρώτο του εγώ..
Παππούς καλός ο Αλέξανδρος .. Κ ο μόνος , που γνώρισα..
μας άφησε όμως σήμερα..ξαφνικά..νωρίς ..
..πάντα θα είναι για μας..

Καλό ταξίδι παππού..
Να μας προσέχεις κ να μας τραγουδάς..όπως έκανες πάντα..
κ γω...................

Σάββατο, Φεβρουαρίου 09, 2008


Κάποτε τ΄όνειρα ύφαινε η χρυσσαλίδα..

Στ'αυτί κατοικούσε..

Βουβά κ αθόρυβα..

Μια αίσθηση υγρασίας ..

Τίποτε άλλο..

Αηδόνιζε ..

Τώρα σιωπή..

άνυδρη η μέρα..


Μόνο η ανάμνηση τώρα..

Σε φέρνω πάντα ευαίσθητη , μ'απλές κινήσεις..

στον αγκώνα σου, φιλώντας τον, να κλαις..

Με ματιές στερνές...σε ραίνω..

Ηχώ το κλάμα σου ..κ γω κωφαίνω..

Η Λύπη , σακάτεψε, κάθε μου αίσθηση..

Η Γνώση , έθρεψε, τα νοήματα..
Κ η σιωπή, γέμισε, κaμπάνες..

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2008

Αφήστε ελεύθερες τις λέξεις..

πνίγηκαν απ΄τα σχήματα σας..



Απλόχωρα να κυκλοφέρνουνε τη συμφωνία της ύπαρξης..

Να κολπώνονται την ξαναμμένη Δύση..

Να παιδεύουν τα αισθήματα..

Να γελάνε τον Χρόνο..



Μην αδικείτε τις λέξεις..

Φυγαδεύστε την ύπαρξη..

Αγαπήστε την ντροπή..

Δεχθείτε ασυναίσθητα το Δειλινό..



Ανεπιτήδευτα γεννιούνται τα ρόδα..