Σάββατο, Σεπτεμβρίου 01, 2007

Για σένα Μαρίνα..

Ας έλεγες κ ας ξαναέλεγες "για πάντα"..
Ας ριχνόσουν μέσα στους πύρινους λόγους σου,
γ' αυτό το πάντα..
Δεν άργησαν..
ήρθαν τα πεζοδρόμια της νύχτας,
καθώς τ' αδέσποτα σκυλιά..
όχι κολασμένα, μήτε εξόριστα..
παρά μονάχα, λευκά από την απελπισία...
ήρθαν τα μαύρα άλογα,
ζεμένα σ΄άμαξες με γιασεμιά κ κρίνους
κ έτοιμα για το δρόμο της αλήθειας..
φύγαν με τον καλπασμό μιας νέας ημέρας..
Κ ήρθε η βροχή: εσύ..
δυνατή κ βίαιη , μα δίχως τύψεις κ ενοχές,
κ ξεχείλισαν τα ποταμίσια μάτια μου..
αυλακώθηκαν τα απονεκρωμένα χείλη μου..
κ τα νερά έσβησαν από τα χέρια μου,
νωπές ακόμα αφές..

Τώρα, δεν είσαι παρά ένα ταξίδι..
δεν μπορώ να σε πω Θάλασσα,
Άνοιξη, Άνεμο,ΑΓΑΠΗ..
Είσαι ένα ταξίδι, που το υφαίνω κ τ' ανεμίζω σαν μαντήλι,
κάθε νύχτα..
κ ακόμα δεν έμαθα
αν σε καλωσορίζω,
ακόμα
δεν πίστεψα,
ότι σε αποχαιρετώ..

(Για την Μαρίνα Γ..έμπυρη γνώση..)

6 αποκρισεις..:

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Κ. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ είπε...

Μια συγκατάθεση και μια εξέλιξη της ιδέας.Μια καθολικότητα που αναπαράγεται διαρκώς με αναγκαίο τρόπο.Μια φαντασία που γίνεται υποκείμενο, μια ψευδής εντύπωση σε μια αφετηρία αφηρημένη.Δεν είναι μπορετό να συνεχίσουμε την ανάμνηση σαν γεννημένη από τη συνείδηση,γιατί πως να συμφιλιώσουμε την ανάμνηση με τη συγκεκριμένη ζωή;Εκεί λοιπόν κάπου χαιρετάμε τη νύχτα που δεν φαίνονται τα πρόσωπα. Και υφαίνουμε το ταξίδι σαν χαιρετισμό ψάχνοντας να βρούμε τι εννοούμε όταν λέμε αλήθεια.Ακόμα κι ο χαιρετισμός που δρά σαν απόδειξη μπορεί να αποκαλυφθεί... ψευδαίσθηση.

Μαρινα ..... είπε...

Iωάννα μου ....
moira εσυ που κανεις δεν οριζει,παρα μόνο ο χρονος στεκει ικανος να την αντιμετωπίσει, ισως χωρις περιφρόνηση....

Αντιο ειπα γιατι πονουσα και πονω...
τους νεκρους μου, όλους τους νεκρους μου σε σειρα πια δεν μπορω να βάλω....
νεκρους όλων των αισθησεων...
ζωντες τε και τεθνεώτες....

κι ειπα Αντιο....

μα με το Αντιο πιοτερο πονο ένιωσα...

και γύρισα....
σε Αγκαλιες που ανοίχτηκαν -πρωτόγνωρο για μένα- ετρεξα ξημερώματα να χωθω...

Δεν ξέρω τι έκανα αυτη την αποδοχη κι αγαπη να εισπραττω...δεν ξερω.
μα μεσα της κουρνιαζω...
για οσο πια...
για το οσο....
για "το παντα" ομορφια μου...

ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...τυπικο διαβαζεται ή ακουγεται ψυχή μου....

Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ moira μου Εσυ...απροσμενη

το δάκρυ μετεωρο στεκει...
κατα που να κανει δεν ξερει ....
στην αγαπη;
στη μοναξια;
στη θλιψη;
στη χαρα;

χαρα μου.....

φιλι....δακρυ σ΄ευχαριστω

τι να πω;
τι να σου πω;

ποιος τι και γιατι ψυχη μου;

Μαρινα ..... είπε...

βαλε τιτλο αν θελεις....
στο "σπιτι " μου να σε εχω αν δεν σε πειραζει....

moira....
Ιωάννα της καρδιας και της ψυχης
και πάλι ευχαριστω....
Ευχαριστω....

Moira είπε...

Μη λες ευχαριστώ Μαρίνα..
πολλές φορές αρκεί μια λέξη, μια εικόνα, μια αίσθηση του νου, ένα ρίγος του κορμιού, για να καταλάβεις ότ υπάρχουν ψυχές ελεύθερες, ψυχές αγέρωχες , πονεμένες μα κ περήφανες σαν τη δική σου Μαρίνα..
Κ τότε Μαρίνα, η ευγνωμοσύνη, η αγαλλίαση, ίσως ,ίσως κ το καταγάλιασμα του πόνου, του φόβου, της θλίψης κ της μοναξιάς, είναι εφικτό..
Κ συ Μαρίνα, τα δίνεις όλα αυτά απλόχερα..κ αυτό μου δίνει ελπίδες..

Σε φιλώ γλυκά..

Moira είπε...

Κ ο πόνος ακόμα Μαρίνα μου, γλυκαίνει όταν μοιράζεται..κ αυτό είναι απο αυτά , που εσύ μου διδάσκεις..ακόμα κ με την σιωπή σου πολλές φορές..

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Τι όμορφο κείμενο, πόσο με συγκίνησες και πάλι, μοίρα μου γλυκιά…